Η γκρίζα εκδοχή της Βρετανίας

Η γκρίζα εκδοχή της Βρετανίας

3' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δυστυχώς

απουσιάζατε ★★★½

ΔΡΑΜΑ (2019)

Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς

Ερμηνείες: Κρις Χίτσεν,

Ντέμπι Χάνιγουντ, Νίκι Μάρσαλ,

Κέιτι Πρόκτορ

Ο σπουδαιότερος σύγχρονος θιασώτης του κοινωνικοπολιτικού σινεμά, Κεν Λόουτς, συμπληρώνει το προ διετίας εξαιρετικό «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ», με άλλο ένα εύστοχο και τραγικά επίκαιρο φιλμ πάνω στην γκρίζα εκδοχή της Βρετανίας και, κατ’ επέκταση, του σημερινού δυτικού κόσμου. Ο μόνιμος συνεργάτης του, Πολ Λάβερτι, υπογράφει άλλο ένα σενάριο αφιερωμένο στους αφανείς χαρακτήρες της εργατικής τάξης, η οποία σήμερα μοιάζει περισσότερο αόριστη –και γι’ αυτό πιο έκθετη– παρά ποτέ.

Ο Ρίκι και η Αμπι έχουν μια δεμένη οικογένεια ζώντας με τα δυο τους παιδιά, δίχως πολυτέλειες αλλά αξιοπρεπώς, στο Νιούκαστλ. Προκειμένου να πραγματοποιήσουν το όνειρο της αγοράς του δικού τους σπιτιού, ο Ρίκι θα πιάσει δουλειά ως αυτοαπασχολούμενος μεταφορέας, με την ελπίδα πως έτσι θα είναι κύριος της εργασίας του και θα καταφέρει να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα. Οι μπελάδες ωστόσο ξεκινούν όταν όλοι τους αντιλαμβάνονται πως οι «ευκαιρίες» της σύγχρονης αγοράς εργασίας δεν είναι άλλο από το παραπέτασμα μιας απάνθρωπης πραγματικότητας, που απαιτεί τον μέγιστο κόπο με αντάλλαγμα τις ελάχιστες απολαβές.

O Κεν Λόουτς, στα 83 του, αποδεικνύεται περισσότερο επίκαιρος από πολλούς νεότερους δημιουργούς, θίγοντας ένα θέμα που δεν μονοπωλεί τόσο τα δελτία ειδήσεων, βρίσκεται όμως στην πραγματική καρδιά των προβλημάτων. Παρότι στο κατώφλι του Brexit, η Βρετανία είναι φαινομενικά μια ανεπτυγμένη χώρα που προσφέρει υψηλή ποιότητα ζωής στους κατοίκους της. Εξω όμως από τη λαμπερή φούσκα του Λονδίνου τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά, με την αγορά εργασίας να μετατρέπεται σταδιακά σε απρόσωπη ζούγκλα, που καταργεί στοιχειώδη δικαιώματα και συμβάσεις, με τρομακτική φυσικότητα.

Οι εντάσεις

Η νέα δουλειά του Ρίκι αποδεικνύεται εφιάλτης που τον απομυζά σωματικά και ψυχολογικά, ενώ και η Αμπι έχει παρόμοιες δυσκολίες στη δική της. Ολα αυτά έχουν αντίκτυπο και στο εσωτερικό της οικογένειας, όπου οι εντάσεις αυξάνονται σε σημείο κοχλασμού, με τον Ρίκι να έρχεται αντιμέτωπος με τον γιο του. Το καλό είναι πως εδώ, παρά τις μικρές υπερβολές, ο Λόουτς δεν εκβιάζει το συναίσθημα ή τα συμπεράσματα του θεατή. Ο τρόπος του είναι απόλυτα σκληρός, ρεαλιστικός και αφτιασίδωτος, ενώ ταυτόχρονα διαθέτει σαρκαστικό χιούμορ που ελαφραίνει το σύνολο. 

Home Cinema: Τα κατά Στίβεν Σόντερμπεργκ «Panama Papers»

Το ξέπλυμα ★★★

ΚΩΜΩΔΙΑ (2019)

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σόντερμπεργκ

Ερμηνείες: Μέριλ Στριπ, Αντόνιο Μπαντέρας, Γκάρι Ολντμαν

Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ συνεχίζει τη συνεργασία του με το Netflix, παρουσιάζοντας με χιουμοριστικό τρόπο το μεγάλο σκάνδαλο των «Panama Papers», αρχικά στο Φεστιβάλ Βενετίας και στη συνέχεια στη διαδικτυακή πλατφόρμα. Χρησιμοποιώντας την επιτυχημένη συνταγή από το «Μεγάλο σορτάρισμα» του Ανταμ Μακέι και με ένα λαμπερό καστ ηθοποιών, ο Αμερικανός κινηματογραφιστής εστιάζει σε μια ιστορία, η οποία λειτουργεί ως παράδειγμα των όσων αδιανόητων συνέβησαν –και συνεχίζουν να συμβαίνουν– στον κόσμο της σύγχρονης «ελεύθερης» αγοράς.

Η ηλικιωμένη Ελεν (Μέριλ Στριπ) χάνει ξαφνικά τον σύζυγό της σε ένα τραγικό ατύχημα κατά τη διάρκεια τουριστικής εκδρομής. Προσπαθώντας ωστόσο να αποζημιωθεί από την υπεύθυνη εταιρεία, θα βρεθεί μπλεγμένη σε έναν κυκεώνα ασφαλιστικών προγραμμάτων, τα οποία αγοράζονται και πωλούνται από εικονικές υπεράκτιες φίρμες, δημιουργημένες από ένα δίδυμο απατεώνων δικηγόρων. Εδρα τους, ο εξωτικός Παναμάς…

Ο Σόντερμπεγκ δίνει τους ρόλους των δύο δικηγόρων στους Αντόνιο Μπαντέρας και Γκάρι Ολντμαν, οι οποίοι λειτουργούν επίσης απολαυστικά και ως αφηγητές της όλης σουρεαλιστικής υπόθεσης. Με άψογο στυλ και κοκτέιλ στα χέρια, μας εξηγούν με σχετικά απλά λόγια πώς το υπάρχον οικονομικό σύστημα αφήνει παράθυρα για παντός είδους οικονομικές παρανομίες και απάτες, οι οποίες όμως συχνά έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ζωές ανυποψίαστων ανθρώπων. Τόσο η δική τους αφήγηση όσο και η ιστορία της Ελεν είναι όπως είπαμε διανθισμένα με μπόλικο χιούμορ, ειρωνικό, αλλά και ευφυώς αυτοσαρκαστικό σε αρκετές περιπτώσεις.

Σε αντίθεση πάντως με το πιο ισορροπημένο «Σορτάρισμα», εδώ ο τόνος είναι αρκετά διδακτικότερος και η «τροφή» αρκετά πιο μασημένη για τον θεατή. Ο δε ρυθμός διατηρείται περισσότερο λόγω του μαγνητισμού των σταρ πρωταγωνιστών παρά κάποιας συναρπαστικής πλοκής. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή