Ο Σπύρος Λάππας δεν ανήκει σε κάποια ακραία μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ. Εχοντας σταδιοδρομήσει ως εξεταστικάκιας στην προηγούμενη Βουλή, ο δικηγόρος από την Καρδίτσα ενεπλάκη σε έναν καρδιτσιώτικο εμφύλιο με τον υπουργό Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα, για την ποινική αξιολόγηση της κατοχής βόμβας μολότοφ.
Ούτε αυτός ο ισχυρισμός Λάππα –χονδρικά, ότι δεν γίνεται η κατοχή μολότοφ να τιμωρείται ως κακούργημα, την ώρα που η κατοχή καλάσνικοφ τιμωρείται ως πλημμέλημα– δεν θα δικαιολογούσε τον θόρυβο, αν το κόμμα δεν είχε βεβαρημένο brand.
Η συζήτηση για τον Ποινικό Κώδικα επιβεβαιώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει τη ρετσινιά της συνάφειας με τον οργανωμένο πολιτικό χουλιγκανισμό – συνάφεια που κυμαίνεται από την ενεργό εκπροσώπηση των «συνδικαλιστικών» αιτημάτων του χώρου μέχρι τη σιωπηρή ανοχή στις δραστηριότητές του.
Η ρετσινιά επιδεινώνεται και από τη μετεκλογική ενεργοποίηση της αστυνομίας στα Εξάρχεια. Τώρα φαίνεται τι δεν γινόταν επί τεσσεράμισι χρόνια. Τώρα η σιωπηρή ανοχή βρίσκει πια φωνή, που καταγγέλλει την καταστολή και την «παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς» – όπως την περιέγραψε την Πέμπτη ο Τσίπρας στη Λιβαδειά.
Η άλλη μετεκλογική εικόνα είναι αυτή του δρόμου, όπου παλινορθώνεται το τελετουργικό των κινητοποιήσεων. Οι διαδηλώσεις είναι τώρα πολύ περισσότερες –και τείνουν να γίνονται ολοένα και πιο επεισοδιακές– απ’ ό,τι κατά τις ημέρες της λιτότητας του τρίτου μνημονίου. Το παράδοξο εξηγείται μόνο αν το ερμηνεύσει κανείς σαν επιστροφή στην προ κρίσης ρουτίνα.
Είναι σαφές πως η κυβέρνηση έχει εκτιμήσει ότι εδώ διανοίγεται μια μοναδική ευκαιρία για να εμπεδώσει τα ερείσματά της: να αναχαιτίσει την επιστροφή στη ρουτίνα του μπάχαλου –να παγιώσει την εικόνα άρσης των ασύλων– ικανοποιώντας μια κορυφαία προεκλογική εξαγγελία της και ταυτόχρονα εκθέτοντας τον αντίπαλό της· ανασύροντας στην επιφάνεια τα εγγενή χαρακτηριστικά του μικρού, προμνημονιακού, ΣΥΡΙΖΑ.
Αν η Ν.Δ. είχε ήδη από την 7η Ιουλίου την ασφάλεια ως προτεραιότητα, τώρα έχει αποκτήσει έναν επιπλέον λόγο: έχει ανάγκη να δείξει επιδόσεις στον τομέα της τάξης, προκειμένου να ισοσκελίσει τη ζημιά που ήδη υφίσταται από την έξαρση του προσφυγικού. Τα δύο θέματα συνδέονται όχι μόνο επειδή έχουν αντίκτυπο στο ίδιο ακροατήριο· αλλά κι επειδή σε αμφότερα η Νέα Δημοκρατία βρίσκει τον ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβισμένο σε αντιδημοφιλείς αγκυλώσεις.
Η διατύπωση ότι στην ασφάλεια και στο προσφυγικό η Νέα Δημοκρατία «παίζει χωρίς αντιπολίτευση» είναι, όμως, παραπλανητική. Και στα δύο μέτωπα υπάρχει αντιπολίτευση, επικίνδυνη και εξωκοινοβουλευτική. Αντιπολίτευση στους παραδρόμους της Πατησίων, αλλά και στους δρόμους της Νάουσας – των δύο άκρων.
Αν το ένα άκρο βρίσκει απολογητές στον ΣΥΡΙΖΑ, το άλλο έχει επίδοξους βοσκούς μέσα στη Νέα Δημοκρατία.