Εχω αναρωτηθεί πολλές φορές για το περιβάλλον των πολιτικών μας. Δεν γνωρίζω πώς τους διαλέγουν, αλλά φαίνεται ότι πρέπει να επικρατούν άλλα κριτήρια πλην της λογικής για την επιλογή τους. Είδαμε το πάθημα του Αλέξη Τσίπρα στις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου 2019. Είχε τυφλωθεί τόσο πολύ από τους συμβούλους του, που δεν μπορούσε να πιστέψει το αποτέλεσμα της κάλπης. Αυτό φάνηκε ολοκάθαρα από την καθυστέρησή του να μιλήσει στον ελληνικό λαό, αλλά και από τη βεβιασμένη απόφασή του να προκηρύξει αμέσως τις Εθνικές Εκλογές. Παρένθεση. Ο Ronald Reagan θεωρείται σήμερα ένας από τους πλέον επιτυχημένους Προέδρους των ΗΠΑ. Ξέρετε πού αποδίδουν την επιτυχία του; Στην επιλογή των συμβούλων του.
Μετά τη μικρή εισαγωγή, πάμε στο θέμα μας. Ξεκινώ από μια διαπίστωση: Νομοτελειακά, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε κάποια χρονική στιγμή (eventually που λένε), γίνεται Πρωθυπουργός της Χώρας. Υπάρχουν δύο μόνον εξαιρέσεις, οι οποίες όμως ουσιαστικά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έγινε πρωθυπουργός γιατί παραιτήθηκε όταν έχασε τις Ευρωεκλογές του 1984 και έτσι δεν διεκδίκησε τη νίκη στις Εθνικές Εκλογές του 1985. Επίσης, ο Μιλτιάδης Εβερτ παραιτήθηκε το 1996, αμέσως μετά τις Εκλογές του 1996 και έτσι δεν είχε την ευκαιρία να διεκδικήσει εκ νέου την Πρωθυπουργία. Αντίθετα, ο Ανδρέας Παπανδρέου (έχασε 1974, 1977, 1989, 1989 και 1990), ο Κώστας Καραμανλής (έχασε 2000), ο Αλέξης Τσίπρας (έχασε 2012) έγιναν όλοι πρωθυπουργοί.
Η δεύτερη διαπίστωση αφορά το ποσοστό του Σύριζα στις τρεις Εθνικές Εκλογές που μετείχε. Τον Ιανουάριο του 2015, στην παντοδυναμία του (και στα ασύστολα ψέματά του), ο Σύριζα σημείωσε ποσοστό 36,34%, τον Σεπτέμβριο 2015 πήρε 35,46% και τον Ιούλιο 2019 κατέγραψε ποσοστό 31,53%. Δηλαδή, το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής ποσοστό του ήταν το 36,34%. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι σε κάποιες επόμενες εκλογές επιτυγχάνει αυτό το ποσοστό και ο εκλογικός νόμος είναι η Απλή Αναλογική (Α.Α.) που ψήφισε ο Σύριζα. Το ποσοστό αυτό αντιστοιχεί σε 109 έδρες. Για να σχηματίσει κυβέρνηση με την ισχνότατη πλειοψηφία των 151 εδρών, θα χρειαστεί να βρει άλλες 42 τουλάχιστον έδρες από ένα ή περισσότερα κόμματα. Με Α.Α. το συνολικό ποσοστό που απαιτείται για 42 έδρες είναι 14%. Με τις σημερινές πολιτικές συνθήκες κυβέρνηση θα μπορούσε να σχηματίσει μόνο με τη Ν.Δ. ή μαζί με όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Σας φαίνονται λογικά αυτά; Φαντάζεστε μια κυβέρνηση με υπουργούς από Σύριζα, ΚινΑλ, Βελόπουλο και Βαρουφάκη (με ένα ν);
Μάλλον για καφενείο θα μοιάζει, όπου θα εξαντλείται ο χρόνος σε συζητήσεις για τις ιδεολογίες τους.
