Χλευάσαμε, και δικαίως, το ανιστόρητο σύνθημα «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73», αλλά δεν κοιτάμε καθόλου το πρώτο συνθετικό του που είναι το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Σε ό,τι αφορά το «ψωμί» μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι οι ανάγκες πάντα είναι μεγαλύτερες από το διαθέσιμο εισόδημα, αλλά το κατά κεφαλήν «ψωμί» του 1973 ήταν 2.500 δολάρια, ενώ το 2018 (έπειτα από δέκα χρόνια κρίσης και ύφεσης) ήταν οκταπλάσιο, κάτι παραπάνω από 20.000 δολάρια.
Στην «Παιδεία» έχουμε προβλήματα. Σίγουρα γίνεται με καλύτερους υλικούς όρους απ’ ό,τι το 1973, αλλά υπολείπεται των αναγκών και των σύγχρονων προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα. Δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια πού οφείλεται αυτό, διότι αυτοί που διαδηλώνουν για «καλύτερη Παιδεία», δεν επιτρέπουν να γίνει η αξιολόγηση της υπάρχουσας για να καταλάβουμε πού πάσχει το σύστημα. Οσο για την «ελευθερία», αυτή κατάντησε αχρειότητα. Καθένας θεωρεί «δικαίωμα» να παραβαίνει τους νόμους που ψήφισε δημοκρατικώς το ελληνικό Κοινοβούλιο, μπορεί να καταλαμβάνει όποιον δημόσιο χώρο γουστάρει, να καταστρέφει δημόσια και ιδιωτική περιουσία, διότι όπως είπε και ένας μοτοποδηλάτης που κινείτο αντίθετα σε μονόδρομο, «τι θες ρε; Δημοκρατία δεν έχουμε;».
Ολα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι φτάσαμε στην ιδανική κοινωνία και δεν υπάρχει λόγος για κοινωνικούς αγώνες, ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούσαν τα αλήστου μνήμης κομμουνιστικά καθεστώτα για να καταστείλουν κάθε κοινωνική διεκδίκηση. Υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν, προκλήσεις που πρέπει να απαντηθούν. Σε αντίθεση με τον ξύλινο πολιτικό λόγο που λέει ότι «τα συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα», υπάρχει η ανάγκη να «επικαιροποιηθούν». Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στα ΑΕΙ σήμερα δεν σκιάζεται από τον χωροφύλακα – ασχέτως της προπαγάνδας που διακινούν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνοδοιπόροι του.
Φαλκιδεύεται από ομάδες χουλιγκάνων που προ δύο ετών πλάκωσαν στο ξύλο ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, το οποίο πήγε να μιλήσει στην πρώην ΑΣΟΕΕ για πράγματα που δεν ήταν αρεστά στην «επαναστατική πρωτοπορία» του πανεπιστημίου.
Η καλύτερη Παιδεία χρειάζεται μεγαλύτερη χρηματοδότηση, αλλά να εξαλειφθούν και φαινόμενα σαν αυτά που περιέγραψε η καθηγήτρια Λένα Διβάνη: «Πριν από 3-4 χρόνια, φοιτητής (ή μάλλον “φοιτητής”) άνοιξε την πόρτα και διέκοψε με τσαμπουκά το μάθημα λέγοντας “θα κάνω μια ανακοίνωση για τη γενική συνέλευση”. Του ζήτησα ευγενικά να το κάνει αμέσως μετά το τέλος του μαθήματος, αλλά με αγνόησε κι άρχισε να μιλάει στους αμήχανους φοιτητές μου για κανένα δεκάλεπτο. Στα πέντε λεπτά του λέω “τελειώστε σας παρακαλώ. Διακόψατε το μάθημα, είπατε ό,τι είχατε να πείτε, φύγετε τώρα”. Αυτός με έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια συνεχίζοντας ακάθεκτος το μπλα μπλα του. Φεύγοντας επιτέλους, ανέβηκε στην έδρα και μου είπε “ΚΑΙ ΜΗ ΜΕ ΞΑΝΑΔΙΑΚΟΨΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΩ!” και έφυγε χαμογελώντας ειρωνικά. (…) Στο τέλος του μαθήματος ομάδα φοιτητών που με αγαπούσαν και παρακολουθούσαν όλες τις παραδόσεις με πλησίασε και με συμβούλεψε όλο αγωνία να μη λέω τέτοια πράγματα δημόσια για να μην κινδυνέψω» (fb, 12.11.2019).
Ως προς το «ψωμί», το πρόβλημα σήμερα είναι με τις διευρυνόμενες παγκοσμίως ανισότητες. Αυτές δεν είναι πλέον μόνο στα αποτελέσματα, αλλά στην αφετηρία, αφού η σκάλα ανόδου των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, που ήταν η ελεύθερη διάδοση πληροφοριών, γνώσης και τεχνικών, περιορίζεται από νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας των πάντων. Το αντίδοτο σε αυτές δεν είναι τα «ένα, δύο, τρία πολλά Πολυτεχνεία», αλλά ανοιχτά και λειτουργικά πανεπιστήμια…