Τις λιγοστές δυστυχώς φορές που έτυχε να δω δελφίνια στο Αιγαίο ή στο Ιόνιο, αναγάλλιασε η καρδιά μου. Το ίδιο όμορφα ένιωθαν όλοι οι καλοκαιρινοί συνταξιδιώτες πάνω στο πλοίο, σαν να τους δινόταν ένα δώρο χωρίς καμία προϋπόθεση· το ’βλεπα στα μάτια τους, μου το ’λεγαν κι οι λέξεις τους, τα γελαστά επιφωνήματά τους μάλλον, ποιες λέξεις. Μια φορά, δεκαετία του ’90, όταν πολλοί συνέχιζαν να θεωρούν πολυτέλεια και ιδεοληψία την οικολογική αγωνία και κάτι σαν χιλιαστές τους περιβαλλοντολόγους, ένα κοπάδι δελφίνια, με το μικρότερο στην κορυφή, μας συνόδευσε σχεδόν στη μισή διαδρομή Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα. Σαν να ’θελε να μας μιλήσει, σαν να μας μιλούσε. Κοινωνήσαμε την ωραιότητα και δεν σκεφτήκαμε αν η εξαίσια παράσταση έστελνε κάποιο επείγον σήμα, ένα SOS. Η κατανόηση της γλώσσας των ζώων, άλλωστε, μόνο στους μύθους και στα παραμύθια επιτρέπεται – και στα εικονογραφημένα αφηγήματα του οικουμενικού παραμυθά: του Χόλιγουντ.
Το ’ξερα βέβαια ότι στις θάλασσές μας ζουν δελφίνια. Δεν ήξερα, το πληροφορήθηκα από τα περί πανίδας ντοκιμαντέρ του National Geographic, που τα παρακολουθώ μανιωδώς, ότι, αντίθετα με όσα πιστεύουμε γενικώς, υπάρχει και στον κόσμο των μη εμφρόνων και μη εμψύχων διπόδων σκόπιμος φόνος που δεν έχει καμία σχέση με την ανάγκη της σίτισης, της επιβίωσης. Και ότι για τα φονικά αυτά ευθύνεται ένα είδος δελφινιού: Οι γονείς εκπαιδεύουν στην τέχνη του πολέμου τους διαδόχους τους, δείχνοντάς τους πώς να βυθίζονται αθόρυβα κι έπειτα ν’ ανεβαίνουν ταχύτατα και να χτυπούν με το ρύγχος τους την ανύποπτη φώκια στην κοιλιά. Κοκκινίζει η θάλασσα ώσπου να γίνουν αποτελεσματικές οι επιθέσεις των εκπαιδευομένων. Με την επιβίωση έχει να κάνει στο τέλος τέλος κι αυτή η στρατηγική, μα παραείναι ανθρώπινη, γι’ αυτό και απεχθής.
Δεν ήξερα, επίσης, ότι στο Αιγαίο, που δυστυχώς δεν ανήκει στα ψάρια του, όπως υποθέτει ή εύχεται το γνωστό σύνθημα, ζουν και φάλαινες. Και μάλιστα φυσητήρες. Τόσα ταξίδια, δεν μου έκαναν ποτέ την τιμή να φανερωθούν, ούτε και σε κανέναν γνωστό μου. Δεν είναι πολλές άλλωστε: 250 έχουν τα ενδιαιτήματά τους στα βάθη του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, στα φαράγγια και στις χαράδρες. Και λιγοστεύουν· έχουν πεθάνει κι ο Ποσειδώνας κι ο Νηρέας κι ο Τρίτωνας, μόνο στις παιδικές ταινίες του Χόλιγουντ ζουν κι αυτοί. Οπως λιγοστεύουν και τα δελφίνια. Και οι φώκιες μονάχους μονάχους, παρότι προστατευόμενες. Να, μόλις προ μηνός σκότωσαν με όπλο μία από αυτές στη Μηλίνα του Πηλίου. Από σκέτη κακία, τι άλλο. Εκτός και κάποιος γονιός μάθαινε σκοποβολή στο βλαστάρι του. Για να επιβιώσει τώρα που η Ελλάδα καταλαμβάνεται από τους «λαθροεποίκους» του Αντώνη Σαμαρά, του Κυριάκου Βελόπουλου και των λοιπών ορμπανοσαλβινιστών, που υψώνουν τείχος το ανάστημά τους, για να εμποδίσουν τα σχέδια που απεργάστηκαν οι κομμουνιστοσορίτες. Τα συνεργαζόμενα τσιράκια του Σόρος δηλαδή και της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Ενας άλλος θάνατος, του τεράστιου θηλαστικού που ξεβράστηκε πριν από λίγες μέρες στην Κακιά Θάλασσα της Κερατέας, μας πληροφόρησε όλους ότι υπάρχουν και στο Αιγαίο φάλαινες. Περνούν όμως στα βαθιά το 90% του χρόνου τους, γι’ αυτό και ελάχιστοι τις έχουν δει. Τούτες τις μέρες, ας πούμε, ένα επταμελές κοπάδι κόβει τις βόλτες του στα νερά της Ικαρίας. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα περάσει από το μυαλό των πλέον ελληνόψυχων ελλαδοφυλάκων η ιδέα να μαντρώσουν τις φάλαινες και να τις εκπαιδεύσουν (πώς CIA, DIA, KGB, GPU εκπαιδεύουν δελφίνια;), εφαρμόζοντας τις λεπτομερείς οδηγίες που βρήκαν σε ιδιοχείρως διορθωμένο αντίγραφο του αριστοτελικού συγγράμματος «Των περί τα ζώα ιστοριών», που σώζεται σε μονή του Αγίου Ορους; Ο σκοπός της εκπαίδευσης; Μα η αναχαίτιση των λαθροεποικιστικών λέμβων. Να μην περνούν πια των «βαρβάρων οι βάριδες», όπως λέει ο Ευριπίδης στην «Ιφιγένεια την εν Αυλίδι», αναθέτοντας την περαιτέρω απαξίωση των Περσών και των πλοίων τους στην παρήχηση, στον τριπλασιασμό του «βα».