Εδώ, λοιπόν, θα φανεί αν ο Σύριζα πράγματι θέλει να μετασχηματιστεί σε αστικό κόμμα εξουσίας. Η ουσιαστική δοκιμή («the acid test») θα είναι η ψήφιση του Νόμου που θα φέρει η Ν.Δ. για την κατάργηση της Α.Α. Αν ο Σύριζα θέλει πράγματι να μεταλλαχθεί και να ξανακυβερνήσει, τότε θα πρέπει να ξεχάσει τις ιδεοληψίες του και να ψηφίσει με χέρια και με πόδια την ενισχυμένη αναλογική, ώστε να ισχύσει από τις επόμενες εκλογές και όχι από τις μεθεπόμενες. Αν δεν ψηφίσει την ενισχυμένη αναλογική, πολύ φοβάμαι ότι θα έχουν επικρατήσει οι ακραίοι αριστεροί, που δεν επιδιώκουν την «κανονικότητα», αλλά το μπάχαλο.
Τα γνωστά επιχειρήματα περί «συνεργασιών» μεταξύ κομμάτων είναι για λαϊκή κατανάλωση. Είδαμε ακριβώς πώς εξελίχθηκε η συνεργασία μεταξύ Σύριζα και ΑνΕλ. Για τεσσεράμισι χρόνια ο Καμμένος έκανε ό,τι ήθελε και ο Τσίπρας δεν τολμούσε να του χαλάσει χατίρι για να διατηρηθεί στην εξουσία. Ετσι λειτουργούν οι κυβερνήσεις συνεργασίας όταν ένα μεγάλο κόμμα υποχρεώνεται να συγκυβερνήσει με ένα ή περισσότερα μικρά κόμματα. Ο μικρός εκβιάζει τον μεγάλο. Τι σόι Δημοκρατία είναι αυτή, μου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβω. Εδώ θέλουμε να καταργήσουμε την εκλογή των βουλευτών με σταυρό για να σταματήσουμε τον εκβιασμό των βουλευτών προς τους αρχηγούς τους και ετοιμαζόμαστε να δοκιμάσουμε χειρότερες καταστάσεις. Για παράδειγμα, θυμηθείτε τον απαράδεκτο βουλευτή Πέλλας της Ν.Δ., Ιορδάνη Τζαμτζή, ο οποίος το 2014 ήθελε να ρίξει την κυβέρνηση για τη ρύθμιση σχετικά με το… γάλα! Είχε και συμπαραστάτες από το ΠΑΣΟΚ: Τον Μιχάλη Κασσή και τον Θάνο Μωραΐτη. Ετσι για την ιστορία, ο Τζαμτζής και ο Κασσής δεν είναι πλέον βουλευτές και ο Μωραΐτης έκανε το μεγάλο βήμα να μεταπηδήσει από το ΠΑΣΟΚ στον Σύριζα, να γίνει υπουργός του και να εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο του Σύριζα στις 7 Ιουλίου 2019. Τα συμπεράσματα δικά σας. Απλά σας θυμίζω τα γεγονότα.
Εχω γράψει ίσως τα περισσότερα άρθρα ενάντια στην Απλή Αναλογική (Α.Α.) και δεν σκοπεύω να σταματήσω. Ολα τα εκλογικά συστήματα έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Η Α.Α. είναι όμως το χειρότερο εκλογικό σύστημα γιατί δεν επιτρέπει σε κανένα κόμμα να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Το υπάρχον σύστημα με το οποίο έγιναν οι Εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, έχει τα μειονεκτήματά του, αλλά τουλάχιστον μας έδωσε μια κυβέρνηση με 158 βουλευτές, την οποία θα μπορούμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε αν δεν εφαρμόσει αυτά που μας υποσχέθηκε, χωρίς κανένα άλλοθι. Εδώ λοιπόν μπαίνει και το ΚινΑλ στη σκηνή. Μπορεί να ακούγομαι κυνικός αλλά δυστυχώς το ΚινΑλ μου θυμίζει σήμερα αποκεφαλισμένο κοτόπουλο που για πολλή ώρα τρέχει από εδώ και από εκεί, μέχρι να πεθάνει. Θέλει λέει να κάνει τον νόμο αναλογικότερο προκειμένου να τον ψηφίσει, ώστε να εφαρμοστεί από τις επόμενες εκλογές.
