Προτού ακόμη γίνει ζωγράφος, ο Μανώλης Χάρος ήταν (και εξακολουθεί να είναι) βιβλιοφάγος. Λογικό για κάποιον που μεγάλωσε με πατέρα και παππού να δουλεύουν στον χώρο της εκπαίδευσης. Λογικό είναι επίσης να έχει εξαιρετικά ακονισμένη την ικανότητα να τρέφει τη φαντασία του με εικόνες που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Είναι ένα χάρισμα που η σημερινή γενιά έχει χάσει από την υπερέκθεση σε «ετοιματζίδικες» φωτογραφίες του Διαδικτύου. Στη νέα του έκθεση, που εγκαινιάστηκε την Τρίτη στο κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη, με τίτλο «Το νησί των θησαυρών», σε επιμέλεια της Ελένης Αθανασίου, η πρώτη εικονογραφική ύλη προέρχεται κατευθείαν από τη βιβλιοθήκη των κλασικών: από τον Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον στον Ιούλιο Βερν και από εκεί στον Εζρα Πάουντ και στον Ιταλο Καλβίνο, στον Πλάτωνα, στον Ντοστογέφσκι, στον Τόμας Μαν. Είναι η εικαστική μεταγλώττιση αυτών των αναγνωσμάτων σε αισθήματα, χρώματα και σχήματα.
Ο καλλιτέχνης με τη σύζυγό του Φράνκα και την κόρη του Κατερίνα.
Αλλο ένα φυσικό παρεπόμενο στη θεματολογία του Χάρου είναι ότι αναφέρεται στη γεωγραφική οντότητα του νησιού. Γεννημένος στα Κύθηρα, κατά το παρελθόν έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στον περίφημο πίνακα του Ελβετού Μπέκλιν «Το νησί των νεκρών», ενώ τώρα στρέφεται στη γη των πειρατών του θαμμένου χρυσού. Οπως επισημαίνει η επιμελήτρια του αφιερώματος, που εγκαινιάστηκε την Τρίτη, ο καλλιτέχνης μάς καλεί να συμπορευθούμε μαζί του και μαζί με τους λογοτεχνικούς ήρωες σε ένα ταξίδι υπαρξιακής εξερεύνησης. Εδώ που τα λέμε, η έκθεση που εμπεριέχει και κινούμενη εικόνα απαιτεί από τον θεατή να κάνει αυτό το φανταστικό ταξίδι. Προσωπικά, μου άρεσε ότι τα έργα είναι παρουσιασμένα σαν καλειδοσκόπιο, τοποθετώντας στο κέντρο τον επισκέπτη.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στην έκθεση του Μπενάκη παίζουν ορισμένες αρχετυπικές φιγούρες, όπως του πειρατή, του εύζωνα, του στρατιώτη και του καουμπόι. Χωρίς νοσταλγική προσέγγιση, ο ζωγράφος φτιάχνει τον δικό του περίγυρο, ο οποίος όμως χωράει όλους τους οπαδούς της φιλαναγνωσίας, από διαφορετικές γενιές. Κάπως έτσι γίνεται ένα ενδιαφέρον παίγνιο: πώς θα αντιστοιχίσει κανείς 50 δισδιάστατα εικαστικά έργα και μια κατασκευή με λογοτεχνήματα, φράσεις και ήρωες. Στα εγκαίνια της Τρίτης υπήρχε κοσμοσυρροή και ένα είδος μικρής συνωμοτικότητας, μιας και ο Χάρος μάς κάνει να συναντιόμαστε όχι μόνο στον χώρο του Μπενάκη, αλλά και σε εκείνον τον μακρινό χρόνο, όπου τα βιβλία ήταν κάτι πολύτιμο και μοναδικό.