Ο,τι και να παίξει ο Ρόμπερτ ντε Νίρο κάθομαι και το βλέπω. Θυμάμαι πόσο είχα πλήξει με το «Τζάκι Μπράουν» του Ταραντίνο, κι όμως το έβλεπα περιμένοντας τις σκηνές με τον Ντε Νίρο – που είναι απολαυστικές όντως.
Παράξενη η γοητεία αυτού του ηθοποιού. Πώς κάθε φορά γίνεται ο ρόλος και την ίδια στιγμή παραμένει ο Ντε Νίρο. Τώρα, με τον «Ιρλανδό» του Σκορσέζε, επανέρχεται δυναμικά. Και όχι μόνος του, αλλά πλαισιωμένος από άλλους Ιταλούς «μαφιόζους», τον Αλ Πατσίνο και τον Τζο Πέσι.
Ειδικά σε ό,τι αφορά τον Πατσίνο, είναι φίλοι μισό αιώνα τώρα. Bγήκαν σχεδόν μαζί, αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Πατσίνο με τον «Νονό», το 1972, ο Ντε Νίρο με το, «Νονό 2», το 1974 – αν και ο τελευταίος είχε ήδη ξεχωρίσει ένα χρόνο πριν, το 1973, με τους θρυλικούς «Κακόφημους δρόμους» του –ποιου άλλου;– Σκορσέζε. Σήμερα μου έρχονται στο μυαλό δύο πανομοιότυποι ρόλοι τους: του Διαβόλου!
Ο Ντε Νίρο τον είχε ερμηνεύσει στον «Δαιμονισμένο Αγγελο» (1988) του Αλαν Πάρκερ· ο Πατσίνο στον «Δικηγόρο του Διαβόλου» (1997) του Τέιλορ Χάκφορντ. Ο Διάβολος του Ντε Νίρο ήταν λιγομίλητος, δωρικός, στατικός, είρων, με τραγίσιο γένι, αλογοουρά και μακριά λευκά νύχια, έτρωγε βραστά αυγά και δεν είχε πρόβλημα να κάνει τα ραντεβού του μέσα σε εκκλησίες. Ο δεύτερος, πληθωρικός, έξαλλος, θορυβώδης, κινητικός, φλύαρος (έμπαινε και αυτός στις εκκλησίες, κάνοντας μάλιστα το αγιασμένο νερό να βράζει με το δάχτυλό του). Ο πρώτος παγιδεύει τον Μίκι Ρουρκ που ψάχνει, σαν άλλος Οιδίπους, την ταυτότητά του. Ο δεύτερος Διάβολος-Πατσίνο προσπαθεί να παγιδεύσει τον Κιάνου Ριβς. Μονάχα που ο τελευταίος Διάβολος αποδεικνύεται εντέλει πλάσμα της φαντασίας του Ριβς. Αντίθετα, στο σύμπαν του «Δαιμονισμένου Αγγέλου», ο Διάβολος του Ντε Νίρο είναι πολύ πραγματικός! Και σκοτεινά γοητευτικός, ειδικά όταν ξεστομίζει την αλησμόνητη κουβέντα του Τειρεσία από τον «Οιδίποδα Τύραννο»: «Αλίμονο· πόσο τρομακτική είναι η σοφία όταν δεν φέρνει κανένα κέρδος στους σοφούς».
Κι όμως, αυτός είναι ένας από τους ήσσονος σημασίας ρόλους του. Για πολλούς, ο Ντε Νίρο είναι ο θεόμουρλος «Ταξιτζής», ο αδιανόητα ψύχραιμος αιχμάλωτος του Βιετνάμ στον «Ελαφοκυνηγό», ο νεαρός Ντον Κορλεόνε από τον δεύτερο «Νονό» ή οι διάφορες μαφιόζικες περσόνες που έχει ερμηνεύσει στον όψιμο Σκορσέζε. Ο Ντε Νίρο έχει αποδείξει πολλές φορές ότι έχει και κωμική φλέβα. Στα δικά μου μάτια όμως, ο πλέον αλησμόνητος Ρόμπερτ ντε Νίρο είναι ο Τζέικ Λα Μότα του «Οργισμένου ειδώλου» (1980). Ξανά ο Σκορσέζε. Οχι τυχαία.