Στις μέρες των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, είχε συμβεί και τότε να αναγγελθεί κάποιο μέτρο για να αποσυρθεί λίγες ημέρες μετά, έπειτα από μαζικές αντιδράσεις. Τότε μιλούσαμε για αριστερές εμμονές που δεν ευδοκίμησαν, κυρίως όμως μιλούσαμε για παροιμιώδη προχειρότητα. Υποτίθεται ότι αυτή η κυβέρνηση, που προέκυψε θριαμβικά μετά τις 7 Ιουλίου, θα πρότεινε το κάτι διαφορετικό, τουλάχιστον ως προς αυτό το κομμάτι. Με τον θόρυβο που προκλήθηκε μετά την πρόθεση νομοθέτησης περί βλασφημίας, που ανακοινώθηκε και αποσύρθηκε έπειτα από μερικά εικοσιτετράωρα, δεν μπορούσαμε παρά να κάνουμε λόγο για δεξιές εμμονές αλλά και προχειρότητα. Μια από τα ίδια, δηλαδή. Η προχειρότητα έγκειται επίσης στο πώς επικοινώνησε η κυβέρνηση την εν λόγω τροπολογία: αν υποθέσουμε ότι βασίστηκε σε ανάλογες ευρωπαϊκές νομοθεσίες περί προστασίας θρησκευτικών μειονοτήτων, τότε επικοινωνιακά η κυβέρνηση ήταν απλώς ανύπαρκτη. Διότι αυτό που πέρασε προς τα έξω ήταν ακριβώς το αντίθετο: «να μην βρίζουμε τα θεία», δηλαδή μια δεξιά εμμονή ή απλώς μια στάση που υποδηλώνει χάιδεμα ενός παραδοσιακά δεξιού ακροατηρίου, όπως επίσης και της Εκκλησίας. Τα περί ευαισθησίας των θρησκευτικών μειονοτήτων ήρθαν στην επιφάνεια κατόπιν εορτής – κατόπιν, δηλαδή, της απόσυρσης της νομοθεσίας. Στο μεταξύ, ένα τεράστιο πάρτι στήθηκε εις βάρος της κυβέρνησης, αφενός με καζούρα άνευ προηγουμένου («σειρά μετά έχει η ποινικοποίηση της μοιχείας»), αφετέρου και με μια φιλολογία περί «βαθιάς Δεξιάς» που επιστρέφει δριμύτερη.
Αν η νομοθεσία επρόκειτο να προστατεύσει μειονότητες, έπεσε στο κενό. Αν επρόκειτο να προσθέσει ψήφους στο κυβερνών κόμμα, και αυτό έπεσε στο κενό – και με θόρυβο μάλιστα. Με άλλα λόγια, έγινε ό,τι καλύτερο για να αναβιώσουν τα κλασικά αντιδεξιά σύνδρομα. Ολο αυτό συνδυάστηκε και με τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ, όπου βέβαια τα αριστερά στερεότυπα έδωσαν και πήραν. Προφανώς και ελέγχεται η συμπεριφορά ορισμένων αστυνομικών οργάνων, ωστόσο αυτό που συμβαίνει δεκαετίες τώρα στα πανεπιστήμια είναι μια νοσηρή κατάσταση, που όχι μόνον δεν έβγαλε ποτέ κάτι δημιουργικό και γόνιμο αλλά, αντίθετα, αποτέλεσε παραδοσιακά εστία βίας και παρανομίας. Η συζήτηση αυτή, σε κάθε περίπτωση, είναι μεγάλη και είναι σοβαρή, σε αντίθεση με την κωμική υπόθεση περί βλασφημίας. Η ειρωνεία είναι ότι όλο αυτό συνέπεσε με κάτι άλλο «δεξιό»: τα μπάρμπεκιου στα Διαβατά. Με άλλα λόγια, ήταν λες και ξαφνικά κάτι έγινε και η παραδοσιακή, εθνοπατριωτική (έως και εθνικιστική, σοβινιστική) «βαθιά» Δεξιά να έκανε αυτές τις μέρες επίδειξη δύναμης. Βεβαίως, ήταν περισσότερο μια επίδειξη ανοησίας και φαιδρότητας παρά οτιδήποτε άλλο.
Δεν ξέρουμε όμως πώς και πόσο όλα αυτά «πληγώνουν» το φιλελεύθερο ή έστω το πιο εκσυγχρονιστικό, κεντρώο προφίλ της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Θα δείξει.
Πάντως, προφανώς και η κυβέρνηση δεν ευθύνεται για το «τσίρκο» στα Διαβατά. Κι ας μην λησμονούμε τα κόκκινα χαλιά και τα καφάσια στη Σαλαμίνα με υπουργό Αμυνας τον κ. Καμμένο, επί ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ… Υπάρχουν ακόμη πολύ σοβαρά, κρίσιμα προβλήματα στην κοινωνία· άνθρωποι άνεργοι ή απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι, χωρίς αίσθημα προοπτικής. Αυτούς οφείλει να κοιτάξει η κυβέρνηση· όχι αν κάποιος κάνει τον σταυρό του ή όχι.