Πρώτη γεωργική επανάσταση

2' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Για πολλά πολλά χρόνια, δύο, τρία, τέσσερα εκατομμύρια χρόνια δηλαδή, ο άνθρωπος περιπλανήθηκε μισόγυμνος επί της Γης, και επί ποδός στις τελευταίες βερσιόν του. Έστεκε όπου έτρωγε, και ξανά προς τους άγριους καρπούς ξανά, θηρευτής και θήραμα σε έναν κόσμο που έφτανε δεν έφτανε τα δάχτυλά του. Και ενώ η καθημερινή εύρεση τροφής ήταν το τέλος του ελεύθερου χρόνου του, κουράστηκε και αποφάσισε να θυσιάσει το αεικίνητο και επικίνδυνο παρελθόν του, προς χάριν μιας ριζωμένης ζωής στις εύφορες πεδιάδες των ποταμών της Γης.

Παρατήρησε, έσπειρε, καλλιέργησε, δοκίμασε, ξανά και ξανά, και σε πέντε δέκα χιλιάδες χρόνια, γεωργός πια, έπλασε το μικρό-μεγάλο «θαύμα» του. Ακροβατώντας στα γυρίσματα του ουρανού και των δαιμόνων του, τελικά τα κατάφερε. Κατόρθωσε να θρέψει όλους εκείνους που έπρεπε να γεννηθούν για να στηρίξουν την ασφαλή γεωργική του οικογένεια, που ωστόσο μεγάλωσε και έγινε χωριό και πολιτεία τόσο τρανή, που μάκρυνε και έζωσε τη ζωή των πολλών.

Με τη σκληρή δουλειά και τις ζεστές αγκαλιές των γειτόνων πλήθυναν οι παιδικές φωνές, κι ας ήρθαν λιμοί και λοιμοί αντάμα με τα πολλά χαμόγελα. Ήρθε και η τέχνη η καλή, ήρθε και το περίσσευμα. Να και το εμπόριο με τα γράμματα χέρι χέρι, να και το αίμα της ιστορίας που έβαψε αμέτρητες ψυχές και έσωσε άλλες τόσες, να και μερικές επαναστάσεις τεχνικές, να και όλα τα άλλα… Αδάμαστοι πια, στον Αύγουστο του 2019 μ.Χ. Εκείνη η επανάσταση των επαναστάσεων, η πρώτη, η επανάσταση των ανθρώπων στο ίδιο τους το βιος, δεν σχεδιάστηκε από κανέναν και δεν υποσχέθηκε τίποτε σε κανέναν. Απλώς υπήρξε. Γεννήθηκε στο όνομα του ευ ζην κάποιων λίγων, μιας γυναίκας πιθανόν, και αναθάρρησε στην ποδιά της προοπτικής ενός ευ ζην για όλους.

Εκείνοι, οι γεωργοί, οι κτηνοτρόφοι, οι μελισσοκόμοι, σκυμμένοι στωικά πάνω από τη φρούρηση της τροφής τους, θαμπωμένοι από την ακάθιστη νέα γνώση, πάλεψαν με το χώμα, με τα ζωντανά, με τον καιρό, με τους δαίμονες που άλλαζαν φορεσιά κάθε τρεις και λίγο, με τελευταίο ανσάμπλ τις σιδερένιες μηχανές που τρέχουν πάνω κάτω στα μοναχικά αχανή χωράφια, παίρνοντας εντολές από πού αλλού; Από τον ουρανό. Τα πολύτιμα σαν την ανάσα καλούδια τους άλλαξαν όνομα, όψη, μυρωδιά, γεύση, μα δεν έλειψαν μέρες πολλές στον κόσμο τον δικό τους, τον μικρό, στον κόσμο τον δικό μας, τον μεγάλο.

* Ο Αλέξανδρος Γκουσιάρης είναι μαθηµατικός, γιος και εγγονός αγρότη από το χωριό Ηλιάς της Καρδίτσας. Επέστρεψε εκεί ως παραγωγός βιολογικής ντομάτας και μελιού. Το 2012 βραβεύτηκε με «Βραβείο Ποιότητας» από τον «Γαστρονόμο». Πλέον τα προϊόντα του μικρού χωριού κυκλοφορούν σε πολλές χώρες στο εξωτερικό. Στην περίπτωσή του αναφέρεται το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή