Εκείνο το «ενώ καίγονται τα σπίτια μας, εμείς τραγουδάμε» αρχίζει και θυμίζει η αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει με αφορμή την πολιτική απέναντι στην Τουρκία, η οποία συνδέθηκε τότε με το Ελσίνκι. Αραγε είχε δίκιο η κυβέρνηση του Κ. Σημίτη που την έθεσε σε εφαρμογή ή είχε δίκιο η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή που αποστασιοποιήθηκε; Λοιπόν, ο υπογράφων έχει άποψη, αλλά αρνείται να συμμετάσχει σε μια τέτοια συζήτηση τώρα, όταν ο Τούρκος γίνεται κάθε μέρα και πιο απειλητικός. Ας βρουν κάποτε το «διά ταύτα» οι ιστορικοί και οι ειδικοί, γιατί προέχει τι θα κάνουμε τώρα ως πολιτική ηγεσία και ως χώρα, καθώς είναι σαφές ότι στόχος του Ταγίπ Ερντογάν είναι να μας στριμώχνει όλο και περισσότερο… στα σκοινιά, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο. Μέχρι να δεχθούμε τις απαιτήσεις του.
Προχθές ο Τούρκος πρόεδρος έδωσε μία ακόμη τηλεοπτική παράσταση, που απευθυνόταν περισσότερο στο εσωτερικό ακροατήριό του. Ισχυρίστηκε ότι με την πολιτική του ανατρέπει τη Συνθήκη των Σεβρών, που ουσιαστικά ποτέ δεν εφαρμόστηκε και αντικαταστάθηκε από τη Συνθήκη της Λωζάννης, απείλησε ότι σύντομα θα αρχίσει έρευνες και γεωτρήσεις (για τις τελευταίες δεν διαθέτει μέσα και τεχνογνωσία) στην υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ ανατολικά της Κρήτης, στο πλαίσιο του μνημονίου που συμφώνησε με τη λιβυκή κυβέρνηση της Τρίπολης, αποκάλυψε ότι είναι έτοιμος να βοηθήσει και με αποστολή δυνάμεων στον εταίρο του που απειλείται, δήλωσε ότι έστειλε drones, τα ’βαλε και με τους Αμερικανούς λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι έχει στοιχεία για τη μεταχείριση των Ινδιάνων.
Υπάρχουν ξένοι αναλυτές που λένε ότι όλα αυτά γίνονται από την Αγκυρα για εσωτερική κατανάλωση και καλά θα κάνει η ελληνική κυβέρνηση να παραμείνει ψύχραιμη και επικεντρωμένη στην πολιτική της ανάπτυξης. Δυστυχώς, είναι και δεν είναι έτσι. Μπορεί να γελάμε με τη νέα ακύρωση της Συνθήκης των Σεβρών, αλλά η Αθήνα είναι αναγκασμένη να παίρνει στα σοβαρά την απειλή ότι σύντομα η Τουρκία θα στείλει ερευνητικό σκάφος σε δική μας περιοχή για να εδραιώσει τις διεκδικήσεις της. Γιατί το θέμα δεν είναι τεχνικό, δηλαδή αν έχει ή όχι τη δυνατότητα να κάνει γεωτρήσεις, είναι γεωπολιτικό και εθνικής κυριαρχίας. Γνωρίζοντας επίσης ότι το τουρκολιβυκό μνημόνιο θα έχει σημασία μόνο όσο ο Σαράζ της Τρίπολης βρίσκεται στην αμφισβητούμενη εξουσία του, δεν μπορούμε να παίρνουμε ελαφρά την προθυμία του Ερντογάν να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις για να τον στηρίζουν.
Είναι αλήθεια ότι η ελληνική κυβέρνηση, με τη σύμφωνη γνώμη των κομμάτων της αντιπολίτευσης ευτυχώς, κάνει ό,τι μπορεί με τα σημερινά δεδομένα της τουρκικής απειλής. Προσπαθεί, και μάλλον τα καταφέρνει, αφενός να απομονώσει διεθνώς την Αγκυρα στις νέες προκλήσεις στην περιοχή και αφετέρου να αποτρέψει τη νομιμοποίηση του τουρκολιβυκού μνημονίου. Το μεγάλο ερώτημα, όμως, είναι τι μπορεί να κάνει με τη διπλωματία, αν και όταν ο Ερντογάν περάσει από τις απειλές στην πράξη στέλνοντας πλοίο για έρευνες σε δικά μας νερά…