Λευκός πνεύμονας

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Προχθές το βλέμμα μου τράβηξε μια μεγάλη καταχώριση σε στάση λεωφορείου. «Φοράμε λευκό» έγραφε και απεικόνιζε τη χαρακτηριστική κορδέλα που συνοδεύει ανάλογες ενημερώσεις με κοινωνικό χαρακτήρα. Αυτή τη φορά επρόκειτο για εκστρατεία ενημέρωσης για τον καρκίνο του πνεύμονα.

Το χρώμα της κορδέλας ήταν το λευκό. Αντί για μαύρο, όπως γίνεται ο πνεύμονας του καπνιστή. Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι μια από τις πιο «ύπουλες» νεοπλασίες, όπως άκουσα μια φορά έναν ογκολόγο να λέει. Υπουλη; Ναι, διότι πολύ σπάνια προειδοποιεί με κάποιον τρόπο. Κι όταν «δώσει το σήμα», είναι συνήθως πολύ αργά…

Η μητέρα μου και οι δύο μικρότερες αδελφές της πέθαναν και οι τρεις από καρκίνο του πνεύμονα. Φαντάζομαι ποια θα είναι η επόμενη ερώτηση όσων έχουν αντέξει και συνεχίζουν να διαβάζουν αυτό το σημείωμα: Ηταν καπνίστριες;

Ναι. Και οι τρεις τους κάπνιζαν μανιωδώς. Ως το τέλος. Και αφού νόσησαν. Ακόμα και στο κρεβάτι του νοσοκομείου – ουσιαστικά, ακόμα και στη νεκρική τους κλίνη. (Οταν όλα έχουν κριθεί, τι νόημα έχει να μην το απολαύσεις για όσο σου απομένει;)

Πρώτη έφυγε η Κατερίνα, η μικρότερη, στα 56 της. Δεύτερη έφυγε, τρία χρόνια μετά, η μεγαλύτερη από τις τρεις αδελφές, η μητέρα μου, Ερατώ, στα 64 της χρόνια. Τελευταία έφυγε η μεσαία αδελφή, η Γιούλα, πριν από ένα χρόνο, στα 74 της.

Βεβαίως, η επιστήμη διδάσκει ότι το κάπνισμα δεν σημαίνει ότι με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε κάποιου είδους καρκίνο, ειδικά στον πιο αναμενόμενο, αυτόν του πνεύμονα. Ξέρω ανθρώπους που δεν κάπνισαν ούτε ένα τσιγάρο στη ζωή τους και όμως πέθαναν από καρκίνο του πνεύμονα. Και ξέρω –είμαι βέβαιος πως ξέρετε και εσείς– άλλους που κάπνιζαν πολύ για χρόνια και είτε είναι ακόμη εδώ είτε έφυγαν από κάποια άλλη αιτία.

Η στατιστική, όμως, είναι αμείλικτη. Η σύνδεση τσιγάρου με τον καρκίνο του πνεύμονα (και όχι μόνο με αυτόν) είναι αδιαμφισβήτητη. Είναι σα να προκαλείς τη μοίρα σου· ένα γελοίο ζην επικινδύνως.

Κατανοώ ωστόσο τον εθισμό, την εξάρτηση, την ανθρώπινη συνήθεια που προσφέρει τόση ανακούφιση και παρηγοριά. Μία από τις πιο απρόσμενες, όσο και συγκινητικές, στιγμές λίγες ώρες προτού σβήσει η μητέρα μου στο νοσοκομείο ήταν όταν είχε περιπέσει σε κάτι σαν αφασία και δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον γύρω της. Τότε, άρχισε να φέρνει στο στόμα της, με αργές, τρεμάμενες κινήσεις, τα δύο δάχτυλα, σα να κρατούσε τσιγάρο, για να τραβήξει μια νοητή ρουφηξιά…

Θα κάνω κάτι που απεχθάνομαι, αλλά οι περιστάσεις το απαιτούν: Θα υψώσω το δάχτυλο για λίγο. Ακούστε, λοιπόν, κάτι: Μην καπνίζετε. Σταματήστε το. Κάντε ένα μικρό μεγάλο δώρο στον εαυτό σας. Μπορεί και να είναι παράταση ζωής. Λίγο είναι; Μία ζωή έχουμε όλοι μας, όχι δύο. Μία. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό, έχω και εγώ άλλου τύπου εθισμούς και ξέρω πώς είναι. Σα να χάνεις το δεξί σου χέρι ένα πράγμα. Αλλά κόψτε το το ρημάδι. Κρατήστε λευκό τον πνεύμονά σας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή