Ο ήλιος μπαίνει κάπως λοξά από τα τεράστια παράθυρα του Φάρου, στο ψηλότερο σημείο του ΚΠΙΣΝ, στις 5 η ώρα το απόγευμα που ξεκινούν οι «Παραβάσεις». Επειδή οι θέσεις, κάμποσες σειρές με καρέκλες στο κέντρο της αίθουσας, δεν είναι αριθμημένες, όσοι έχουν εξασφαλίσει την είσοδό τους καταφθάνουν νωρίς για να βρουν ένα καλό σημείο. Και είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να ακούσουν ένα απόσπασμα από τον περίφημο «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις, ένα δύστροπο κείμενο, χωρίς σημεία στίξης, που ακολουθεί τον άναρχο ειρμό της ανθρώπινης σκέψης πηδώντας αριστοτεχνικά από το ένα θέμα στο άλλο, προκαλώντας σκληρά τα ήθη της εποχής που γράφτηκε, στις αρχές του 20ού αιώνα.
Την περασμένη Κυριακή του Νοεμβρίου (10/11), το θεατρικό αναλόγιο του ΚΠΙΣΝ παρουσίασε τον σημαντικότερο, ίσως, εσωτερικό μονόλογο στην ιστορία της λογοτεχνίας, τον μονόλογο της Μόλι Μπλουμ. Στο μικρό, υπερυψωμένο πόντιουμ ανέβηκε η Ρένη Πιττακή, μόνη της, έχοντας μπροστά της τεράστια χαρτιά, το κείμενο τυπωμένο με μεγάλα γράμματα και σημειωμένο από κάμποσα σκηνοθετικά σχόλια· κοντά της ένα μπομπινόφωνο. Ανάμεσα στο ακροατήριο, κάπου στο βάθος διακρίναμε τον Δημήτρη Καραντζά, που φέτος έχει αναλάβει τη σκηνοθετική επιμέλεια των κειμένων που θα διαβαστούν σε αυτό το ιδιότυπο λογοτεχνικό σαλόνι. «Η διαδικασία του αναλογίου είναι στην πραγματικότητα θέατρο», λέει ο ίδιος. «Θέατρο λόγου. Για εμένα, η πιο βαθιά επαφή με τη γλώσσα, τον ρυθμό, τη δόνηση και τη μουσικότητα των λέξεων και εντέλει μ’ εκείνο που κρύβεται κάτω από αυτές. Αρα, στην ουσία είναι μια πλήρης αφήγηση. Αυτό με παρακινεί και με γοητεύει στη διαδικασία των “Παραβάσεων”: η ίδια η διαδικασία της ανάγνωσης ως μια πλήρης θεατρική πράξη».
Το φετινό αναλόγιο επικεντρώνεται σε γυναίκες συγγραφείς και ποιήτριες που καθόρισαν τον χώρο των γραμμάτων (Σαπφώ, Σίλβια Πλαθ, Βιρτζίνια Γουλφ, Ελφρίντε Γέλινεκ, Σάρα Κέιν) και κάποιες εμβληματικές ηρωίδες σαν τη Μόλι Μπλουμ. Ανάμεσα στο πολυπληθές κοινό δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ταράχθηκαν με την κοφτερή γλώσσα της, που τολμά λέξεις και πράξεις «βρώμικες», παρόλο που η Πιττακή την ερμήνευσε διακριτικά.