Ευαίσθητοι επιθετικοί

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πρόσφατα σε ένα λεωφορείο συνέβη το εξής: Μια έγκυος μιλούσε με κάποιον στο τηλέφωνο για τον επερχόμενο τοκετό της, λέγοντας ότι, αφού το συζήτησε με τον γιατρό της, αποφάσισε να κάνει επισκληρίδιο. «Καλά δεν ντρέπεσαι;» πετάχτηκε τότε ξαφνικά μια κυρία από το πίσω κάθισμα. «Παραδέχεσαι δημοσίως ότι θα θέσεις το παιδί σου σε τέτοιο κίνδυνο; Θα έπρεπε να σε μαζέψουν!» σχολίασε, ταράζοντας τόσο την έγκυο γυναίκα όσο και τους άλλους επιβάτες, οι οποίοι ευτυχώς παρενέβησαν.

Το περίεργο δεν είναι (μόνο) αυτό που είπε η κυρία τού πίσω καθίσματος. Ηταν ότι ο διάλογος έμοιαζε βγαλμένος από τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά συνέβαινε ζωντανά, μπροστά μας, έστω και κακοπαιγμένα, σαν επεισόδιο από τις «Οικογενειακές ιστορίες». Ονλάιν, όπου οι μισοί θρέφονται από το να ασκούν κριτική στους άλλους μισούς, τέτοιες αναίτιες εκρήξεις θυμού είναι καθημερινότητα. Η επιθετικότητα είναι μέρος του παιχνιδιού, και δη το είδος εκείνο που ενδύεται τον μανδύα της ευαισθησίας. Στο Ιντερνετ, όσο πιο ευαισθητοποιημένος είσαι τόσο πιο επιθετικός οφείλεις να εμφανίζεσαι. 

Στον βιότοπο του Τουίτερ, ειδικά, το είδος των θυμωμένων με ευαισθησίες έχει επικρατήσει εξολοθρεύοντας σταδιακά τους υπολοίπους. Πόσοι και πόσοι χρήστες αραίωσαν από την πλατφόρμα, μην μπορώντας να αντιμετωπίσουν την πρακτική όσων λιθοβολούν νυχθημερόν τον διπλανό τους ορμώμενοι δήθεν από ασίγαστη διάθεση προστασίας των αδυνάτων.

Σε αυτή την αδιάκοπη κριτική του άλλου στα κοινωνικά δίκτυα, την ιδεολογική καθαρότητα και την τάση της πολιτικής «αφύπνισης», αναφέρθηκε πρόσφατα ο Μπαράκ Ομπάμα μιλώντας σε συνέδριο του Obama Foundation για τους νέους: «Νομίζουν πως ο τρόπος που θα κάνουν τη διαφορά είναι να γίνουν όσο γίνεται πιο επικριτικοί των άλλων… Οτι, δηλαδή, αν βγω στο Τουίτερ και κάνω ένα χάσταγκ κάτι, για το πώς οι άλλοι δεν τα κάνουν όλα καλά, ή για το πώς κάποιος χρησιμοποιεί τη λάθος λέξη για να πει κάτι, μετά αυτό μού δίνει το δικαίωμα να επαναπαυτώ, να πω “φίλε μου, θα είδες, φαντάζομαι, πόσο ευαισθητοποιημένος είμαι, πρώτος πρώτος έκραξα”. Αλλά να σας πω κάτι; Αυτό όμως δεν είναι ακτιβισμός. Και δεν φέρνει αλλαγές προς το καλύτερο. Αν το μόνο που κάνεις είναι να λιθοβολείς, δεν θα πετύχεις τίποτα. Είναι ευκολάκι».

Είναι περίεργη τροπή αυτή που έχει πάρει η σύγχρονη Αριστερά και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού: ο αντίπαλός μας σε ένα θέμα να γίνεται αυτομάτως εχθρός. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή