Στην ιστορική, τρίτη κατά σειράν, παραπομπή Αμερικανού προέδρου που αναμενόταν να αποφασίσει η Βουλή των Αντιπροσώπων, ο Ντόναλντ Τραμπ επέλεξε να απαντήσει προκαταβολικά – με ύβρεις. Στην εξασέλιδη επιστολή του προς την πρόεδρο του σώματος Νάνσι Πελόσι, την οποία λίγα 24ωρα νωρίτερα είχε ειρωνευτεί ότι «της πέφτουν τα δόντια από το στόμα», παρομοίασε εαυτόν με τις μάγισσες του Σάλεμ, λέγοντας ότι αυτές έτυχαν καλύτερης υπεράσπισης από τον ίδιο. «Πείτε μια προσευχή», ζήτησε από τον αμερικανικό λαό, ενώ επέμεινε ότι «δεν έκανε κάτι λάθος», στο σχετικό tweet του με τα πολλά κεφαλαία γράμματα και τα ισάριθμα θαυμαστικά.
Θεωρητικά, όλα αυτά θα έπρεπε να αποτελούν κόλαφο για τον θεσμό και τον άνθρωπο, ο οποίος κατηγορείται για κατάχρηση των εξουσιών του και παρακώλυση του έργου του Κογκρέσου. Κι όμως, ακόμη και σήμερα, μετά δύο έρευνες εις βάρος του, εκείνη της συνέργειας με τη Ρωσία για τον επηρεασμό των εκλογών του 2016 και την πρόσφατη άσκηση πιέσεων προς την Ουκρανία να εξετάσει τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του γιου του βασικού του αντιπάλου Τζο Μπάιντεν, οι Αμερικανοί παραμένουν διχασμένοι. Οχι μόνο για το αν πρέπει να παραπεμφθεί με το αίτημα της καθαίρεσης, αλλά και ως προς τη δημοτικότητά του καθεαυτήν. Προς το παρόν ουδείς Δημοκρατικός υποψήφιος φαίνεται ικανός να εμποδίσει την επανεκλογή του και ίσως αυτό είναι το πιο ανησυχητικό στοιχείο της υπόθεσης.
Ο Ντόναλντ Τραμπ κατάφερε να εξοικειώσει την αμερικανική κοινή γνώμη με τον κυνισμό, πέτυχε να μουδιάσει τα πολιτικά αντανακλαστικά των πολιτών στη χώρα του. Ολα παίζουν, όλα είναι θεμιτά, με βάση την πολιτική ηθική του: οι συναλλαγές με ξένες δυνάμεις και οι εκβιασμοί προς συμμάχους-εξαρτώμενους από τη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ για να πάρει την εξουσία, τα βρισίδια σε ηλικιωμένες γυναίκες με σοβαρό θεσμικό ρόλο, οι φτηνές νουθεσίες σε έφηβες ακτιβίστριες με Ασπεργκερ. Η πώρωση του εκλογικού σώματος είναι τόσο βαθιά, ώστε τα καταναλώνει όλα αυτά χαχανίζοντας, μέχρι την επόμενη χοντράδα.
Ο εθισμός προχωράει και κάθε πρωί η υφήλιος ξυπνάει ζαλισμένη, επιζητώντας ακόμη μεγαλύτερη δόση χυδαιότητας· κι εκείνος ανταποκρίνεται τροφοδοτώντας περαιτέρω το στερητικό σύνδρομο. Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ένα happy end σε αυτό το αμερικανικό ειδύλλιο με την τοξικότητα.