Να ακούς κείμενο… πόσο βασικό, πόσο σπάνιο σε μια θεατρική παράσταση. Και μαζί με το κείμενο, με τα έξοχα, γάργαρα και τρυφερά ελληνικά του Στράτη Μυριβήλη, να βουτάς στον πυρήνα των πραγμάτων, στις ρωγμές της ζωής. Στο θέατρο «Σφενδόνη», κάθε Δευτέρα και Τρίτη, συμβαίνει ένα σκίρτημα θεατρικής πράξης με τις «Χρωματιστές ιστορίες» του Μυριβήλη, τέσσερις ιστορίες, ένα διήγημα από κάθε χρωματιστό βιβλίο, το πράσινο, το γαλάζιο, το κόκκινο, το βυσσινί, δεμένα με σπαράγματα από το φιλοσοφικό «Τραγούδι της γης», την κοσμοθεωρία του Μυριβήλη.
Στο «Τραγούδι της γης» αναφέρεται συχνά ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, ο άνθρωπος που έχει επιδοθεί στην αποκρυπτογράφηση του κόσμου του Μυριβήλη με έναν τρόπο συγκινητικό. Ο ίδιος βρίσκεται πίσω από τις «Χρωματιστές ιστορίες». Στην ουσία τις απέσπασε από το λογοτεχνικό σώμα, τις συνέρραψε διατηρώντας την αυτονομία τους, τις συνέδεσε με το «Τραγούδι της γης» και έφτιαξε ένα σκηνικό θέαμα, μια πράξη καλλιτεχνίας, ένα ψυχικό τοπίο χαράς και στοχασμού. Υπάρχει μια αναζωπύρωση ενδιαφέροντος για τον Μυριβήλη. Ενδεικτικά, ο Πέτρος Ζούλιας σκηνοθετεί τη «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» (στο «Βέμπο»), το καλοκαίρι το Φεστιβάλ Αθηνών ενέταξε τον περίπατο «Στη στράτα του Στρατή» στο πρόγραμμά του, ο Παντελής Μπουκάλας ανθολόγησε διηγήματα του Μυριβήλη σε νέα έκδοση της Εστίας, με εικονογράφηση του Μάρκου Καμπάνη. Υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται. Οι «Χρωματιστές ιστορίες» πρωτοπαρουσιάστηκαν το καλοκαίρι στη Λέσβο, με πρωτοβουλία της Χριστίνας Αγγελοπούλου, της εγγονής του Μυριβήλη, που πρωτοστατεί ώστε αυτή η αναβίωση να είναι σωστή, σοβαρή, αισθητικά αποδεκτή και νοηματικά συμβατή. Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος είναι σαφές ότι έχει πνευματική συγγένεια με όσα ο Μυριβήλης εκπροσωπεί. Δονείται από τις απλές ιστορίες των διηγημάτων του, που μέσα στην αβίαστη ζωή μιλάει για το συνταρακτικό έλασσον και το μεγαλείο του μέσου όρου. «Καταφέρνει να συμπυκνώσει όλα αυτά που ο καθένας μας έχει την ανάγκη να αισθανθεί, να αφουγκραστεί, να ομολογήσει», γράφει ο ίδιος στο πρόγραμμα.
Τρία πρόσωπα στη σκηνή: ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, η Ινώ Μενεγάκη, η Χριστέλα Γκιζέλη. Με εξαιρετικά σκηνικά (Κατερίνα Σαβράνη), με σοφό φωτισμό, με ωραία κίνηση και σωστή γεωμετρία, μας παίρνουν από το χέρι και μας οδηγούν πρώτα από όλα στην πηγή: στη συγκίνηση του κειμένου. Τα εξαίσια διηγήματα (Η Ροδιά, Ο Παντελής, Λούλης ο γόης, Η Καμπουρίτσα) ακούγονται αυτούσια, αλλά όχι σαν ανάγνωση. Είναι πλήρης θεατρική πράξη, με κίνηση, χαρακτήρες, εναλλαγές, αισθητική γλυκιά και ανεπιτήδευτη, μια χορογραφία νοήματος και αισθημάτων. Καιρό είχα να σταθώ απέναντι σε κάτι τόσο γνήσιο, με το μεγαλείο της απλότητας και το βάθος σπουδαίων κειμένων που μιλούν στην καρδιά όλων.