Οι Δύο Πάπες ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Φερνάντο Μεϊρέλες
Ερμηνείες: Τζόναθαν Πράις, Αντονι Χόπκινς, Χουάν Μινούχιν
Ο δημιουργός της κλασικής πια «Πόλης του Θεού», Φερνάντο Μεϊρέλες, παίρνει το χρίσμα από το Netflix, για να δημιουργήσει το τρίτο φιλμ-διεκδικητή (μετά τον «Ιρλανδό» και την «Ιστορία γάμου») της πλατφόρμας για τα φετινά Οσκαρ. Σε μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει, βασισμένος στα πραγματικά γεγονότα της τελευταίας παπικής διαδοχής το 2013.
Η ταινία ξεκινά με τις γνωστές σκηνές του Κονκλάβιου, την επαύριον του θανάτου του Πάπα Ιωάννη-Παύλου Β΄. Η ψηφοφορία έχει για βασικούς υποψηφίους τον μεταρρυθμιστή Αργεντινό καρδινάλιο Μπεργκόλιο (Πράις) και τον συντηρητικό Γερμανό Βενέδικτο (Χόπκινς), ο οποίος και θα ανεβεί τελικά στον θρόνο. Αρκετά χρόνια αργότερα και με τον Πάπα εξασθενημένο, ο Μπεργκόλιο επισκέπτεται το Βατικανό, προκειμένου να ζητήσει την άδεια για να συνταξιοδοτηθεί. Οι δύο άνδρες συζητούν και συγκρούονται, με την τελική εξέλιξη να είναι μία από τις πιο ασυνήθιστες στη μακρά ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας.
Το δράμα που παίζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες του Βατικανού δίνει την αφορμή για τη δημιουργία ενός έντονα θεατρικού φιλμ, με επιπλέον στοιχεία δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ και δύο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές. Τζόναθαν Πράις και Αντονι Χόπκινς επιβεβαιώνουν τη φήμη τους, φτιάχνοντας ένα συναρπαστικό δίδυμο που αγωνίζεται πνευματικά μέχρις εσχάτων. Το σενάριο του Αντονι Μακ Κάρτεν («Η πιο σκοτεινή ώρα») είναι ανά στιγμές απολαυστικό, είτε στη χιουμοριστική είτε στη δραματική του διάσταση.
Τα φλας-μπακ
Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα, όταν ο Μπερτόλιο εξομολογείται στον Πάπα τις «αμαρτίες» του από την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή. Σε εκτεταμένα φλας-μπακ παρακολουθούμε και τη σχετική ιστορία, η οποία σπάει κάπως τη μονοτονία των υπόλοιπων διαλογικών μερών. Οπως είπαμε βέβαια αυτά έχουν το περισσότερο… ζουμί.
Πώς σκέφτεται ένας άνθρωπος που είναι επικεφαλής 1,2 δισ. πιστών στον 21ο αιώνα; Αμφισβητεί ποτέ την πίστη του, αν όχι στον Θεό, τότε στον εαυτό του; Μπορεί μια θρησκεία τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με το κατεστημένο, να λειτουργήσει υπέρ εκείνων που πραγματικά έχουν ανάγκη την συνδρομή της; Τέτοια ερωτήματα, κάποια προσωπικής και άλλα πολιτικής φύσης προσπαθεί να απαντήσει η ταινία, που πάντως θα μπορούσε να πηγαίνει και σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος σχετικά. Το φιλμ του Μεϊρέλες απέσπασε πρόσφατα τέσσερις υποψηφιότητες για τις φετινές Χρυσές Σφαίρες.
HOME CINEMA
Το Netflix βάζει ένα… χεράκι στο animation
Εχασα το σώμα μου ★★★½
ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ (2019)
Σκηνοθεσία: Ζερεμί Κλαπέν
Ερμηνείες: Χακίμ Φαρίς, Βικτουάρ ντι Μπουά, Μιριάμ Λουσίφ
Το γαλλικό animation, βραβευμένο και στο περασμένο Φεστιβάλ Καννών, είναι κατάλληλο για κάπως μεγαλύτερα παιδιά, επιβεβαιώνοντας την πρόθεση του Netflix να δώσει χώρο και στο κινούμενο σχέδιο, πέρα από τα ήδη πολύ δημοφιλή παιδικά προγράμματά του.
Ενα χέρι… πρωταγωνιστεί στο φιλμ του Ζερεμί Κλαπέν.
Ο Ζερεμί Κλαπέν μας συστήνει μια ρομαντικά όμορφη όσο και ασυνήθιστη ιστορία, η οποία ξεκινάει με μια σοκαριστική εικόνα: Ενας νεαρός βρίσκεται αιμόφυρτος στο έδαφος να κοιτάει σοκαρισμένος το κομμένο από τον καρπό χέρι του, που κείτεται λίγα μέτρα παραπέρα. Από εκεί και έπειτα παρακολουθούμε σε παράλληλη αφήγηση το πώς εκείνος έφτασε έως εκεί, καθώς και μια φανταστική περιπέτεια, την οποία το αποκομμένο πια μέλος περνάει… τρέχοντας στους δρόμους του Παρισιού.
Μπορεί το εύρημα του κομμένου χεριού να μοιάζει ελαφρώς μακάβριο, ωστόσο σύντομα ο θεατής το ξεχνάει για να βυθιστεί σε μια γλυκόπικρη ιστορία ζωής, ποτισμένη από τη μελαγχολία της απώλειας και της μνήμης.
Το σχέδιο είναι αισθητικά απλό και απέριττο, αλλάζοντας τακτικά από το χρώμα στο ασπρόμαυρο και υπηρετώντας πάντα το σενάριο, που με τη σειρά του χαρίζει μερικές υπέροχες στιγμές.
Η δε (αναπόφευκτη) ιστορία αγάπης δεν γίνεται ποτέ πραγματικό κέντρο της ταινίας, η οποία προτιμά να ασχοληθεί με λιγότερο συνηθισμένα θέματα, όπως οι αναμνήσεις, το υποσυνείδητο και η μοίρα – τυχαιότητα.
Εντονοι σε αρκετές περιπτώσεις –ίσως και υπερβολικά– είναι και οι συμβολισμοί, οι οποίοι στην υπο-αφήγηση του χεριού εμπεριέχουν και τις κατάλληλες δόσεις μαύρου χιούμορ. Το ορφανό μέλος περιδιαβαίνει τους δρόμους και τις στέγες, καλυμμένο για να μην τρομάξει τους ανθρώπους, προσπαθώντας απελπισμένα να επιστρέψει στον ιδιοκτήτη του.
Οταν οι δύο αφηγήσεις συναντηθούν τελικά, μένουμε με την εντύπωση πως το ταξίδι ήταν βασικά εσωτερικό και τα στάδια της απώλειας είχαν απλώς αντιστραφεί.