Χρειάζεται υπομονή. Η προετοιμασία διαρκεί τουλάχιστον τέσσερις μήνες. Περίπου 16 εβδομάδες καθημερινής προπόνησης, με καύσωνα, αέρα ή βροχή, στα ίδια μονοπάτια ξανά και ξανά, ο δρομέας προσπαθεί να χτίσει την αντοχή του για να φανεί αντάξιος της απόστασης. Όλες αυτές οι μονότονες στιγμές οδηγούν σε μία μοναδική ημέρα, την Κυριακή του Μαραθωνίου.
Μοιάζει κάπως άδικο, αλλά στον Μαραθώνιο δεν δίνεται δεύτερη ευκαιρία εάν κάτι πάει στραβά. Δεν είναι εφικτό να ρεφάρει ο αθλητής άμεσα μια μέτρια ή κακή εμφάνιση. Θα χρειαστεί να δείξει και πάλι υπομονή, να ανοίξει και να κλείσει έναν νέο προπονητικό κύκλο, να περάσουν ξανά μήνες μέχρι να σταθεί σε κάποια άλλη αφετηρία. Και είναι πολύ πιθανό το τελικό αποτέλεσμα την ημέρα του αγώνα να μην είναι αντίστοιχο της προσπάθειας που έχει προηγηθεί. Αυτό είναι το ρίσκο των 42.195 μ. Όσο πιο μεγάλη είναι η απόσταση, τόσο πιο εκτεθειμένος βρίσκεσαι στο αναπάντεχο.
Στις 10 Νοεμβρίου, την Κυριακή του Μαραθωνίου της Αθήνας, ο καιρός δεν ήταν σύμμαχός μας. Καθ’ οδόν για την εκκίνηση, πριν ακόμη χαράξει, τα θερμόμετρα στην πομπή των λεωφορείων που μετέφεραν τους δρομείς έδειχναν 20 βαθμούς Κελσίου. Στα πρώτα τρία χιλιόμετρα της διαδρομής, μια νεροποντή μάς δρόσισε προσωρινά. Έπειτα όμως, μέχρι τα μισά του δρόμου, η έντονη ηλιοφάνεια μετέτρεψε τη μουσκεμένη λεωφόρο σε σάουνα. Οι ανάσες και τα πόδια βάρυναν από την υγρασία, προτού φτάσουμε στο πιο δύσκολο κομμάτι, με τις συνεχείς ανηφόρες. Με την είσοδο στην Αθήνα, στον ύπουλο κατήφορο που επιβραβεύει τους έμπειρους δρομείς και τιμωρεί τους απροετοίμαστους, μας περίμενε νέα βροχή και ψύχρα. Ένας καιρός αλλοπρόσαλλος.
Δύσκολος, αλλά ίδιος για όλους.
Στους καλούς αγώνες μου, παρά τη διάρκειά τους, σπανίως αποσπούν την προσοχή μου όλα όσα συμβαίνουν ολόγυρα. Εστιάζω στην κάθε κίνηση. Προσπαθώ, προτού ξεκινήσουν τα δύσκολα, να ζυγίσω την κούραση στα πόδια μου, για να αποφύγω τα δυσάρεστα αργότερα, όπως μια κράμπα που θα μπορούσε να με παροπλίσει για λίγα λεπτά στην άκρη του δρόμου. Το 2012, στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα Μαραθωνίου στο Βελιγράδι, η προσήλωσή μου στον αγώνα ήταν τόση, που όσο έτρεχα δεν πρόσεξα τα χαλάσματα που έχασκαν σε κτίρια της πόλης από την εποχή του πολέμου. Τα παρατήρησα το απόγευμα της ίδιας ημέρας, πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο. Έτσι κι αυτή την Κυριακή στην Αθήνα, στον δρόμο για το Καλλιμάρμαρο, στα μεγαλύτερα σημεία του αγώνα έτρεχα χωρίς περιφερειακή όραση. Κοιτούσα μόνο μπροστά, προσπαθώντας να μείνω όσο το δυνατόν πιο πιστός στη στρατηγική που έπρεπε να ακολουθήσω. Παρά τη συγκέντρωση, η τακτική δεν απέδωσε. Αυτή είναι, όμως, η γοητεία του Μαραθωνίου. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις δαμάσει την απόσταση, ένας αγώνας που δεν βγήκε σε προσγειώνει.
Σύμφωνα με το κλισέ, χρειάζεται ψυχικό σθένος για να τερματίσει κάποιος σε έναν Μαραθώνιο. Ίσως ο όγκος των χιλιομέτρων και η ιδιαιτερότητα του αγωνίσματος να εξηγούν αυτούς τους συναισθηματισμούς. Η συμμετοχή στα 42 χιλιόμετρα, όμως, δεν μετατρέπει κάποιον σε ήρωα. Ο τερματισμός δεν είναι υπέρβαση. Αυτό που χρειάζεται είναι μια δομημένη πολύμηνη προετοιμασία και μια έξυπνη προσέγγιση, χωρίς υπερβολές, την Κυριακή του αγώνα. Χρειάζεται υπομονή, για να φτάσεις στην εκκίνηση έτοιμος και στον τερματισμό δυνατός, παρά την κούραση. ■