Μπορεί να το δει κανείς ανάποδα. Να μην μείνει στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας κατέβηκε στον δρόμο, αλλά να εστιάσει στο ότι έκοψε δρόμο. Το γεγονός ότι δεν ακολούθησε την πορεία μέχρι το τέλος της δείχνει από την πλευρά του μια ελαφρά επίγνωση. Σαν να διαισθάνθηκε πόση τροφή για χλεύη θα έδινε η εικόνα του να διαδηλώνει έξω από την αμερικανική πρεσβεία. Σαν να έχει μάθει ότι, όταν είσαι ο πρώην και φιλοδοξείς να είσαι και ο επόμενος πρωθυπουργός, πρέπει να βάζεις στον εαυτό σου όρια.
Ο ίδιος ο Τσίπρας σπατάλησε πολύ εθνικό αλλά και προσωπικό κεφάλαιο προκειμένου να μάθει στην πράξη αυτά τα όρια. Σπατάλησε πολύ χρόνο για να αποχωριστεί τον κομμουνιστογενή, δραχμικό βραχίονα του κόμματός του.
Φαινόταν ότι κυβερνώντας ωρίμαζε. Στην αντιπολίτευση, όμως, δείχνει να ακολουθεί την αντίστροφη πορεία. Ο μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε συγκρατημένα, με γλώσσα κόμματος εξουσίας. Και εξελίσσεται σε κόμμα-Μπέντζαμιν Μπάτον, ξανακυλώντας όσο μεγαλώνει στους τρόπους της παιδικής του ηλικίας.
Μια εύκολη και πολύ διαδεδομένη ερμηνεία ενοχοποιεί για αυτή την οπισθοδρόμηση τον αρχικό πυρήνα του κόμματος, που διατηρεί εσωκομματική ισχύ δυσα-νάλογη προς την κοινωνική του απήχηση και γι’ αυτό υποτίθεται ότι καταφέρνει
να ρυμουλκεί τον Τσίπρα σε μικροσυρι-ζαϊκή ρότα. Τα ίδια περίπου λέγονταν και τον καιρό που οι Λαφαζάνηδες δεν άφηναν τάχα τον αρχηγό να σταθεροποιήσει το κόμμα του σε μια λιγότερο εξωπραγματική γραμμή.
Ο Τσίπρας, όμως, δεν είχε ποτέ σοβαρή εσωκομματική πίεση – ούτε τότε ούτε τώρα. Είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που έχασε με οκτώμισι μονάδες διαφορά και κανείς από το κόμμα του δεν διανοήθηκε καν να του ασκήσει κριτική. Δεν έχει ούτε εξωκομματική πίεση. Συμφιλιωμένο με την αδράνειά του, το ΚΙΝΑΛ έχει δείξει ότι δεν μπορεί να απειλήσει τον Τσίπρα.
Η ιδέα ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ –που κυβέρνησε επί τεσσεράμισι χρόνια– είναι ένας άγουρος, ευάλωτος αρχηγός που τον ποιμαίνουν οι τσέλιγκες της Αριστεράς αγνοεί την πραγματικότητα της ανενόχλητης εξουσίας του.
Ο Τσίπρας είναι όμηρος μόνο της ελευθερίας του. Του λείπει το εσωκομματικό αντίβαρο, που θα μπορούσε να τον ωθήσει προς το Κέντρο – αφού ακόμη και οι επιφανέστερες των μεταγραφών του από το κομπόστ των πασοκικών υπολειμμάτων ανταγωνίζονται τον Πολάκη σε πολακισμό. Του λείπει και η κεντροαριστερή άμιλλα για την εκλογική του πελατεία. Είναι 100% ασφαλής. Και γι’ αυτό είναι 100% ο εαυτός του, τόσο όταν κατεβαίνει στον δρόμο όσο, βεβαίως, και όταν στρίβει από την πορεία.
Χάρηκαν, λέει, στην Κουμουνδούρου επειδή το κόμμα έδειξε ότι μπορεί να διασώσει τον «κινηματικό» του χαρακτήρα. Οντως. Μπορεί άνετα να εγκατασταθεί ξανά σε αυτόν τον χαρακτήρα. Να γίνει γεροντοέφηβος. Κινηματικός χωρίς κίνημα.