Ενας Λιβανέζος που τα τελευταία έξι χρόνια ζει στο Βερολίνο. Ενας χορογράφος που ποτέ δεν σπούδασε χορό. Ενας συγγραφέας και εικαστικός που προέρχεται από το θέατρο και ζητεί από τους χορευτές του να «διαβάσουν» με το σώμα τους λέξεις και κείμενα. Ενας καλλιτέχνης με ευρύ πεδίο δημιουργίας που χρειάζεται την ηρεμία της Ευρώπης για να παραγάγει έργο, αλλά ο νους και η καρδιά του βρίσκονται στη Βηρυτό που αυτό το διάστημα ζει μια περίοδο κοινωνικής έντασης και κινητοποιήσεων. Αλλωστε, αυτό ήταν το πρώτο πράγμα για το οποίο μας μίλησε στην τηλεφωνική μας συνέντευξη· για την ελπίδα της αλλαγής και τη σχέση της πολιτικής με την τέχνη.
Στην Ελλάδα γνωρίσαμε τον Ραμπί Μρουέ στο πλαίσιο των Fast Forward Festival από τις διαλέξεις-περφόρμανς του που είχαν σχέση με την εκρηκτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Σήμερα, και για τις επόμενες δύο ημέρες παρουσιάζει με το Dance On Ensemble –ένα πολύ ενδιαφέρον και ιδιαίτερο χορευτικό σύνολο–, δύο χορογραφίες στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση: το «Elephant», και το «You Should Have Seen Me Dancing Waltz» σε παγκόσμια πρεμιέρα. «Δεν είμαι χορευτής και δεν έχω τέτοια εκπαίδευση», απαντά όταν τον ρωτάμε πώς ασχολήθηκε με τη χορογραφία. «Οταν όμως άρχισα να κάνω θέατρο, είδα ότι με ενδιέφερε πολύ η γλώσσα του σώματος, και το “physical theater” στο οποίο η κίνηση αποτελεί βασικό μέσον αφήγησης», εξηγεί. «Πολύ γρήγορα πέρασα από την παρουσία του σώματος επί σκηνής, στην απουσία του, αναζητώντας τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να μιλήσουμε για αυτό, να το αισθανθούμε, να το φανταστούμε χωρίς να το βλέπουμε. Προέρχομαι από μια χώρα με πολύχρονο εμφύλιο πόλεμο, και πιστεύω ότι αυτό έχει εγγραφεί επάνω μας σαν τατουάζ. Ποια είναι τα συναισθήματα, οι αντιδράσεις και οι κινήσεις μας όταν βρισκόμαστε συνωστισμένοι μέσα σε ένα καταφύγιο; Πώς ανταποκρινόμαστε σωματικά στην ένταση όταν πρέπει να διασχίσουμε ένα σημείο ελέγχου (check point);».
Οι χορευτές της ομάδας Dance On Ensemble δεν είναι όμως από τη Βηρυτό. Είναι Γερμανοί χορευτές με εξαιρετικές καλλιτεχνικές ικανότητες, και είναι όλοι μεγαλύτεροι των 40 ετών. Αυτή είναι η τρίτη φορά που ο Μρουέ συνεργάζεται μαζί τους. Τι τον συνδέει μαζί τους; «Βρίσκω πολύ καλή την ιδέα της ίδρυσης αυτού του συνόλου», λέει. «Οταν οι χορευτές μεγαλώνουν, δυσκολεύονται πολύ να συνεχίσουν τη δουλειά· οι χορογράφοι προτιμούν συνήθως να συνεργάζονται με νεότερους συναδέλφους τους. Ομως στα πενήντα, ακόμη και στα εξήντα τους χορεύουν πολύ καλά. Επιπλέον, είναι περισσότερο ώριμοι, έμπειροι και ήρεμοι, επειδή δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτε για τους εαυτούς τους». Συνεπώς, ως χορογράφο δεν τον απασχολεί η τεχνική ή το σφρίγος;
«Ας πούμε ότι για εμένα η ηλικία δεν είναι σημαντική», απαντά. «Το σημαντικό είναι η συνεργασία. Δουλεύω πολύ με τον αυτοσχεδιασμό. Αρχίζω φέρνοντας στους χορευτές μία ιδέα και μετά συζητάμε. Δοκιμάζουμε κινήσεις και κάποιες φορές τους δίνω ένα κείμενο και προσπαθούν να το διαβάσουν με το σώμα τους. Ετσι εξελίσσουμε από κοινού την αρχική σύλληψη και στη συνέχεια τους σκηνοθετώ».