Τον καταραμένο μήνα…

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου 1974 ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέπνευσε με ανακούφιση, διότι επιτέλους είχε εκριζωθεί εκείνο «το καρκίνωμα» της βασιλείας από την πολιτική ζωή του τόπου, πολλοί καλόπιστοι πολίτες θεώρησαν ότι η Ελλάς είχε εισέλθει σε φάση μακάριας σταθερότητος, τουλάχιστον ως προς το θέμα αυτό.

Αλλά η ψευδαίσθηση διήρκεσε για λίγο μόνον, έως το 1985, όταν ο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου πρότεινε ως υποψήφιο για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα τον κ. Χρήστο Σαρτζετάκη και όχι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως είχε προεξοφλήσει η Ν.Δ. Δικαίως ή αδίκως, δεν έχει την παραμικρά σημασία, ο κ. Σαρτζετάκης έγινε στόχος επιθέσεων και, μαζί με τον φορέα του αξιώματος, εγελοιοποιήθη και ο θεσμός.

Δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Αντώνης Σαμαράς, ηγέτης της Πολιτικής Ανοιξης την εποχή εκείνη, επρότεινε ως υποψήφιο τον κ. Κωστή Στεφανόπουλο, η Ν.Δ. εξεγέρθη και άκουσαν αμφότεροι τα εξ αμάξης, διότι διευκόλυναν την παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ομως, το 2000 ο κ. Στεφανόπουλος εξελέγη εκ νέου από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.

Προς έκπληξη των πάντων, το 2005, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής πρότεινε για το προεδρικό αξίωμα τον κ. Κάρολο Παπούλια, τον πλέον αφοσιωμένο συνεργάτη του «επαράτου» Ανδρέα Παπανδρέου και «χρηματοδότη» της φαραωνικής βίλας που έχτισε στην Εκάλη. Και επανεξελέγη ο κ. Παπούλιας, έπειτα από πενταετία, περίπου παμψηφεί.

Προταθείς από τον κ. Αλέξη Τσίπρα, εξελέγη ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, υπερψηφισθείς, εκτός από τον κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ –τους ΑΝΕΛ–, και από όλους τους βουλευτές της Ν.Δ., τη εξαιρέσει του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, που σήμερα αναζητεί νέο υποψήφιο για να εμφυσήσει αύρα εκσυγχρονιστική στο προεδρικό αξίωμα.

Με αυτά και με αυτά, όμως, το μόνο το οποίο επιτυγχάνεται είναι να συνδεθεί η όλη διαδικασία με αθέμιτες κομματικές συναλλαγές. Διότι επί της ουσίας ουδέποτε το πρόβλημα αφορούσε τον θεσμό της Βασιλευομένης ή της Προεδρευομένης Δημοκρατίας, αλλά στο γεγονός ότι οι πολιτικοί ηγέτες μας –διαχρονικώς– επιδιώ-κουν να καταστήσουν τους φορείς του όποιου πολιτειακού αξιώματος εξυπηρετικούς ιδίων συμφερόντων. «Στον καταραμένο τόπο, Μάη μήνα βρέχει», λέει παλιά βουκολική παροιμία. Πολιτικώς, όλοι οι μήνες του χρόνου προσφέρονται για την υπονόμευση των θεσμών. Τότε, τώρα και εις το διηνεκές.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή