08.30
Ξεκινάει η μέρα μου και περιμένω να δω πού θέλει να με πάει. Πρώτος σταθμός ο πρωινός καφές στο Flat White στα Κάτω Πετράλωνα. Μόνο ποιότητα, που λέει και ο φίλος μου ο Χρήστος. Αμέσως μετά, πάνω στη μηχανή καθ’ οδόν για τον σιδερά: Θα είναι έτοιμα τα πατάρια, να τα περάσω ένα βερνίκι και να τα φορτώσω να τα πάω στο θέατρο, αναρωτιέμαι.
11.00
Μπορεί άραγε η αφήγηση να μετατραπεί σε κάτι συναρπαστικό; Στην πρόβα οι ηθοποιοί με εκπλήσσουν. Αλλάζω τις οδηγίες, αλλάζω φόρμα, αλλάζω χώρο, αποδομώ την παράσταση (μια μέρα τη μετέφερα στο φουαγιέ του θεάτρου), να δω πώς αυτά που θα πούμε θα φανούν αληθινά. Την ώρα της πρόβας παίζουμε με ιδέες, σφοδρά συναισθήματα, ψάχνουμε να βρούμε άλλους εαυτούς που ελλοχεύουν μέσα μας, λιγότερο φοβισμένους, πιο ελεύθερους…
Οι ηθοποιοί της παράστασης «Η αρρώστια της νιότης» είναι όλοι μέλη της ομάδας Tempus Verum, πρώην μαθητές μου από τα εργαστήρια υποκριτικής που έκανα στο BIOS. Θυμάμαι, είχε έρθει η Ελενα τότε στο μάθημα και μου είπε: Αυτό το δυναμικό που έχεις κάτι πρέπει να το κάνεις, δεν μπορείς να το αφήσεις έτσι. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που ίδρυσα πριν από τέσσερα χρόνια το Tempus Verum – Εν Αθήναις. Εκανα ένα θέατρο για να στεγάσω αυτούς τους ανθρώπους και τα όνειρά μας. Χωρίς αυτούς δεν θα έπαιρνα το ρίσκο. Γιατί η τέχνη είναι μια βουτιά στο κενό. Και θέατρο σημαίνει σχέσεις.
Την ώρα της πρόβας, λοιπόν, πρέπει «να εξαφανίζεσαι». Να μην αποσπάσαι ούτε σαν θεατής ούτε σαν σκηνοθέτης. Γι’ αυτό και οι πρόβες της παράστασης «Ο άσχημος», που μόλις ξεκίνησε, κύλησαν σαν νερό. Χρειάστηκαν μόλις 25 πρόβες για να ανεβάσουμε ένα έργο που από την πρώτη στιγμή που το διάβασα δεν μπόρεσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Ενθουσιάστηκα με τη γραφή του Marius Von Mayenburg. Σε περνάει από τον ένα χώρο στον άλλον, από τη μία σκηνή στην άλλη, σε ταξιδεύει πολύ γρήγορα μες στον χώρο και στον χρόνο, χωρίς σκηνικά, χωρίς τις κλισέ περιγραφές του κλασικού θεάτρου… Βρισκόμαστε σε ένα σαλόνι. Είναι απόγευμα. Και σε αφήνει με την απορία: «Μα τι σόι άνθρωποι είμαστε τελικά;»
13.00
Διάλειμμα και δουλειά γραφείου. Social media, email, τηλέφωνα, ένα σάντουιτς στο πόδι, και… τα βάσανα της μέρας. Αλλωστε, έτσι ξεκίνησαν όλα. Από το «Επί Κολωνώ», όπου θήτευσα επί 15 χρόνια στο πλευρό της Ελένης Σκότη. Κι έμαθα. Από το πώς να χτίζεις ένα θέατρο, να περνάς τα ηλεκτρολογικά και να κάνεις ταμείο μέχρι το πώς να παίζεις πάνω στη σκηνή.
16.00-17.00
Διασχίζοντας το Γκάζι παρατηρώ τους θαμώνες των γειτονικών καφέ-μπαρ. Φλυαρούν γύρω από καφέδες, τάμπλετ και κινητά. Δεν ξέρω τι σκέφτονται. Θυμάμαι τον εαυτό μου στην ηλικία τους όταν, από μια τυχαία συνάντηση με κάποιο φίλο, το κύμα με ξέβρασε στο άγνωστο νησί στο κέντρο του κόσμου που λέγεται Θέατρο και άλλαξε τη ζωή μου. Τη γέμισε προκλήσεις και περιπέτειες. Κινητοποιός δύναμη όμως ήταν η αγάπη. Η σπίθα του θεάτρου ζέσταινε πάντα σαν οικογένεια. Και σε αυτήν τώρα επιστρέφω.
19.00
Πετάγομαι μια στιγμή στο θέατρο. Να βεβαιωθώ ότι λειτουργούν όλα πριν ξεκινήσει η παράσταση. Ταξιθεσίες, ταμεία, φώτα… Αλλά και για κάτι άλλο· για την προσδοκία της μέρας, τη στιγμή που μπαίνουν οι πρώτοι θεατές.
21.30
Σκοτείνιασε. Την ιστορία που λέω στην κόρη μου για να κοιμηθεί από το αγαπημένο της βιβλίο: «Ζωγράφισέ μου ένα σπίτι», την ξέρει απ’ έξω.
Και όμως, κάθε βράδυ την ίδια διαβεβαίωση περιμένει· στην ουσία μπορείς, νομίζεις ότι δεν μπορείς.
01.00
Το μυαλό δουλεύει σε παράλληλες τροχιές διάφορους μύθους και θέματα ταυτόχρονα – ο Λόρκα και ο Νιζίνσκι. Στο ρευστό εκείνο διάστημα, ανάμεσα σε ύπνο και πραγματική ζωή, όλα είναι ανοιχτά. Αύριο θα πάω για τρέξιμο…
Οι επόμενες παραστάσεις στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις (Ιάκχου 19, Γκάζι) του Δημήτρη Λάλου είναι:
«Ο άσχημος» (Παρασκευή, Σάββατο 20.30 και Κυριακή 19.00 έως τις 12/4/2020), «Η αρρώστια της νιότης» (Σάββατο 18.00 έως 11/1) σε μετάφραση και σκηνοθεσία δική του, και η «Lolita Reversed: Dark» σε κείμενο, σκηνοθεσία Χρήστου Καρασαββίδη (Τετάρτη, Πέμπτη 20.30 και Κυριακή 21.15 έως 27/02).