Πολλά τα διδάγματα και τα συμπεράσματα από τον αγώνα του Ολυμπιακού με την Τότεναμ. Το ερώτημα είναι αν αυτά θα αξιοποιηθούν από τους αρμόδιους των «ερυθρολεύκων» ή θα αναζητηθούν εξιλαστήρια θύματα, για να δικαιολογηθεί, το πώς ένας διαφαινόμενος θρίαμβος, κατέληξε σε μία ακόμα ήττα.
Το πρώτο δεδομένο είναι πως στο πρώτο ημίχρονο ο φιλοξενούμενος έπαιξε την καλύτερη μπάλα στο εφετινό Champions League και όχι μόνο. Κι αν δεν υπήρχε το «τσαφ» του Μεριά, η εικόνα του στο δεύτερο μισό του αγώνα πιθανώς να ήταν διαφορετική.
Η δεύτερη χαρακτηριστική φάση είναι το πώς δημιουργήθηκε και ήρθε η ισοφάριση της γηπεδούχου. Και σε αυτήν υπάρχει λάθος. Ομως εκ μέρους της διαιτησίας. Εδώ υπεισέρχεταικαι η νοοτροπία. Το πώς αντιμετωπίζουμε εμείς, ως Ελληνες, τις καταστάσεις και το πώς οι ξένοι.
Οι δύο πρωταγωνιστές, Τσιμίκας και Μαχαίρας, διαμαρτύρονται στον διαιτητή και επόπτη, δικαιολογημένα μεν, αλλά χάνοντας σημαντικό χρόνο. Τον οποίο εκμεταλλεύεται, όχι μόνο ο αντίπαλος, αλλά και το ball boy που επαναφέρει ταχύτατα την μπάλα για να γίνει το πλάγιο και οι παίκτες της αγγλικής ομάδας να εκδηλώσουν μία από τις πιο εύκολες επιθέσεις τους και να ισοφαρίσουν. Τα συγχαρητήρια του Μουρίνιο στον πιτσιρικά είναι η απόδειξη.
Οσο για τη συνέχεια; Η πλήρης επιβεβαίωση το πώς αντιμετωπίζουμε εμείς, «ειδικοί» και ειδικοί το ποδόσφαιρο και εν γένει τον αθλητισμό. Από τον ενθουσιασμό στην απογοήτευση. Από «παικταράδες»… παλτά και από «προπονητής φαινόμενο»… ένας που δεν μπορεί να διαχειριστεί το παιχνίδι από τον πάγκο.
Γιατί απλώς, πάντα θα γκρεμίζουμε ό,τι καλό δημιουργείται, αντί να χτίζουμε πάνω σ’ αυτό, με σωστές προσθήκες, διδασκόμενοι από τα λάθη μας.