Ο Μπόρις Τζόνσον βρίσκεται σε προεκλογική εκστρατεία από τη στιγμή που ανέλαβε τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα. Είναι μεγάλο το διάστημα που βρίσκεται στους δρόμους. Σκέφτομαι τις ορδές των συμβούλων, των υπεύθυνων επικοινωνίας, τους σπιν ντόκτορς που κάθε πρωί θα καρδιοχτυπούν. Χτενίστηκε; Φόρεσε καθαρό πουκάμισο, κάλτσες που ταιριάζουν; Αφού ξεπεράσουν την πρώτη βασική αγωνία: Σηκώθηκε; Ανοιξε την πόρτα του σπιτιού του; Θυμήθηκε να κουβαλήσει τον άδειο φάκελο κάτω από τη μασχάλη; Γιατί αν βρίσκεσαι κοντά στον Μπόρις, δεν έχεις να σκεφτείς μόνο την πολιτική στρατηγική, πού, τι και πώς θα τα πει, το κύριο μέλημα με τον Μπόρις είναι τα μικρά και τα απρόοπτα. Και ο Μπότζο είναι απρόβλεπτος. Το καθαρό άσπρο πουκάμισο μέχρι να φτάσει στην Ντάουνινγκ Στριτ θα είναι τσαλακωμένο και θα έχει βγει από το παντελόνι. Αλλά δεν χάνει πόντους στα μικρά. Ακόμα κι όταν αυτά που λέει θα ταίριαζαν περισσότερο με άλλη αμφίεση, όπως με μια κουρασμένα πολυφορεμένη ρόμπα.
Πείτε μου άλλον πολιτικό που θα την έβγαζε καθαρή με τις εξής φωτογραφίες του να κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Μπόρις πάνω σε πατίνι με μπαλόνια, Μπόρις κρεμασμένος πλάι στη ρόδα του Λονδίνου κρατώντας σημαιάκια, Μπόρις με μια σειρά από κρεμασμένα λουκάνικα γύρω από τον λαιμό του. Πόσο ταχυδακτυλουργικό είναι αυτό το τρικ, να μοιάζεις αυθόρμητα ανίδεος, ανυποψίαστα σουρεαλιστικός. Ενα τρικ που κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει, είναι ο εφευρέτης και ο απόλυτος χειριστής ενός τεχνάσματος που έχει πάντα το προβάδισμα, ό,τι και να πει ακούγεται εξυπνότερο της εικόνας.
Είναι ψυχιατρικοί οι λόγοι που με ωθούν να γράψω αυτό το κείμενο, και επειδή είναι ανέντιμο να βρίσκομαι στην τρίτη παράγραφο χωρίς να εξηγηθώ, θα το κάνω μια κι έξω με οποιοδήποτε κόστος: στην ουσία ζηλεύω τον Μπόρις. Παύση. Τον ζηλεύω γιατί είναι γνήσιος ξανθός (δεν χρειάζεται ανάλυση), τον ζηλεύω γιατί έχει μετατρέψει τα μειονεκτήματά του σε προτερήματα (το ανέλυσα παραπάνω), τον ζηλεύω γιατί δεν έχει μετακινηθεί ούτε εκατοστό από τις νεανικές του φιλοδοξίες, ούτε έχει μετατοπίσει τις επιθυμίες του, «ήταν πάντα ανταγωνιστικός, φιλόδοξος και είχε στόχο να γίνει βασιλιάς του κόσμου», είπε η αδελφή του στο BBC. Καλός ο Μπόρις, έλεγαν, αλλά ποτέ δεν θα μπει στην Οξφόρδη – μπήκε. Καλός ο Μπόρις, αλλά ποτέ δεν θα γίνει πρόεδρος του πανεπιστημίου – έγινε. Αποφοίτησε αλλά ποτέ δεν θα τα καταφέρει στη δημοσιογραφία – τα κατάφερε. Χαοτικός για την πολιτική, ποτέ δεν θα γίνει υπουργός, δήμαρχος, ούτε συζήτηση για πρωθυπουργός. Κατεβαίνει για πρωθυπουργός χωρίς ίχνος φόβου, το ξέρω γιατί, όταν φοβάσαι, το πρώτο πράγμα που πετιέται από το παράθυρο είναι το χιούμορ, ο φόβος έχει την τάση να καταλαμβάνει όλο τον χώρο και δεν αφήνει περιθώρια στους αστεϊσμούς. Είναι ένα μυστήριο πώς καταφέρνει να ακροβατεί μεταξύ φιλοδοξίας και παντελούς έλλειψης σοβαροφάνειας. Εννοείται ότι τον φθονώ και για όλα τα παραπάνω.
