Mπορεί ο χαρακτηρισμός «Κιμ Καρντάσιαν της ιταλικής πορτρετογραφίας του 16ου αιώνα» να έπεσε λίγο βαρύς για ένα έργο με τον μύθο που κουβαλά η «Τζοκόντα», όμως ο κριτικός τέχνης των New York Times Τζέισον Φαράγκο μιλάει με στοιχεία. Το Λούβρο, λέει, διαθέτει τη μεγαλύτερη συλλογή έργων τέχνης στον κόσμο, το 2018 το επισκέφθηκαν 10 εκατομμύρια άνθρωποι και μπορεί να αποτελέσει ισχυρό εκπαιδευτικό εργαλείο για όσους θέλουν να έρθουν σε επαφή με την τέχνη. Όμως ένα ολόκληρο μουσείο κρατιέται όμηρος από τη Μόνα Λίζα. Το 80% των επισκεπτών του έρχονται γι’ αυτήν – και οι περισσότεροι φεύγουν απογοητευμένοι. Γκάλοπ σε Βρετανούς τουρίστες την ανακήρυξε την «πιο απογοητευτική τουριστική ατραξιόν του πλανήτη». Οι ουρές είναι ατελείωτες, το έργο μικρού μεγέθους και η απόσταση από την οποία το βλέπει κανείς μεγάλη για να το παρατηρήσει, αλλά και για να βγάλει μια καλή σέλφι – βασικό κίνητρο των περισσότερων επισκεπτών. Την ίδια ώρα, η δημοφιλία της αποσπά την προσοχή από τα υπόλοιπα σημαντικά εκθέματα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που το μουσείο τοποθέτησε επιγραφή στην ανακαινισμένη πλέον αίθουσα Salle des Etats που γράφει «Η Μόνα Λίζα είναι περικυκλωμένη από άλλα αριστουργήματα – ρίξτε μια ματιά και στην υπόλοιπη αίθουσα»!
Τι προτείνει να γίνει λοιπόν; «Φτιάξτε έναν ειδικό χώρο μόνο γι’ αυτήν, εκτός μουσείου, βελτιστοποιημένο για τα πλήθη. Συνδέστε τον με το Λούβρο μέσω του υπόγειου εμπορικού κέντρου Carrousel du Louvre και κόψτε ένα εισιτήριο και για τα δύο. Στήστε σταθμούς για σέλφι, και όλα αυτά πριν από τους Ολυμπιακούς του 2024. Βάλτε τον Κιλιάν Εμπαπέ να το εγκαινιάσει μαζί με την Κάρλα Μπρούνι. Πουλήστε μακαρόν». Ο Φαράγκο είναι προκλητικός, αλλά ποιος μπορεί να πει ότι έχει άδικο;