Η αίθουσα όπου γίνεται το μάθημα, δηλαδή το ζέσταμα των χορευτών πριν από την πρόβα, έχει τη θερμοκρασία σάουνας. Και πολλή υγρασία από τον ιδρώτα της σκληρής προετοιμασίας, με αλλεπάλληλα περάσματα των ίδιων βημάτων πριν η ομάδα αρχίσει να δοκιμάζεται στη χορογραφία της παράστασης.
Με τη συνοδεία του πιανίστα που ακολουθεί το συγκρότημα στα ταξίδια του –βρίσκεται πάντοτε μαζί τους όπως και ο μασέρ της ομάδας– οι σαράντα χορευτές των Μπαλέτων Μπεζάρ της Λωζάννης ετοιμάζονται για την παράσταση του «Μαγεμένου Αυλού» που κάνει σήμερα πρεμιέρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Δουλεύουν κάτω από το προσεκτικό βλέμμα του καλλιτεχνικού διευθυντή Ζιλ Ρομάν, ο οποίος παρακολουθεί από την άκρη της αίθουσας.
«Kρύο κάνει εδώ», σχολιάζει όταν βγαίνουμε στον διάδρομο και κατευθυνόμαστε προς τη σκηνή όπου συζητούν οι υπόλοιποι συντελεστές της παραγωγής. Φοράει το μαύρο δερμάτινο μπουφάν του και προχωράει. Εχει τη χαρακτηριστική φιγούρα του χορευτή: μικροκαμωμένος, πολύ λεπτός και ευκίνητος. Σχεδόν αθόρυβος. Χαμογελά πλατιά κάθε φορά που αναφέρεται στην Ελλάδα, την οποία γνώρισε για πρώτη φορά όταν ήταν 19 ετών συνοδεύοντας τον Μορίς Μπεζάρ στην Αθήνα για την παράσταση «Μπαλάντα της οδού Αθηνάς» που χορογραφήθηκε προς τιμήν του Μάνου Χατζιδάκι. Ο Ζιλ Ρομάν μπήκε ως χορευτής στα Béjart Ballet Lausanne το 1979 και χόρεψε με τη διάσημη ομάδα σχεδόν τριάντα χρόνια πριν αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση. Εχει εκτελέσει τις περισσότερες από τις διάσημες χορογραφίες του Μπεζάρ ως σολίστας, και εντέλει διαδέχθηκε τον νεωτεριστή χορογράφο, με δική του υπόδειξη, το 2007.
Μιλώντας για τον «Μαγεμένο αυλό», δεν παραλείπει να τονίσει τον σεβασμό του για τον «δάσκαλό» του, εμβληματική φυσιογνωμία του χορού του 20ού αιώνα, και το έργο του. Οι χορογραφίες του ακολουθούνται πιστά, και το δικό του καθήκον είναι να διατηρεί και να αναπτύσσει το ρεπερτόριο του μπαλέτου έχοντας ως άξονα αυτό ακριβώς το σπουδαίο υλικό. Η συγκεκριμένη παράσταση είναι μία από τις πιο πλούσιες παράγωγες των Μπαλέτων, και ανεβαίνει στην Αθήνα με σκηνικά και κοστούμια που βασίζονται στα αυθεντικά σχέδια του Αλαν Μπάρετ. Η μπαλετική εκδοχή του «Μαγεμένου αυλού» του Αμαντέους Μότσαρτ από τον Μορίς Μπεζάρ έκανε πρεμιέρα στις Βρυξέλλες το 1981, και έκτοτε παρουσιάζεται σε ολόκληρο τον κόσμο.
«Μια χορευτική ονειροφαντασία» χαρακτηρίζει το έργο ο Ζιλ Ρομάν. «Είναι η μοναδική όπερα που έχει χορογραφηθεί», συμπληρώνει. Και συνεχίζει: «Το έργο δεν εξηγείται εύκολα, αλλά η σύνθεσή του στηρίζεται ουσιαστικά σε δύο πόλους: Από τη μία βρίσκονται ο ποιητικός κόσμος της παιδικής ηλικίας, η μαγεία, και από την άλλη μια ακριβής και εμπνευσμένη τελετουργία. Ο Μπεζάρ λοιπόν θεωρούσε ότι έχει κάθε λόγο να το χορογραφήσει, επειδή ο χορός συνδέεται στενά με την ιεροτελεστία μέσω της σωματικότητας. Το μπαλέτο από την άλλη απέκτησε τον χαρακτήρα του ενσωματώνοντας το στοιχείο του παραμυθιού και το υπερφυσικό. Η χορογραφία στον “Μαγικό αυλό” πετυχαίνει ισορροπία μεταξύ αυτών των δύο στοιχείων, είναι απολύτως μουσική και εναρμονισμένη με τη σύνθεση του Μότσαρτ».
Στη σκηνή της μεγάλης αίθουσας κυριαρχούν το κόκκινο χρώμα και τα διπλά ανεστραμμένα τρίγωνα που φέρνουν στον νου μασονικά σύμβολα. Ο Μπεζάρ «εικονογράφησε» ένα μύθο με φιλοσοφικές προεκτάσεις. Οι χορευτές κάνουν εδώ την πρόβα τους πριν ζωντανέψουν επί σκηνής τον Ταμίνο και την Παμίνα, τη Βασίλισσα της Νύχτας και τον Ζαράστρο, τον Παπαγκένο, πνεύματα, νεράιδες και τέρατα μέσα σε ένα παραμυθένιο περιβάλλον με φωτισμούς από τον Ντομινίκ Ρομάν. «Οταν χορογράφησα τον “Μαγικό αυλό” δεν είχα πρόθεση να τραβήξω την παραμικρή προσοχή ή να προσθέσω κάποιο νόημα σε ένα ήδη τέλειο έργο», είχε πει ο Μορίς Μπεζάρ. «Ηθελα μόνο να αναζητήσω τη μουσική, να διαβάσω με αγάπη και να “εικονογραφήσω” το λιμπρέτο».
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, έως 30/12.