«(…) Η ίδια η διαδικασία κατασκευής αφήνει επάνω στην επιφάνεια (σ.σ. του πίνακα) μία σειρά από ίχνη της αγωνίας του ανθρώπου που δεν ξέρει πού θα σταματήσει, δεν ξέρει πώς θα αρχίσει, δεν ξέρει τι θα προκύψει … Διότι το ζητούμενο είναι να υπάρχει εκπομπή, δηλαδή να νιώσω ότι κάτι κάνει σε κάποιον, δεν το προσπερνάει. Σταματώ να δουλεύω μόνον όταν πιστέψω ότι το έργο έχει κερδηθεί».
Αυτό το μικρό απόσπασμα από τη συζήτηση μεταξύ του ζωγράφου Μάκη Θεοφυλακτόπουλου και του επιμελητή Θεόφιλου Τραμπούλη περιλαμβάνεται στον δίγλωσσο κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση με νέα έργα του ζωγράφου, η οποία σε λίγες ημέρες εγκαινιάζεται στην γκαλερί Citronne της Αθήνας. Είναι μια έκθεση στοχαστική από έναν σημαντικότατο ζωγράφο, από τους κυριότερους εκπροσώπους του σύγχρονου ελληνικού εξπρεσιονισμού, που παρά την ηλικία του εξακολουθεί να παίρνει το ρίσκο της τέχνης του δοκιμάζοντας πειραματισμούς. Ή μήπως είναι ακριβώς αυτό, τα 80 του χρόνια, δηλαδή η ωριμότητα, η συνεχής προσπάθεια και η συνέπεια της εργασίας, που του δίνει την ελευθερία του παιχνιδιού στη δουλειά που τώρα παρουσιάζει;
«Τα καινούργια έργα έχουν έναν πλασμό σαν να χρησιμοποιώ λάδι, σαν να χρησιμοποιώ το υλικό που ήξερα μεταφερμένο σε μια άλλη ύλη, η οποία από την αρχή της έχει μια σκληράδα που δεν μπορείς να φανταστείς ότι μπορείς εύκολα να νικήσεις. Κατ’ αρχάς, λοιπόν, διασκέδασα, μου ανανέωσε το κέφι, γιατί δεν διάλεξα τους μαρκαδόρους έπειτα από ώριμη σκέψη αλλά παίζοντας», λέει ο καλλιτέχνης, και με αυτόν τον τρόπο απαντά στην απορία και στη χαρά του επισκέπτη που συναντά έναν νέο ζωγραφικό κύκλο, στον οποίο ο Θεοφυλακτόπουλος αναμετριέται με απρόσμενα υλικά, όπως ο ανεξίτηλος μαρκαδόρος. «Ο μαρκαδόρος είναι ένα υλικό σχεδιασμού, και για κάποιον με στιβαρή ζωγραφική με λάδια, το υλικό εκπλήσσει. Ομως, ο καλλιτέχνης που έχει κατακτήσει τα μέσα του, μπορεί να εκφραστεί με σοφία, και να κάνει ακόμη και το παιχνίδι του έργο», σχολιάζει ο Θεόφιλος Τραμπούλης στη συζήτησή μας. Εντέλει δίνει στον μαρκαδόρο ζωή, δημιουργεί ζωγραφική με τα όλα της, και καταργεί το εφήμερο της γραφιστικής».
«Μια μικρή δραπέτευση», ονομάζει τον πειραματισμό του ο ζωγράφος, «που μου χάρισε ζωντάνια ως δραπέτη από εκείνη την άλλη, την πιο σίγουρη περιοχή». Αυτή η «σίγουρη περιοχή» έχει εκφράσει ώς τώρα ένα εικαστικό σύμπαν μεγάλης αρτιότητας και υπαρξιακού βάθους με την ανθρώπινη μορφή στο επίκεντρο. Ωστόσο, από τους πρώτους μοτοσικλετιστές που εξέθεσε το 1966 έως σήμερα, η μορφή αυτή σταδιακά βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ύλη. Καθώς ο Θεοφυλακτόπουλος επινοεί σχεδόν σε κάθε έργο την τεχνική του από την αρχή, περνά από την αναπαράσταση της μορφής σε μια σχεδόν αυτοβιογραφική αφαίρεση, αναζητώντας εκείνο που ο ίδιος ονομάζει «καλλιτεχνική εκπομπή»: τη δυνατότητα της ζωγραφικής να πάλλεται εντός του θεατή της. «Το θέμα είναι αν μπορείς να κάνεις κάτι σε μια άσπρη επιφάνεια που να είναι κάπως ομιλητικό με τον τρόπο του», λέει.
Η ατομική έκθεση του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου εγκαινιάζει τη χειμερινή περίοδο της αθηναϊκής Citronne. Σε αυτό το αστικό διαμέρισμα του κέντρου, με την πόλη που το περιτριγυρίζει οι μοναχικές φιγούρες του ζωγράφου δημιουργούν «Συνέχειες», σύμφωνα με τη βασική εφετινή θεματική της γκαλερί. «Ο Θεοφυλακτόπουλος είναι καλλιτέχνης του άστεως», λέει η θεωρητικός τέχνης και διευθύντρια της Citronne Τατιάνα Σπινάρη. «Εμμένει στη σκοτεινή πλευρά της πόλης η οποία, ταυτοχρόνως, απορροφά και αναπαράγει τον σκοτεινό ψυχισμό του σύγχρονου αστού, ο οποίος φέρει και φέρεται από την ανωνυμία του».
Εγκαίνια 28/11 στις 8 μ.μ. Διάρκεια έως 25/1/20.