Οι ειδικοί, πάντως, δεν είναι σίγουροι από το τι πέθανε ο φυσητήρας της Κερατέας. Στο κουφάρι του κήτους –δέκα τόνοι βάρος, δεκατρία μέτρα μήκος– διακρινόταν ένα τραύμα από προπέλα μεγάλου πλοίου. Και στο στομάχι του βρέθηκαν δεκαπέντε κιλά πλαστικά και μία μεγάλη μπαταρία αυτοκινήτου ή φορτηγού. «Πριν από δέκα χρόνια», δήλωσε ο κ. Θεόδωρος Τσιμπίδης, διευθυντής του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας, «Αρχιπέλαγος», «σε έρευνες που κάναμε, στα εκατό ψάρια υπήρχαν ορισμένα που δεν είχαν καταναλώσει πλαστικά. Τώρα δεν υπάρχει μεγάλο ψάρι που να μην έχει δεκάδες κιλά πλαστικό στο στομάχι του». Και πρόσθεσε τα εξής, όπως τα διάβασα στη συνέντευξή του στο ethnos.gr:
«Ολη η Ελλάδα έχει εκπλαγεί που εκβράστηκε η φάλαινα στην Κερατέα και το πιο λυπηρό είναι πως η συντριπτική πλειονότητα των συμπατριωτών μας αγνοεί πως ο φυσητήρας είναι κάτοικος και των θαλασσών μας. Είναι το μεγαλύτερο θηλαστικό στην ελληνική επικράτεια και ακόμα και αξιωματούχοι που λαμβάνουν αποφάσεις στις κυβερνήσεις αγνοούν την ύπαρξή του. Αυτό είναι το πιο σοκαριστικό για μένα. Εχουμε πάρει κλήσεις από λουόμενους στην Αττική, από σοβαρούς και επώνυμους ανθρώπους, οι οποίοι μας έχουν καταγγείλει πολλές φορές πως είδαν ένα “τέρας” στη θάλασσα. Είναι τραγικές αυτές οι αντιδράσεις. Αντί να είμαστε περήφανοι και προστατευτικοί γι’ αυτά τα πανέμορφα και σπάνια πλάσματα, αντιδρούμε λες και πρόκειται για τέρατα που θα έρθουν να μας καταπιούν. Οι φυσητήρες είναι από τα πιο όμορφα, τα πιο συμπαθητικά και τα πιο ευφυή πλάσματα, και αγνοούμε την ύπαρξή τους. Δεν επιτίθενται στον άνθρωπο, είναι ευαίσθητα και συντροφικά πλάσματα».
Πώς βρέθηκε μια μπαταρία στη θάλασσα; Την πέταξαν τα χέρια της εγκληματικής αδιαφορίας. Απέραντο σου λέει το γαλάζιο και άπατο, μπορεί να χωνέψει τα πάντα, όχι μονάχα μπαταρίες αυτοκινήτων αλλά και τα ίδια τα αυτοκίνητα. Και το πλαστικοπότηρο της θερινής καφεδιάς μας βέβαια, φραπώδους ή φρεντώδους. Το παίρνει μια στιγμή το αεράκι, το πάει πέντε μέτρα παρακάτω, προς το νερό, άσ’ το μωρέ, πού να τρέχεις τώρα και να χαλάς τη ζαχαρένια σου, θα το χωνέψει η θάλασσα. Μα η θάλασσα δεν μπορεί να τα χωνέψει όλα. Ούτε τα ψάρια της. Είναι διαπιστωμένο πια. Τα πλαστικά επιστρέφουν στο πιάτο μας, αόρατα. Τα ψάρια δεν έχουν πια μέσα τους δαχτυλίδια, όπως στα παραμύθια, ή και όμορφες κοπέλες, όπως στα παλιά τραγούδια. Μικρομόρια πλαστικών έχουν.
Φάλαινες, δελφίνια, φώκιες, μέλισσες, ελέφαντες, που μαθαίνουν σιγά σιγά να γεννιούνται δίχως χαυλιόδοντες, δεν θα λάβουν μέρος στην 25η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα, στη Μαδρίτη. Λογικό. Αυτά είναι πράγματα για τα έλλογα πλάσματα του είδους Απληστους Τραμπολσονάριους. Τα άλογα όντα δεν σκέφτονται βέβαια και δεν μιλούν έναρθρα. Απλώς αφανίζονται. Κάποια σημασία θα ’χει αυτό για τον πλανήτη, αλλά το θέμα θα συζητηθεί διεξοδικότερα στην 50ή Διάσκεψη.