Αναρωτιέμαι πώς μπορούν να οργανωθούν, κεντρικά σχεδιασμένη, η νέα εθνική συσπειρωτική αυτοπεποίθηση και η ψυχική ανασυγκρότηση που θα επισφραγίσει και τεχνικά και ιδεολογικά το τέλος της κρίσης, με την Αθήνα χωρίς ιστορική νοηματοδότηση. Και δεν αναφέρομαι σε ανδριάντες και τελετουργικά, αλλά στην ανάδειξη του ιστορικού αποτυπώματος της πόλης από την αρχαιότητα ώς σήμερα.
Το «2021» υπονοεί και επιβάλλει μια πρωτεύουσα με ιστορική αυτοσυνειδησία στη συναρπαστική διαχρονία της.
Η κατάρρευση τμήματος του ιστορικού οικήματος στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης επί της Αιόλου 38 συμβολίζει την απαξίωση της Αθήνας. Είναι ένα από τα παλαιότερα κτίρια στο κέντρο, χτισμένο πιθανόν πριν ανακηρυχθεί η Αθήνα πρωτεύουσα. Η χρονολογία ανέγερσης προσδιορίζεται αορίστως στη δεκαετία του 1830, αλλά υπάρχουν αναφορές ότι σε αυτό το κτίριο που λειτούργησε για πολλά χρόνια ως ξενοδοχείο («Η Ανατολή» και «Βύρων») φιλοξενήθηκε ο Οθων όταν ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1833. Το κτίριο αυτό, πολύτιμο για την ιστορία της Αθήνας, με την απλή δωρικότητα των πρώτων δεκαετιών της πρωτεύουσας, είναι γνωστό στους μελετητές της Αθήνας και αποτελεί ένα ειδικό πάνθεον των ιδιωτικών κτισμάτων που χτίστηκαν ανάμεσα στο 1830 και στο 1860. Ελάχιστα επιζούν. Αυτό στην Αιόλου (ιδιοκτησία του Ιδρύματος Χατζηκώνστα) και το άλλο, στη Φειδίου 3, από το 1836 (κατοικία του πρέσβη της Αυστρίας Πρόκες-Οστεν και μετέπειτα ιδιοκτησία της Ελένης Τοσίτσα και από το 1919, Ελληνικό Ωδείο), διασώζονται. Και τα δύο σε ερειπιώδη κατάσταση. Μάρτυρες μιας βαρβαρότητας.
Η αποτυχία της Αθήνας να κατανοήσει τον εαυτό της ενισχύεται από την αχαλίνωτη παραγωγή αβάσιμων και αστοιχείωτων θέσεων που διαχέονται στο Διαδίκτυο. Κραυγές κατά των ερειπωμένων ιστορικών οικιών της Αθήνας συνοδεύονται από επικλήσεις ασχέτων ανθρώπων για την ανάγκη κατεδάφισης για λόγους ασφαλείας. Ο Δήμος Αθηναίων ορθώς απέκλεισε το κτίριο στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης έως ότου καταστεί ασφαλές, αλλά αυτό που επείγει είναι να εξευρεθεί ο τρόπος αναστήλωσης και ανάδειξης. Το κτίριο αυτό έχει μοναδικότητα και κάποια στιγμή η Αθήνα θα πρέπει να φανεί αντάξια της ιστορικής πορείας της. Δεν αρκούν τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια. Χρειαζόμαστε και πολίτες και κυβερνώντες με στοιχειώδη αντίληψη για το πώς προχωρούν οι πόλεις.
Η κακοποίηση εκατοντάδων ιστορικών κτιρίων στην Αθήνα, ακόμη και σε δρόμους με ενιαία μέτωπα, δείχνει μια μεγάλη ψυχική φτώχεια.