Τον ζηλεύω επίσης για τη μόρφωσή του, τόσο γερή και κοστοβόρος, που τον βοήθησε να απαγγείλει απέξω ένα απόσπασμα από την «Ιλιάδα», από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου ή ένα ποίημα του Κίπλινγκ σε ακατάλληλο τόπο –μέσα σε βουδιστικό ναό της Μιανμάρ, αγνοώντας τον Αγγλο πρέσβη που του ψιθύριζε «δεν αρμόζει»–, τον ζηλεύω γιατί μπορεί να αυτοσχεδιάζει τώρα όπως και τότε, στη σχολική παράσταση του Ιτον, όταν δεν είχε αποστηθίσει τον Μολιέρο και διάβαζε κρυμμένος πίσω από ένα μαξιλάρι, ένα τέχνασμα που είχε μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ό,τι αν είχε μάθει τα λόγια του. Τον ζηλεύω για την ειδική μεταχείριση που όλοι του επιφυλάσσουν, από τις πρώην συζύγους και νυν ερωμένες μέχρι τους εργοδότες και τους ψηφοφόρους, κι εκείνος δεν το αντιλαμβάνεται καν, όπως κάθε γνήσια προνομιούχος, που δεν συνειδητοποιεί ότι διαθέτει προνόμια.
Ζηλεύω τον Μπόρις γιατί παραμένει ψύχραιμος κάνοντας τους άλλους να κοκκινίζουν, είναι η αμηχανία των τρίτων, είναι η αταξία των άλλων. Σκέφτομαι την περίφημη ερώτηση που είχαν θέσει στην Τερέζα Μέι «ποια είναι η μεγαλύτερη αταξία σας;» στην οποία απάντησε «έχω ουρήσει σε σιταποθήκη». Τότε μου ακούστηκε σαν κραυγή που χρήζει βοηθείας. Ολοι οι ψυχίατροι του Ηνωμένου Βασιλείου θα έπρεπε να συνασπιστούν εκείνη τη στιγμή για να τη βοηθήσουν. Οχι, Τερέζα, η μεγαλύτερή σου αταξία ήταν η θέση του υπουργού Εξωτερικών στον Μπόρις Τζόνσον. Είναι το πρόσωπο που καλύπτει όλη την συναισθηματική γκάμα, από συμπάθεια μέχρι θυμό. Αλλοι τον λατρεύουν, άλλοι τον απεχθάνονται. Εχει την ικανότητα να διχοτομεί, σαν το αγγλικό παρασκεύασμα με το γνωστό κίτρινο καπάκι, το marmite, ένα σκουρόχρωμα άλειμμα με μαγιά, το προϊόν που έχει οπαδούς και εχθρούς, αλλά κανέναν που να είναι ουδέτερος απέναντί του. Ενδεχομένως η έκφραση «το εφέ του marmite» για ό,τι διχάζει να αντικατασταθεί από το «εφέ του Τζόνσον».
Τέλος, η ζήλεια μου γίνεται ανεξέλεγκτη με την αλεξίσφαιρη ανθεκτικότητά του. Ο δημοσιογράφος Ιαν Χίσλοπ (ο άνδρας της Βικτόρια) έγραψε: «Με ρωτούν συνέχεια την ίδια ερώτηση: είναι ο Μπόρις ένας εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος που προσποιείται τον ηλίθιο; Και απαντώ: όχι». Ο Μπόρις είναι ο πολιτικός που αντιστέκεται στη βαρύτητα και έχει καταφέρει να τον αγαπούν για τα ελαττώματά του. Οταν κατέβαινε για δήμαρχος, έβγαζε λόγο στο Εσεξ μέσα σε ένα κόκκινο λεωφορείο, ήταν έντεκα το πρωί και κάποιος, που την ώρα εκείνη άνοιγε ένα κουτάκι μπίρας, τον διέκοψε και του φώναξε: «Είσαι μ**** αλλά σε αγαπάμε!». Από τότε, κάθε φορά που είναι έτοιμος να βγάλει λόγο, επαναλαμβάνει σαν προσευχή αυτήν την πρόταση.
Το νούμερο 10 θα τον υποδεχθεί μόνο αν παραμερίσουν οι σύμβουλοί του και τον αφήσουν να είναι ο εαυτός του και θεωρώ ότι είναι σίγουροι πως μαζί του δεν θα υπάρχει ποτέ μια βαρετή μέρα ακόμα κι αν χρειάζεται κούρεμα, καινούργια παπούτσια ή ακόμα λίγο ουίσκι.
Ο Μαξ Χέιστινγκς, πρώην διευθυντής του Μπόρις στην εφημερίδα Telegraph, δήλωσε ότι «αν έρθει κάποτε η μέρα που ο Μπόρις θα εγκατασταθεί στην Ντάουνινγκ Στριτ, θα πακετάρω τα πράγματά μου για μια νέα ζωή στο Μπουένος Αϊρες γιατί σημαίνει ότι η Βρετανία απώλεσε όλες τις αξιώσεις να είναι μια σοβαρή χώρα». Στο οποίο απαντώ: «Τότε ετοιμάσου» και περίμενέ με, η Αργεντινή είναι πάντα μια καλή ιδέα και ίσως με βοηθήσει να απελευθερωθώ από τη ζήλια μου.
* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και μένει στο Λονδίνο.