Ενα γνωστό φιλοσοφικό ερώτημα λέει «κάνει θόρυβο ένα δέντρο που πέφτει στο δάσος, εάν δεν υπάρχει κάποιος κοντά για να το ακούσει;». Μετά τη… «διά βοής» αποδοκιμασία του εορταστικού στολισμού της Βασιλίσσης Σοφίας (θα ακολουθήσει αντίστοιχο… τελετουργικό και για άλλους δρόμους, τώρα που μάθαμε πώς γίνεται), είναι να αναρωτιέσαι αν θα υπήρχε κατακραυγή χωρίς τα κοινωνικά δίκτυα. Αγανακτήσαμε στ’ αλήθεια με τις παύλες του Ιδρύματος Ωνάση ή απλώς συνταχθήκαμε με το κοινό διαδικτυακό αίσθημα (που κατευθύνεται συνήθως από ανθρώπους-κλειδιά, influencers, επαγγελματίες «έξαλλους», αναλόγως); Η ένταση της οργής ήταν ρυθμισμένη σε λογικά για την περίσταση επίπεδα ή μήπως ενισχύθηκε λόγω της φύσης του μέσου, όπου, ως γνωστόν, ευδοκιμεί/επιβιώνει ο πλέον θυμωμένος;
Με το ίδιο πάθος που κατακεραυνώθηκε η διακόσμηση ενός δρόμου, καταγγέλθηκε αργότερα η αστυνομική αυθαιρεσία εις βάρος ενός πολίτη. Ποιο είναι το μείζον, ποιο το έλασσον; Η ζυγαριά της δίκαιης οργής μπατάρει μια από τη μία, μια από την άλλη ξεχαρβαλωμένη. Πώς να εμπιστευθείς τις τιμές που δίνει ένα χαλασμένο μηχάνημα;
Βγαίνεις έξω στην πόλη και δεν μπορείς να το πιστέψεις. Λες με γελούν τα μάτια μου, δεν μπορεί να είναι αυτή η πόλη για την οποία σηκώσαμε τόσο ψηλά τον πήχυ του διάκοσμου! Για μια πόλη βυθισμένη τα βράδια στο σκοτάδι, σαν οργανισμός που βγαίνει αυτοβούλως από την πρίζα. Με ανάγλυφους από τις κακουχίες δρόμους και πεζοδρόμια κατάλληλα μόνο για ακροβάτες ή εξαιρετικά ευλύγιστους ή τέλος πάντων απρόσβλητους σε διαστρέμματα. Με τα καταστήματα που βαράνε μύγες και τις γωνιές που μυρίζουν σωματικά υγρά. Σκληρή απέναντι στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, ανεκτική σε κάθε λογής παραβατικότητα. Μια πόλη εύθραυστη, ασθενική που ανά πάσα στιγμή νιώθεις ότι μπορεί να λυγίσει και να σπάσει στα δύο. Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου, το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου, αλλά και κάθε βράδυ, με κάποια αφορμή. Αλήθεια τώρα, ήταν οι φωτεινές παύλες που έκαναν τη διαφορά, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;
Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Δεν ξεχείλισε το ποτήρι αλλά αρχίσαμε να το βλέπουμε μισογεμάτο; Μόνο ένας αφόρητα αισιόδοξος κάτοικος αυτής της πόλης, ο οποίος θεωρεί τα υπόλοιπα προβλήματά μας εν πολλοίς λυμένα ή έστω δρομολογημένα, θα εμφορούνταν από τέτοιο πάθος για μερικά λαμπάκια. Εμένα πάντως μου αρέσει η χριστουγεννιάτικη Βασ. Σοφίας. Τελεία και παύλες.