Η ρήση ότι στις δύσκολες ώρες «ο Θεός και ο γείτονας» είναι αυτοί που θα σταθούν στο πλευρό σου επιβεβαιώθηκε στην αλβανική τραγωδία, με την Ελλάδα να σπεύδει πρώτη να βοηθήσει τους δοκιμαζόμενους Αλβανούς φίλους. Ηταν η ενστικτώδης αντίδραση ενός λαού (και της ηγεσίας του), που έχοντας βαθιά συναίσθηση ότι ο πόνος δεν έχει σύνορα, έτρεξε να βοηθήσει, με έμπειρο προσωπικό και σύγχρονο τεχνικό εξοπλισμό, που απέκτησε κατά τη μακρά προϊστορική σεισμική ταλαιπωρία του και τώρα τα θέτει στη διάθεση των γειτόνων.
Η εικόνα του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να κατευοδώνει το αεροσκάφος που αναχωρούσε για τα Τίρανα μεταφέροντας βοήθεια, του Νίκου Δένδια να βρίσκεται –πρώτος ξένος αξιωματούχος– μαζί με τον πρωθυπουργό Ράμα στο κατεστραμμένο Δυρράχιο, μα πάνω απ’ όλα οι σκηνές με τους Ελληνες διασώστες της ΕΜΑΚ άγρυπνους να σκάβουν και να βγάζουν νεκρούς και ζωντανούς από τα ερείπια, είχαν εκ πρώτης όψεως θετικό αντίκτυπο στην αλβανική κοινωνία. Προφανώς και δεν υπαγορεύθηκε η αλληλεγγύη της ελληνικής πλευράς από πολιτικά και διπλωματικά κίνητρα και σκοπιμότητες, ούτε η βοήθεια, σε όλα τα επίπεδα, πρέπει να διακοπεί όταν οι προβολείς της δημοσιότητας πάνω από τα συντρίμμια χαμηλώσουν.
Γεγονότα όπως αυτό του καταστροφικού σεισμού συνοδευόμενα από έμπρακτη και ειλικρινή συμπαράσταση, όμως, λειτουργούν πολλές φορές καταλυτικά στις σχέσεις των λαών και των διμερών σχέσεων.
Σπάζουν στερεότυπα χρόνων, αποδυναμώνουν προκαταλήψεις και φέρνουν τον έναν πιο κοντά στον άλλο. Η αυθόρμητη αλληλοβοήθεια Ελλήνων και Τούρκων στους καταστροφικούς σεισμούς της Νικομήδειας και της Αθήνας το 1999 διευκόλυνε τα μέγιστα την τότε προσπάθεια της, έστω πρόσκαιρης, ελληνοτουρκικής προσέγγισης (Παπανδρέου-Τζεμ), γιατί προκάλεσε κύμα συμπάθειας στις κοινωνίες και θα μείνει στην ιστορία των διμερών σχέσεων ως η «διπλωματία των σεισμών».
Τώρα, το δράμα του Δυρραχίου δείχνει να φορτίζει θετικά την αλβανική κοινή γνώμη και συγκινεί την ελληνική. Η ευκαιρία δεν πρέπει να αφεθεί να πάει χαμένη. Το εύκρατο κλίμα στις κοινωνίες θα πρέπει να κεφαλαιοποιηθεί και από τις δύο πλευρές ώστε να «ξεπαγώσει» η ατζέντα των διμερών σχέσεων που παραμένει σε θερμοκρασίες Σιβηρίας, δέσμια της ιστορικής καχυποψίας στους δύο λαούς. Εάν αυτά τα σύννεφα δεν αρχίσουν να διαλύονται στις κοινωνίες, έστω (και) με αφορμές όπως τούτη του φονικού σεισμού, οι διμερείς σχέσεις δύσκολα θα ξεκολλήσουν.