Σύμφωνα με τον γραμματέα του Κινήματος Αλλαγής, Μανώλη Χριστοδουλάκη, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Εθνος της Κυριακής» (18/8/2019): «Η πρότασή μας για την αλλαγή του εκλογικού νόμου λέει το προφανές: Αναλογικότερος από το bonus των 50 εδρών, που θα εγγυάται αποτελεσματικότερη αντιπροσώπευση της κοινωνικής βάσης στην αποτύπωση των κοινοβουλευτικών συσχετισμών, αλλά παράλληλα και με συγκεκριμένα εχέγγυα για τη διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας στη χώρα». Ως συνήθως αυτά είναι λόγια πολιτικών χωρίς καμία εφαρμογή. Δεν γίνονται και τα δύο: «Αναλογικότερος» που «να εξασφαλίζει πολιτική σταθερότητα». Η απόδειξη είναι εξαιρετικά απλή. Υποθέτουμε ότι το ΚινΑλ προτείνει το bonus να είναι 30 έδρες, όπως ήταν ο αρχικός νόμος του φίλου Κώστα Σκανδαλίδη. Με τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών θα είχαμε Ν.Δ. – 147, Σύριζα – 93 και ΚινΑλ – 23 έδρες. Με απλά λόγια η Ν.Δ. θα μπορούσε να κυβερνήσει μόνο με τη συνεργασία του ΚινΑλ ή του Βελόπουλου ή του Βαρουφάκη (με ένα ν). Κυβέρνηση με Βελόπουλο ή Βαρουφάκη μου φαίνεται αδιανόητη ακόμα και για τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Αρα παραμένει μόνο ένας πιθανός συνδυασμός: Ν.Δ. και ΚινΑλ. Αυτός ο συνδυασμός θα ήταν η σίγουρη πολιτική αυτοκτονία του ΚινΑλ και η ολοκληρωτική εξαφάνισή του από την πολιτική ζωή της Ελλάδος. Με το ΚινΑλ στην κυβέρνηση, ο Σύριζα θα ήταν σε πλεονεκτική θέση να λεηλατήσει τον εναπομείναντα χώρο του ΚινΑλ. Είναι γνωστό ότι ο Τσίπρας «δεν παίρνει αιχμαλώτους». Τους αποδεκατίζει! Πραγματικά με εντυπωσιάζει η άγνοια των πολιτικών που δεν αντιλαμβάνονται τις επιπτώσεις των εξαγγελιών τους. Αν υπάρχει αντίλογος στην παραπάνω επιχειρηματολογία, πολύ θα ήθελα να τον ακούσω γιατί προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερο σενάριο για την τύχη του παλαιού ΠΑΣΟΚ να υποχρεωθεί να συγκυβερνήσει (ξανά) με τη Ν.Δ. Η μόνη ελπίδα στο ΚινΑλ είναι να ξανακερδίσει τους χαμένους ψηφοφόρους του που «δανείστηκε» ο Σύριζα και να περιορίσει τον Σύριζα στις ξεπερασμένες και αποτυχημένες ιδεοληψίες των μπαχαλάκηδων και του ακτιβισμού.
Οι ενδείξεις που έχουμε δεν είναι καλές. Η επιμονή για τη διατήρηση της απαράδεκτης κατάστασης στα ΑΕΙ, δείχνει ότι ο Σύριζα είναι αδύνατο να απαρνηθεί το πεζοδρόμιο. Παρόλο το 31,5%, ο Σύριζα συμπεριφέρεται με τη νοοτροπία του 4%. Οσο για το ΚινΑλ, αυτοί ζούνε σε άλλη εποχή και σε άλλο Γαλαξία!
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.