«Αδράνεια και κατευνασμό» απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα καταλόγισε χθες στην κυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας, ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ειδικά ο όρος «κατευνασμός» είναι ιδιαίτερα φορτισμένος. Συνειρμικά παραπέμπει στην πολιτική που ακολούθησε προπολεμικά η Βρετανία απέναντι στη ναζιστική Γερμανία. Υπονοεί αν όχι εθνική μειοδοσία, τουλάχιστον παθητικότητα. Είναι θλιβερό ο άνθρωπος, το κόμμα του οποίου δέχθηκε ακριβώς αυτήν την κριτική από τους συντηρητικούς κύκλους στο μακεδονικό, να επαναλαμβάνει το ίδιο σφάλμα: να επιλέγει να αποκομίσει πρόσκαιρα μικροκομματικά κέρδη σε ένα τόσο κρίσιμο πεδίο, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, και μάλιστα σε μια τόσο ευαίσθητη χρονική στιγμή που απαιτεί διακομματική συναίνεση. Μια χρονική στιγμή κατά την οποία παρατηρείται έξαρση της επιθετικής ρητορικής της Αγκυρας, στήριξη των θέσεών της από τον Αμερικανό πρόεδρο και μια υπερβολική ανεκτικότητα εκ μέρους της Ευρώπης ακόμη και μετά τη σύναψη της συμφωνίας Τουρκίας – Λιβύης. Κι ενώ ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν εκμεταλλεύεται το προσφυγικό ζήτημα για να εκβιάζει την Ε.Ε., το Βερολίνο, την Αθήνα, τους πάντες.
Είναι αλήθεια ότι στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η σημερινή κυβέρνηση προσγειώθηκε ανώμαλα στον ρεαλισμό. Οχι μόνο στα ελληνοτουρκικά, αλλά και στο μακεδονικό και στο προσφυγικό. Αίφνης συνειδητοποίησε ότι τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, οι πατριωτικοί τσαμπουκάδες, αλλά και η οίηση ότι η μετανάστευση θα σταματήσει με κάποιο μαγικό τρόπο μόλις ανεβεί στην εξουσία, ενδείκνυνται μόνο ως αντιπολιτευτικά εργαλεία. Ο Αλέξης Τσίπρας όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζουν αυτό. Παρ’ όλα αυτά, ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξε να εξαπολύσει τις καταγγελίες του κατά της κυβέρνησης λίγες ώρες πριν από τη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ερντογάν κι ενώ παρέμενε ανοικτό το ενδεχόμενο σύγκλησης του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών. Υπονόμευσε έτσι προκαταβολικά τον στόχο του συμβουλίου, ήτοι την επίδειξη εθνικής ομοψυχίας απέναντι στην Αγκυρα. Το είδαμε στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, το ξαναβλέπουμε με ακόμη χειρότερο τρόπο: την αδυναμία του κομματικού συστήματος να προχωρήσει σε συγκλίσεις, ακόμη και όταν διακυβεύονται καίριες κατακτήσεις, από τη συμμετοχή στο ευρώ μέχρι τη σταθερότητα στα εθνικά θέματα. Η παλινόρθωση του δικομματισμού μετά τις τελευταίες εκλογές μάλιστα μπορεί να δυσχεράνει περισσότερο την επίτευξη συναίνεσης, αφού η πόλωση είναι αυτή που θρέφει και ενισχύει αμφότερους τους μονομάχους.