Στον Τσίπρα δεν συμβαίνει πρώτη φορά. Του είχε συμβεί ξανά με τον Βαρουφάκη. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε επιδείξει τότε παροιμιώδη ανοχή στον ναρκισσισμό. Είχε αφήσει την κυβέρνησή του –και την ίδια τη χώρα– να καθοδηγείται από την αξεδίψαστη ανάγκη του υπουργού του για προσοχή.
Το ίδιο θα μπορούσε κανείς να πει και για την έλξη της πολακικής αυταρέσκειας, που μοιάζει να σέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ μπουλουκηδόν από παράσταση σε παράσταση.
Η εικόνα της Αυτού Αψύτητας να παρελαύνει την Πέμπτη προς την αίθουσα της Προανακριτικής θα ευνοούσε τέτοιες χαρακτηρολογικές προσεγγίσεις. Η περιγραφή, όμως, είναι υπεραπλουστευτική.
Ο Τσίπρας δεν έπαθε ατύχημα. Δεν τον πλημμύρισε ξαφνικά η υπερχείλιση του πολακικού εγώ. Ο ίδιος είχε όχι μόνο επωμιστεί τον Πολάκη στη χειρότερη –και δαπανηρότερη, από την άποψη του πολιτικού κόστους– στιγμή του: την προεκλογική επίθεση στον Κυμπουρόπουλο. Είχε κιόλας σπεύσει να πίνει μαζί του προεκλογικές ρακές προκειμένου να του εξασφαλίσει τη μόνη έδρα που προβλεπόταν ότι θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ στα Χανιά.
Τα ελατήρια αυτής της προσωπικής προτίμησης δεν μπορεί κανείς παρά να τα αναζητήσει στη γνήσια και ανθεκτική πολιτική συγγένεια των δύο. Συγγένεια που τώρα εκδηλώνεται στη δυσκολία που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοστεί μετεκλογικά στις κοινοβουλευτικές νόρμες. Στη δυσκολία του να αποδεχθεί ότι τις νομικές διαφορές για τη λειτουργία της Βουλής μπορεί να τις λύσει μόνο η πλειοψηφία – όπως τις έλυνε και όταν η πλειοψηφία ήταν συριζαϊκή.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η προσαρμογή στους κανόνες δεν είναι επιβεβλημένη μόνο από θεσμικό καθήκον. Θα έλεγε κανείς ότι την υπαγορεύει και το κομματικό συμφέρον. Υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να παγιωθεί ως η κεντροαριστερή εναλλακτική στη διακυβέρνηση της χώρας.
Εξυπηρετείται αυτός ο στόχος όταν ο πρόεδρός του σπαταλάει όλη του την ενέργεια για να δικαιολογεί (αντι)κοινοβουλευτικούς ακτιβισμούς;
Εξυπηρετεί, ας πούμε, την εικόνα του τέως πρωθυπουργού να εκστρατεύει σε καφενεία στον Ορχομενό Βοιωτίας απλώς για να μοιραστεί την αγανάκτησή του για τη «φίμωση» του Δημήτρη Τσοβόλα;
Αυτή η αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, που επιτίθεται διαρκώς όχι στον αντίπαλο, αλλά στους ίδιους τους όρους του πολιτικού ανταγωνισμού· που δεν χωράει στο Κοινοβούλιο· που ακόμη και στην καμπάνια επαναλανσαρίσματος δεν μπαίνει καν στον κόπο να καμουφλάρει τα φολκλορικά χαρακτηριστικά της, επιβεβαιώνει την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να υπερβεί το γονιδίωμα του κόμματος διαμαρτυρίας.
Ο Πολάκης δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να δίνει μορφή σε αυτή την πολιτική ταυτότητα. Και της δίνει τη μορφή που της ταιριάζει.