03.30
Οχι, δεν είναι η ώρα που έχω επιστρέψει από κάποιο μπαρ. Είναι η ώρα που ξυπνάω αβίαστα και παραμένω ξύπνια για να έχω αυτές τις αναπόσπαστες, δικές μου ώρες, ώρες που δεν χρωστάω σε κανέναν και που δεν θα τις είχα υπό κανονικές συνθήκες. Αρα… χρόνος κερδισμένος από το πουθενά. Κλεμμένος από τον ύπνο μεν, αλλά ποιος νοιάζεται, είναι όλα μια συνήθεια. Ανάβω ένα απαλό φως, παίρνω το τετράδιό μου και αρχίζω να γράφω. Μου αρέσει. Σε αυτήν την κρυφή ώρα της νύχτας είμαι πιο κοντά στην αλήθεια μου. Δεν νιώθω ενοχές να αφιερώσω χρόνο ακόμα και σε ιδέες που ξέρω ότι θα πετάξω. Ολα έχουν τη σημασία τους. Δεν διστάζω να ανοίξω και τον υπολογιστή, πατάω τα πλήκτρα αργά, απαλά, για να μην κάνω θόρυβο και όχι με τη μανία, τη βιασύνη και την ένταση που τα χτυπάω βιαστικά μέσα στη μέρα. Αυτή η απαλή αφή στα πλήκτρα ανοίγει και δρόμο στη σκέψη μου. Ηρεμο, καθαρό.
05.30
Εχω καταφέρει πολλά, νιώθω ικανοποίηση κι έτσι με παίρνει και πάλι ο ύπνος, η σκέψη μου τώρα είναι γεμάτη με δικές μου ιδέες, γεμάτες με μύθο.
07.10
Χτυπάει το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι πολύ εύκολα, δεν είμαι από τους ανθρώπους που χρειάζονται χρόνο για να βγουν από τον ύπνο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή όχι, αλλά έτσι είμαι. Μόνο μερικές φορές, που θυμάμαι τα όνειρα μου, μένω και περιμένω. Αλλά είναι δύσκολο θέμα αυτό. Μέσα σε λίγα λεπτά το σπίτι μοιάζει με κουζίνα πολυσύχναστου εστιατορίου. Καφές γίνεται, τοστ ψήνονται, φρούτα καθαρίζονται, πολλές φορές κρεμμύδια τηγανίζονται, κάποτε και ψάρι ή μπιφτέκια! Ναι, εγώ είμαι που τα κάνω όλα αυτά, και όλα ταυτόχρονα. Δεν μου αρέσει να ετοιμάζω τα ταπεράκια με το φαγητό μας από το προηγούμενο βράδυ. Προτιμώ το πρωί. Ετσι γίνονται όλα μαζί και πρέπει να είναι έτοιμα στις 07.55 για να μπουν στις τσάντες των παιδιών που θα φύγουν για το σχολείο. Φυσικά δεν τρώνε τα ίδια πράγματα, φυσικά πρέπει να τους πούμε δέκα φορές πριν να πλύνουν τα δόντια τους και να χτενίσουν τα μαλλιά τους. Αντιφθειρικό! Τσάντες! Μπουφάν!
Σήμερα ήθελαν να παίξουμε και ένα παιχνίδι μνήμης πριν φύγουν. Αυτό με τις κάρτες. Αλήθεια, δεν κάνω πλάκα. Ομως το δικό μου παιχνίδι μνήμης, για να μην ξεμείνει κανένα παιδί στο σχολείο επειδή εγώ θα είμαι στη δουλειά, ή για να μη μείνει νηστικό ή χωρίς κλειδιά έξω από την πόρτα μαζί με την μπέιμπι σίτερ, δεν τελειώνει ποτέ!
Φεύγουν. Ησυχία. Και μια θλίψη κάθε φορά αλλά και μια ψυχική ανάταση ταυτόχρονα. Μην με ρωτάτε πώς γίνεται, γίνεται. Μάζεμα της κουζίνας, τηλέφωνα, emails, μαζί με γουλιές από τον καφέ μου που συνήθως έχει κρυώσει.
08.15
Τηλεφωνώ στη μαμά μου, είναι η ώρα που μπορώ να της μιλήσω λίγα λεπτά. Ολες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, εκτός και αν κάτι έκτακτο συμβαίνει, συνήθως δεν σηκώνω καν το τηλέφωνό μου. Εκείνη καταλαβαίνει.
09.30
Η πόρτα χτυπά. Ανοίγω στη δασκάλα μου του τσέλου. Είναι κάτι που έχω χαρίσει στον εαυτό μου, όσος χαμός και να γίνεται με πρόβες, παραστάσεις, γυρίσματα και οτιδήποτε άλλο. Και το κρατάω σαν φυλακτό. Σήμερα δουλεύουμε ένα κονσέρτο του Breval, το παλεύω εδώ και έξι μήνες. Αρχισα μαθήματα πριν από πέντε χρόνια και μελετάω όποτε έχω χρόνο, ποτέ όσο θα ήθελα. Δύσκολο σπορ. Και επίπονο. Ομως, τίποτα δεν συγκρίνεται με τις στιγμές που μελετάω και προσπαθώ να βελτιώσω κάποια μελωδία. Συχνά κοιτάω μόνο το τσέλο μου, ακουμπισμένο στη γωνία. Ξέρω πως ό,τι και να μου συμβαίνει, αν καθίσω εκεί, θα μου προσφέρει ευχαρίστηση.
15.30
Κιόλας! Οι ώρες πέρασαν πολύ γρήγορα. Μια συνάντηση για μια επόμενη παραγωγή στο θέατρο, τηλεφωνικές συζητήσεις με κάποιους συντελεστές, με τον λογιστή, με έναν υδραυλικό (στάζει μια βρύση), emails για την επόμενη ταινία μου (αυτή την περίοδο γράφω το σενάριο), για την προηγούμενη ταινία μου που γυρίζει τον κόσμο και δεν μπορώ να είμαι κι εγώ εκεί… («Γκρρρ» θα έκανε ο Μίκυ). Φεύγω για να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Οσα κι αν ελπίζω ότι θα μπορέσω να κάνω από δω και πέρα, μέχρι τις 21.00 που θα κοιμηθούν, μοιάζουν ανέφικτα.
Η Αλίκη Δανέζη – Knutsen μετέφρασε και σκηνοθετεί το πολυσυζητημένο έργο του Αυστριακού Αρτουρ Σνίτσλερ «Reigen – Δέκα διάλογοι για το Σεξ» (γνωστό στην Ελλάδα με τον τίτλο «Το γαϊτανάκι του έρωτα»), που παίζεται στο Θησείον – Ενα θέατρο για τις τέχνες, με τους Θεοδώρα Τζήμου και Γιώργο Χρανιώτη.