Παρά την απρόβλεπτη και αναθεωρητική πολιτική που ακολουθεί ο Ταγίπ Ερντογάν, οι Αμερικανοί, και όχι μόνο, υποστηρίζουν ότι η Δύση δεν πρέπει να επιτρέψει να «χαθεί» η Τουρκία, και υπό αυτό το πρίσμα θα ήθελαν, μεταξύ άλλων, να ενταχθεί στο ενεργειακό σκηνικό που οικοδομείται στην Ανατολική Μεσόγειο. Είναι ένας στόχος στον οποίο η Ελλάδα και η Κύπρος όχι μόνο δεν αντιτίθενται, αλλά υπό προϋποθέσεις θα υποδέχονταν ως πολύ θετική εξέλιξη. Και οι προϋποθέσεις αυτές δεν είναι άλλες από τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου και των αρχών της καλής γειτονίας.
Το ενεργειακό τοπίο στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ένα από τα ζητήματα που εξετάζονται στο συνέδριο που συνδιοργανώνουν η «Καθημερινή» και το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, στην Ουάσιγκτον (χθες και σήμερα).
Το πρόβλημα είναι η επιθετική συμπεριφορά μιας Τουρκίας που όχι μόνο δεν έχει «μηδενικά προβλήματα» με τους γείτονές της, αλλά με όλους έχει τριβές, εντάσεις και συγκρουσιακές σχέσεις. Ο νεοοθωμανισμός του Ταγίπ Ερντογάν επιδεινώνει ένα ήδη εύφλεκτο σκηνικό. Η Τουρκία νιώθει «εγκλωβισμένη» στα υφιστάμενα σύνορά της. Εξ ου και οι επαναλαμβανόμενες αναφορές του Τούρκου προέδρου στην ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης, οι οποίες δεν αφορούν πρωτίστως την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την περιοχή.
Πρόκειται για συνταγή περιφερειακής αποσταθεροποίησης, που ευλόγως προκαλεί δυσφορία σε πολλά κράτη και προφανώς εγκυμονεί κινδύνους. Την περασμένη εβδομάδα, σε ένα άλλο συνέδριο, το οποίο διοργάνωσε το Ελληνοϊσραηλινό Φόρουμ στην Ιερουσαλήμ, αναδείχθηκε ο ίδιος προβληματισμός.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλες σχεδόν οι χώρες που γειτνιάζουν με την Τουρκία ενοχλούνται από τις κινήσεις της τελευταίας και δυσανασχετούν με τη ρητορική και τις ηγεμονικές βλέψεις του ηγέτη της. Τα κράτη δεν έχουν την πολυτέλεια να επιλέγουν τους γείτονές τους. Με δεδομένη τη γεωγραφία, και για λόγους γεωπολιτικούς, αλλά και πρακτικούς, η Τουρκία θα μπορούσε να είναι μέρος του σκηνικού συνεργασίας στην Αν. Μεσόγειο.
Δυστυχώς, η ίδια, με τη συμπεριφορά της, που χαρακτηρίζεται από μεγαλοϊδεατισμό και επιθετικότητα, δεν συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση. Αν αλλάξει, αν αποδεχθεί κάποιες πραγματικότητες, αν αναγνωρίσει αυτά που προβλέπουν το δίκαιο της θάλασσας και οι διεθνείς συνθήκες, αν συμπεριφερθεί έναντι της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ισραήλ ως ένα κανονικό κράτος, τότε οι γείτονές της θα είναι έτοιμοι να συνεργασθούν μαζί της προς όφελος όλων.