Οι γονείς πλήρωσαν τα 20 τζάμια που έσπασαν τα παιδιά τους στο σχολείο, το θέμα διευθετήθηκε με εξωδικαστικό συμβιβασμό γονέων – δήμου, αλλά η υπόθεση των επιθέσεων ανηλίκων σε ό,τι είναι από γυαλί –και όχι μόνο– σε σχολεία –και όχι μόνο– παραμένει αποκαρδιωτικά ανοιχτό.
Τα παιδιά, είναι η περιρρέουσα αντίληψη, δρασκελίζουν εύκολα το όριο μεταξύ παιχνιδιού και βίας· άλλωστε τα τζάμια, με την εύθραυστη καθετότητα και τις γητευτικές ανακλάσεις τους, αποτελούν ανέκαθεν στόχο της ανήλικης ορμής. Ομως, μαζί με τους στόχους που αναπροσαρμόστηκαν –τα παράθυρα αντιπαθητικών γειτόνων, ανήμπορων ηλικιωμένων έδωσαν τη θέση τους σε τζάμια λεωφορείων, παρμπρίζ αυτοκινήτων–, απέκτησε και η επιθετικότητα, από καιρό τώρα, νέα βάση, νέα μεγέθη. Παιδιά είναι οι συνήθεις δράστες πρόσφατων και παλαιότερων επιθέσεων σε τζάμια λεωφορείων και παρμπρίζ αυτοκινήτων.
Είχε συμβεί το 1994 στη Μελβούρνη. Δύο παιδιά, που έριχναν πέτρες «για πλάκα» από υπέργεια διάβαση πάνω σε αυτοκινητόδρομο, σκότωσαν οδηγό. Κατηγορήθηκαν, πλην της ανθρωποκτονίας, και για έξι απόπειρες δολοφονίας. Η ιστορία έγινε θεατρικό έργο που παίχτηκε το 1996 σε Αυστραλία, ΗΠΑ, Ευρώπη (περισσότερες από 3.000 παραστάσεις) και το 1999 εντάχθηκε στη διδακτέα ύλη των γυμνασίων και λυκείων της Αυστραλίας.
Η ιστορία επαναλήφθηκε με ανατριχιαστική ακρίβεια πέρυσι στο Μίσιγκαν. Πέντε ανήλικοι διασκέδαζαν πετώντας από γέφυρα πέτρες στα κάτωθεν διερχόμενα οχήματα. Μία από αυτές έσπασε το παρμπρίζ αυτοκινήτου στο οποίο επέβαιναν δύο συνάδελφοι που γύριζαν από τη δουλειά και συνέθλιψε το κρανίο του συνοδηγού. «Παίζαμε», είπαν.
Πλήθος οι παρόμοιες ιστορίες. Διαφορετικά τα μεγέθη, ίδιο το χόμπι της καταστροφής. Δεν κρύβουν μέσα τους έναν σιωπηλό δήμιο, έναν ανεκδήλωτο εγκληματία, απλώς η βλάβη του άλλου φαντάζει θεμιτή. Οι ανήλικοι υαλοθραύστες αποτελούν προϊόν συνθηκών που καθιστούν απαγορευτική την καλλιέργεια της κοινής ευθύνης. Ναι, τα παιδιά πάντα έσπαζαν τζάμια, αλλά δεν είχαν πάντα ως πρότυπα όσους διαμαρτύρονται θρυμματίζοντας, δεν ήταν πάντα το ακραίο σημείο ζητούμενο και οικείο, δεν ήταν πάντα η επιθετικότητα ρυθμιστής των ανθρώπινων σχέσεων, δεν ήταν τόσο εκτεταμένη η διάχυση της βίας στα μύχια της κοινωνίας. Και η ρωγμή γίνεται άβυσσος, οι βανδαλισμοί έργο πολλών, χαλαρώνει το κοινωνικό δίχτυ που συλλαμβάνει και καθιστά λιγότερο βλαβερά τα ωμά και τα ολέθρια.