Κοίτα τι παθαίνουμε. l Εκεί που πριν από πέντε μήνες βολτάραμε ξένοιαστοι στους κήπους της Γεθσημανής και στα μονοπάτια του Ορους των Ελαιών, να βρεθούμε ξαφνικά σταυρωμένοι, με ατσαλόπροκες στα χέρια και τα πόδια. l Διότι για να το λέει ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός, έτσι θα ’ναι, δεν μπορεί να τερατολογεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης: l «Δεν παίζουμε στα ζάρια τα ιμάτια της δημοκρατίας, στηρίζοντας τη Δεξιά του κ. Μητσοτάκη στα μεγάλα ζητήματα, την ώρα που ο λαός μας σταυρώνεται από την πολιτική της», είπε κι ελάλησε. l Αυτό βέβαια το είπε μιλώντας σε ακροατήριο ζόμπι l -σε κάτι ληγμένα του Πασόκ, που ανέσυρε από χρονοντούλαπα και ντιβανοκασέλες- l με σκοπό να καρφώσει το Κίνημα Αλλαγής, ότι και καλά «στηρίζει τη Δεξιά». l Αλλά θέλει και πολύ ο Τσίπρας από ένα ρητορικό κάρφωμα να φτάσει να διακηρύσσει ότι ο λαός κρεμάται ήδη επί ξύλου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, l εκεί ψηλά, εκεί ψηλά, εκεί ψηλά στον Γολγοθά; l Σιγά το πράμα και τη σοβαρότητα που διακυβεύει. l Αλλά αν τώρα, με μόλις πέντε μήνες Μητσοτάκη, μας βλέπει κιόλας στο σταυρό, l φαντάσου τι θα λέει σε τρία χρόνια. l Σαπάκια θα μας βλέπει, κρεμασμένα εκεί ψηλά, να μας τσιμπολογάνε γύπες και κοράκια. l Κι όλ’ αυτά για τι; Για να «εμψυχώσει» κάτι ζόμπι. l Ηλί, ηλί -για λιμά κι ημιθανή! l (Οντως δεν έχει το θεό του· l άκου να βλέπει σταυρώσεις χριστουγεννιάτικα). l Καλά λένε «τα εν οίκω μη εν δήμω». l Γι’ αυτό ακριβώς εκράχθη κατ’ αυτάς η Στέγη Ωνάση. l Επειδή τις διαπιστωμένες καιρό τώρα και επανειλημμένως l -από το Υποβολείο τουλάχιστον- l εμμονές της με τη «νεωτερικότητα» και την «πρωτοπορία», που ενδημούν αδυσώπητες στις σκηνές της, αποφάσισε αλαζονικά να τις επιδείξει l -χειρότερα: να τις επιβάλλει- l εν δήμω. l Με τον γνωστό ψυχροπολεμικό «χριστουγεννιάτικο» φωτισμό στη Βασιλίσσης Σοφίας.
l «Πού πας κυρά μου;!», θα έλεγε αν ζούσε ο Νικολάκης, θρυλικό γκαρσόνι-στοιχειό του Εθνικού, όπως το είχε πει, κατά το θρύλο, στη Μαίρη Αρώνη, διακόπτοντας την πρόβα, γιατί δεν του άρεσε καθόλου η «είσοδός» της σε μια σκηνή. l Βέβαια, λεφτά σου (που λέει ο λόγος) είναι, μπορείς να τα διαθέτεις όπως θες, εκμαιεύοντας «μεταμοντέρνες» θεατρικές παραστάσεις l στις οποίες συνήθως δεν καταλαβαίνει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά. l (Εξ ου και οι φήμες ότι εισπρακτικώς δεν πάει καθόλου καλά η Στέγη -αλλά γι’ αυτό, ου φροντίς βεβαίως. l Δεν μας αφορά, όπως δεν ενδιαφέρει εσάς τι λέμε εμείς, «οι μπαγιάτικοι» l -ας είν’ καλά τα αφρόψαρα που εκπαιδεύει αρκούντως κάθε καλοκαίρι το Φεστιβάλ Αθηνών, ώστε να βρίσκουν και το χειμώνα αρμόδιο ενυδρείο). l Οι δρόμοι όμως της πόλης, και δη γιορτάδες μέρες, δεν είναι, l ω Στέγη και ω αληθώς εθνευεργετικό Ωνάσειο Ιδρυμα, l σκηνή για επιδείξεις μοντερνιάς ή «υψηλής» κι ανεπίδοτης αισθητικής.
l Συνελόντι ειπείν -αλλά το είπε επιγραμματικά την περασμένη Τρίτη ο Μιχάλης Τσιντσίνης στη στήλη του: l «Είναι άλλο να πηγαίνεις εσύ στη Στέγη, και άλλο να σου έρχεται η Στέγη στο κεφάλι». l Ωστόσο εσείς, δήμαρχε Μπακογιάννη, θα το ’χετε πάρει ήδη το μάθημα: l Οχι «παραχωρήσεις» εν λευκώ όταν πρόκειται για δημόσιο χώρο.
l Εκπονείς εσύ, ως Δήμος, τα όποια σχέδια l (φωτισμών, στολισμών, έργων, διευθετήσεων κτλ.) και κατόπιν αναζητείς χορηγούς να υιοθετήσουν ό,τι εσύ, ως Δήμος, έχεις αποφασίσει. l Καθαρά πράγματα, καθαρές κι οι ευθύνες. l Μόνον έτσι, και δυσάρεστα αποφεύγονται, και η συνέχεια της συμμετοχής χορηγών εξασφαλίζεται: l διότι μετά τα φετινά καζάντια και τα κραξίματα, ποιος θα δεχτεί του χρόνου να βάλει τα λεφτά του, και ν’ ακούσει κι από πάνω τα εξ αμάξης;