Η κόρη της(;) είχε ξεπαγώσει μοσχαρίσιο κιμά, αλλά δεν προλάβαινε να πλάσει μπιφτέκια, οπότε της είπε στο τηλέφωνο: «Μην ανησυχείς, κορίτσι μου, θα τα φτιάξω εγώ, θα είμαι σπίτι σε μισή ώρα». Ενας άλλος κύριος εξηγούσε στον συνομιλητή του στην άλλη άκρη της γραμμής ότι τα συμβόλαια δεν ήταν ακόμη έτοιμα, χρειαζόταν επιπλέον χρόνο, γιατί είχε πέσει πολλή δουλειά, και το δικό του ζήτημα έπρεπε να περιμένει κάποιες μέρες.
Μια μητέρα, για να κερδίσει λίγα λεπτά ηρεμίας, είχε βάλει στο YouTube κινούμενα σχέδια τα οποία, εκτός από τον πιτσιρικά της που είχε αποχαυνωθεί μπροστά στην οθόνη, ακούγαμε και όλοι οι υπόλοιποι, ενώ μια νεαρή κοπέλα, μάλλον από τις Φιλιππίνες, διασκέδαζε πολύ με αυτά που της έλεγαν στο κινητό της τηλέφωνο, καθώς το τρανταχτό γέλιο της έφτανε μέχρι το τελευταίο κάθισμα του λεωφορείου.
Και το λεωφορείο ήταν απ’ αυτά τα μεγάλα, τις φυσούνες. Είχε ξεκινήσει πριν από ένα τέταρτο περίπου από το αεροδρόμιο, «Χ95: Σύνταγμα – Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών Εxpress», και ήδη είχα γίνει αποδέκτης πλήθους πληροφοριών για ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου και πραγματικά δεν είχα κανένα απολύτως ενδιαφέρον ή όρεξη να μάθω για τις δουλειές και τις εκκρεμότητές τους, τα ραντεβού που είχαν προγραμματίσει μέσα στη μέρα, το φαγητό που θα έτρωγαν το μεσημέρι, το δάνειο που προσπαθούσαν να πάρουν από την τράπεζα. Ολα δημόσια, όλα στη φόρα.
Εχουμε χάσει κατά κράτος στον αγώνα της διεκδίκησης του δημόσιου χώρου, έχουμε συμβιβαστεί με το γεγονός ότι είναι ένα αγαθό σε έλλειψη, ο φτωχός και παραμελημένος συγγενής που στα χρόνια της κρίσης υπέφερε ακόμη περισσότερο και οδηγήθηκε σε απαξίωση. Τώρα μάλλον καλούμαστε να διαχειριστούμε και αυτή την εξαιρετικά δυσάρεστη συνθήκη: την εισβολή της ιδιωτικής δραστηριότητας στον δημόσιο χώρο, στις δημόσιες συγκοινωνίες. Ολο και πιο έντονα, όλο και πιο επιθετικά, με μια φυσικότητα που θα είχε κάποιος που βρίσκεται στο γραφείο του, στην κουζίνα του, στον καναπέ του.
Μόνο που δεν βρίσκεται εκεί, αλλά σε τρένα, λεωφορεία, πλοία και αεροπλάνα. Είναι και αυτή η μάχη χαμένη; Είναι άδικος κόπος να αναζητάς νησίδες ησυχίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι πολυτέλεια, λάθος συζήτηση, άσκοπη διεκδίκηση όταν υπάρχουν δεκάδες άλλα σοβαρά προβλήματα;
Το ντιμπέιτ για τη χρήση των κινητών τηλεφώνων στις δημόσιες συγκοινωνίες έγινε κάποια στιγμή πριν από περίπου δέκα χρόνια σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις. Στο Γκρατς της Αυστρίας ζητήθηκε από τους πολίτες να βάζουν τα κινητά τους τηλέφωνα σε αθόρυβη λειτουργία όταν εισέρχονται σε δημόσιες συγκοινωνίες και να τα χρησιμοποιούν όταν είναι πραγματικά απαραίτητο. Ανάλογες συστάσεις έγιναν και σε άλλες χώρες, στη Γερμανία, στη Δανία, στη Φινλανδία. Συστάσεις για πιο ήσυχες μετακινήσεις. Χωρίς ringtones, Toy Story 4, αδιάκοπες συζητήσεις.