Χαζεύω γύρω μου τα πιάτα για να φτιάξω την όρεξή μου και, απ’ ό,τι φαίνεται, εδώ οι σπεσιαλιτέ είναι οι μακαρονάδες. Τα ζυμαρικά είναι χειροποίητα, ολόφρεσκα και πραγματικά νόστιμα.
Επιβλητικά μεσαιωνικά ερείπια, παλάτια άλλων εποχών, όπου κι αν κοιτάξει κανείς. Περπατώντας μέσα στα λιθόχτιστα σοκάκια, μια φελινική αύρα πλανιέται στον αέρα και μια υποψία ότι από κάπου θα εμφανιστεί ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και η Ανίτα Έκμπεργκ, υπέρκομψοι και αεράτοι, να μας παρασύρουν σε μια ατέρμονη dolce vita στην Αιώνια Πόλη. Ένα ζωντανό μουσείο με ιστορικά μνημεία που καθηλώνουν το βλέμμα και υποτάσσουν το βήμα σε πιο αργούς ρυθμούς, για να μπορέσει να χωνέψει τη μοναδική ατμόσφαιρα και την αίγλη της Ρώμης, ενισχύοντας έτσι τον μύθο της.
Η πιο ωραία γειτονιά της, η πιο γραφική, το Τραστέβερε, που δικαίως αποκαλούν Μονμάρτρη της Ιταλίας, αφού εκεί, στη δυτική όχθη του Τίβερη, σχεδόν δίπλα στο Βατικανό και την Πιάτσα Ναβόνα, η τέχνη ξεχειλίζει. Μικρές πλατείες, με ή χωρίς σιντριβάνια, υπέροχοι πλουμιστοί κήποι, εκκλησίες που μαρτυρούν πολλούς αιώνες ζωής μπλέκονται στα δαιδαλώδη πέτρινα δρομάκια, που άλλοτε οδηγούν σε ανοίγματα με συνοικιακά μαγαζιά, εστιατόρια και μπιραρίες και άλλοτε φτάνουν σε αδιέξοδα όπου συναντά κανείς βίλες από την εποχή της Αναγέννησης, παλάτια με σπάνιες συλλογές έργων τέχνης ή τον συγκλονιστικό βοτανικό κήπο του Πανεπιστημίου της Ρώμης.
Βέσπες παρκαρισμένες στη σειρά θυμίζουν καρτ ποστάλ μέσα στο ιστορικό κέντρο της περιοχής, που είναι γεμάτο φαγάδικα, καφέ, τα πιο αλτέρνατιβ μπαρ, αλλά και γκαλερί, ατελιέ και γραφικά βιβλιοπωλεία. Στέκι της νεολαίας, σινεφίλ, ηθοποιών, σφύζει από ζωή. Ένα ξαφνικό μπουρίνι διακόπτει την περιπλάνησή μας και μας αναγκάζει να βρούμε καταφύγιο στην πιο κοντινή ταβέρνα, τη Nannarella. Λόγω του περασμένου της ώρας για μεσημεριανό φαγητό, βρίσκουμε σχετικά εύκολα τραπέζι. Με παράδοση από το 1930, η Nannarella είναι οικογενειακή υπόθεση, με την πιο γρήγορη εξυπηρέτηση.
Νέα παιδιά, γεμάτα κέφι και όρεξη, καταφέρνουν με απίστευτη δεξιοτεχνία να χωρέσουν τις μοσχομύριστες μακαρονάδες, τις φοκάτσιες και τις πίτσες στα μικρά στενά τραπέζια. Χαζεύω γύρω μου τα πιάτα, για να φτιάξω την όρεξή μου, και, απ’ ό,τι φαίνεται, εδώ η σπεσιαλιτέ είναι οι μακαρονάδες, που μάλιστα σερβίρονται σε αλουμινένια τηγάνια, κατευθείαν από την κουζίνα. Φαβορί η καρμπονάρα και η κλασική ιταλική μακαρονάδα με κεφτέδες και κόκκινη σάλτσα.
Καρμπονάρα σπάνια δοκιμάζω σε εστιατόριο, είτε γιατί δεν βρίσκω την αυθεντική είτε γιατί τα μακαρόνια θα έρθουν παραβρασμένα. Ειδικά από τότε που δοκίμασα στο σπίτι τη συνταγή του Χριστόφορου Πέσκια, οι προσδοκίες μου έχουν αλλάξει επίπεδο. Αυτή εδώ όμως, έτσι όπως δείχνει πλούσια μέσα στην καλοχτυπημένη σχεδόν λευκή αυγουλένια σάλτσα της, τολμώ να τη δοκιμάσω. Τα ζυμαρικά είναι χειροποίητα, ολόφρεσκα και νόστιμα. Πραγματικά νόστιμα. Η σάλτσα σωστή, μόνο με κρόκους αυγών και γκουαντσιάλε, το δικό τους παστό χοιρινό με πολύ λίπος και ελάχιστο κρέας. Μπόλικο πιπέρι, πεκορίνο όσο χρειάζεται και στο σύνολο ένα δεμένο, μεγαλειώδες στην απλότητά του πιάτο, που κλείνει μέσα του τα αρώματα της διάσημης κουζίνας.
Κι επειδή η ζωή στη Ρώμη είναι γλυκιά, το γεύμα κλείνει απαραιτήτως με gelato στο διάσημο Venchi και μια μεγάλη βόλτα στην απέναντι πλευρά του Τίβερη, μακριά από την πολυκοσμία του τουριστικού κέντρου, για να γίνουν οι γεύσεις μνήμες.