Ασχέτως των λόγων που ώθησαν τους ψηφοφόρους του Ηνωμένου Βασιλείου και ειδικά τους Αγγλους να χαρίσουν μία περιφανή νίκη στον Μπόρις Τζόνσον και στους Συντηρητικούς στις τελευταίες εκλογές, το αποτέλεσμα περιλαμβάνει μία παράμετρο που δεν έχει επισημανθεί αρκετά, ούτε στην Ελλάδα ούτε διεθνώς. Η ουσιαστική επικύρωση του Brexit, τουλάχιστον πολιτικά –υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη για την ολοκλήρωση μιας συμφωνίας που θα αφορά τις μελλοντικές οικονομικές σχέσεις της Βρετανίας με την υπόλοιπη Ενωμένη Ευρώπη– σημαίνει την επάνοδο στην προ του 1973 εποχή, όταν καμία αγγλοσαξονική χώρα δεν ήταν μέλος της τότε ΕΟΚ.
Είναι γνωστό ότι ο Τσώρτσιλ ήταν από τους πρώτους που τάχθηκαν υπέρ της δημιουργίας κάποιου είδους Ηνωμένων Πολιτειών στην ηπειρωτική Ευρώπη για να διατηρηθεί αφενός η ειρήνη και αφετέρου να διαμορφωθεί ένα μπλοκ των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στη Σοβιετική Ενωση και τις χώρες της επιρροής της. Είναι επίσης γνωστό ότι για αρκετό καιρό ο στρατηγός Ντε Γκωλ έθετε βέτο στην ένταξη του «Ηνωμένου Βασίλειου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας» γιατί πίστευε, όχι άδικα, ότι θα λειτουργούσε σαν Δούρειος Ιππος των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά και για δύο ακόμη λόγους. Φοβόταν ότι η πολιτική επιρροή του Λονδίνου θα αποδυνάμωνε την επιρροή της Γαλλίας στην Ευρώπη και ταυτόχρονα ήξερε ότι η Αγγλία ήθελε τον περιορισμό της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.
Οι φόβοι του Ντε Γκωλ περί λειτουργίας της Βρετανίας ως Δούρειου Ιππου της Ουάσιγκτον δεν ήταν αβάσιμοι. Θυμόταν την άποψη του Τσώρτσιλ ότι οι «αγγλόφωνοι λαοί» είχαν… θεία αποστολή την υπεράσπιση της ελευθερίας και της ειρήνης στον κόσμο, προφανώς κατά τα δικά τους μέτρα. Παράλληλα είχε τη βεβαιότητα ότι ποτέ οι Αγγλοι δεν θα αντικαθιστούσαν τον ατλαντικό προσανατολισμό τους με ευρωπαϊκό, καθώς οι στενοί δεσμοί και οι ιδιαίτερες σχέσεις τους με τις ΗΠΑ είχαν πάρει άλλες διαστάσεις τέλη του ’60 – αρχές του ’70, με τη συμφωνία για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου ηλεκτρονικής παρακολούθησης του πλανήτη, του περιβόητου Echelon (εκτός της Βρετανίας και των ΗΠΑ, στη συμφωνία συμμετείχαν επίσης ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, δηλαδή μόνο αγγλοσαξονικές χώρες).
Η Βρετανία αποδείχθηκε «κακός μπελάς» μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Συνεχώς πίεζε και απαιτούσε ειδικές ρυθμίσεις για την ίδια και το είχε καταφέρει. Στις Βρυξέλλες εδραιώθηκε η πεποίθηση ότι καλύτερα να έχεις τη Βρετανία μαζί σου και όλους τους άλλους απέναντι, παρά το αντίστροφο. Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια ότι βρετανικές κυβερνήσεις φρόντιζαν να ενσωματώνουν πρώτες και άμεσα στο νομικό καθεστώς της χώρας τους τις αποφάσεις και οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπως και να ’ναι πάντως, η έξοδός της από την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως φάρσα ιστορίας που επαναλαμβάνεται, γιατί τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Εκεί έξω τώρα υπάρχει ένας Ντόναλντ Τραμπ που απεργάζεται ανοιχτά και μετά μανίας τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και υπολογίζει ότι η Βρετανία του Μπόρις Τζόνσον θα είναι πολύτιμος σύμμαχος.
Αγνωστο αν θα υπάρξει τελικά μέτωπο Ουάσιγκτον – Λονδίνου υπό τους Τραμπ και Τζόνσον και πώς ακριβώς θα κινηθεί οικονομικά και γεωπολιτικά, άρα και στην περιοχή μας. Ούτε είναι βέβαιο ότι θα τους ακολουθήσουν οι άλλες αγγλοσαξονικές χώρες, όπως στην περίπτωση του Echelon. Είναι σαφές ότι Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία προτάσσουν πλέον τα δικά τους συμφέροντα, ενώ υπάρχει αμοιβαία βαθιά αντιπάθεια μεταξύ του Τριντό του Καναδά και του Τραμπ. Εκείνο που παρατηρείται προς το παρόν είναι ότι δεν υπάρχουν πια προτεστάντες Αγγλοσάξονες στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ οι καθολικοί όπως οι Ιρλανδοί, παραμένουν ευρωπαϊστές και οι ενδείξεις λένε ότι οι Σκωτσέζοι, που στο παρελθόν φλέρταραν με το καθολικό δόγμα, θέλουν να βρουν τρόπο να επανενταχθούν, ακόμη και αποχωρώντας από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Θα σκεφθεί κάποιος ότι στη σημερινή εποχή οι θρησκείες, οι φυλές και οι καταγωγές παίζουν ελάχιστο ρόλο στο πλαίσιο της Δύσης. Είναι και δεν είναι ακριβώς έτσι, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το βέβαιο είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θεωρεί τον Μπόρις Τζόνσον ομοϊδεάτη του και ήδη έσπευσε να προτείνει ειδική οικονομική συμφωνία. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην πορεία και ίσως να μην είναι ευχάριστα για την Ευρώπη και τα δικά μας συμφέροντα.