Αμαρτία εξομολογημένη. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στο εξώδικο της εισαγγελέως κατά της Διαφθοράς κ. Ελένης Τουλουπάκη είναι τα σημεία στίξης. Στις 2.500 λέξεις που δημοσίευσε χθες (5.11.2019) στην ιστοσελίδα της η «Καθημερινή» υπήρχαν τρία θαυμαστικά και τρία ερωτηματικά, σε ένα κείμενο γραμμένο στην ημικαθαρευουσιάνικη νομική διάλεκτο: «Ούτως ειπείν, ποιος σας εγχείρισε παρανόμως το αναφερόμενο ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ έγγραφο (…) Αλλωστε, η ίδια αναφέρεστε σε άλλο σημείο του άρθρου σας σε “δικαστικές πηγές με γνώση των θεμάτων”!!!». Αυτό που προκύπτει από το κείμενο είναι ότι το συντακτικό ήθος των social media έχει περάσει και στα πλέον επίσημα έγγραφα.
Το δεύτερο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι η εισαγγελέας ζητεί «δημοσίως σε επανορθωτικό δημοσίευμα στην εν λόγω εφημερίδα» για όσα δεν δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα, αλλά είπε η κ. Ιωάννα Μάνδρου στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ. Για κάποιους αδαείς, αυτή η εξόφθαλμη διαφορά είναι άνευ σημασίας. Σε μια νομική διαδικασία, όμως, οι λεπτές διαφορές ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου (παλιότερα) ή, έστω, ενοχής και αθώωσης.
Αυτό που δεν εντυπωσιάζει είναι η προσπάθεια της εισαγγελέως να ποινικοποιήσει την αποκάλυψη των πεπραγμένων της. «Η ίδια η Συντάκτης του», γράφει η κ. Τουλουπάκη, «ομολογεί την τέλεση αξιόποινης πράξης είτε της ίδιας (άρθρ. 370 ΠΚ, “Παραβίαση απορρήτου εγγράφων”) είτε εκείνων των προσώπων, τα οποία της εγχείρισαν ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ έγγραφο της δικογραφίας (άρθρ. 251 ή 252 ΠΚ, “Παραβίαση δικαστικού απορρήτου” ή “Παραβίαση υπηρεσιακού απορρήτου” αντίστοιχα)… Ως εκ τούτου, καλείται η δεύτερη εξ υμών να αποκαλύψει ποια είναι η πηγή της “πληροφόρησης” της, ήτοι η παράνομη διαρροή εγγράφου της δικογραφίας, καθότι κάτι τέτοιο συνιστά αξιόποινη πράξη…»
Ας προσπεράσουμε τη διαφορά μεταξύ «εμπιστευτικού» και «απορρήτου» και ας προσπεράσουμε αυτό που αποκάλυψε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, ότι δηλαδή «το έγγραφο αυτό έχει πάει στη Βουλή και είναι στα χέρια όλων των μελών της Επιτροπής Προκαταρκτικής Εξέτασης, όλων των κομμάτων και όλων των συνεργατών (…) όλοι το ξέρουν το έγγραφο αυτό…» (ΣΚΑΪ 4.11.2019). Με δεδομένο ότι το εν λόγω έγγραφο δεν αφορά την ουσία της υπόθεσης, αλλά τον χειρισμό της από τη δικαστικό, τίθεται ένα απλό αλλά βαθιά δημοκρατικό ερώτημα: πώς ελέγχονται τα πεπραγμένα ενός δημοσίου λειτουργού, αν μπορεί να τα σφραγίζει με τη λέξη «Εμπιστευτικό» και να απειλεί όποιον τα αποκαλύψει με έναν σκασμό άρθρων του Ποινικού Κώδικα; Πώς ελέγχεται η δικαστική εξουσία όταν θέλει να κρατά και το καρπούζι και το μαχαίρι;
Στο 2.500 λέξεων εξώδικο η κ. Τουλουπάκη εξηγεί επιτέλους κάποιους από τους χειρισμούς της σε μια υπόθεση που συνταράσσει τη χώρα. Αυτό αποτελεί υποχρέωσή της επειδή είναι δημόσιος λειτουργός. Οι απειλές θα μπορούσαν να λείπουν…