Star Wars: Skywalker
η άνοδος ★★
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2019)
Σκηνοθεσία: Τζ. Τζ. Εϊμπραμς
Ερμηνείες: Ντέιζι Ρίντλεϊ, Ανταμ Ντράιβερ, Τζον Μπογιέγκα,
Οσκαρ Αϊζακ
Οταν το 2015 πήγαμε στο σινεμά να δούμε το πρώτο μέρος της νέας τριλογίας του «Πολέμου των Αστρων», διά χειρός Τζ. Τζ. Εϊμπραμς, οι προσδοκίες ήταν μεγάλες. Σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώθηκαν, με τον Αμερικανό σκηνοθέτη να καταφέρνει να επαναφέρει στο θρυλικό franchise κάτι από τον ορίτζιναλ χαρακτήρα του, εκείνον τον αθώο ρομαντισμό των φανταστικών κόσμων που εμπνεύστηκε ο Τζορτζ Λούκας. Επιπλέον, ανέδειξε την Ντέιζι Ρίντλεϊ, μια νέα δυναμική πρωταγωνίστρια, η οποία έμοιαζε ικανή να γίνει οδηγός του καινούργιου ταξιδιού στα μονοπάτια της Δύναμης. Το δεύτερο φιλμ της σειράς («Οι τελευταίοι Τζεντάι») βάδισε λίγο πολύ στον ίδιο δρόμο, χαρίζοντας και μερικές υπέροχες σκηνές, ειδικά προς το φινάλε του. Η τριλογία ολοκληρώνεται αυτή την εβδομάδα, δυστυχώς όχι με τον τρόπο που αρμόζει σε αυτό το τόσο φιλόδοξο πρότζεκτ.
Ο Εϊμπραμς βρίσκεται ξανά πίσω από την κάμερα, ενώ οι γνωστοί από τις προηγούμενες ταινίες ήρωες πλησιάζουν στην τελική αναμέτρηση που θα ολοκληρώσει την σάγκα των Σκάιγουοκερ, έχοντας να αντιμετωπίσουν έναν σατανικό αντίπαλο που φτάνει από το παρελθόν για να τους στοιχειώσει. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πως αυτή τη φορά νιώθει κανείς πως βλέπει περισσότερο ένα από τα αέναα σίκουελ των «Εκδικητών» –και μάλιστα όχι τα καλύτερα από αυτά– και όχι τον «Πόλεμο των Αστρων». Μοιάζει σαν η Ντίσνεϊ, η οποία ξαναζωντάνεψε το σύμπαν του
«Star Wars» μετά την απόκτηση της LucasArts, να αντέγραψε βιαστικά μια συνταγή από τα είδη υπάρχοντα, προκειμένου να κλείσει την τριλογία και να εισπράξει τα ανάλογα χριστουγεννιάτικα κέρδη.
Κραυγαλέες ευκολίες
Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η ατελείωτη συρραφή σκηνών δράσης, μερικές από τις οποίες τελείως αχρείαστες, η οποία συγκροτεί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Μέσα σε αυτές υπάρχουν βέβαια και αρκετές καλοστημένες, ωστόσο δεν βγάζουν νόημα, εν μέσω ενός σεναρίου που μόνο σχηματικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Κραυγαλέες ευκολίες, κλισέ αστεία και υπερβολές, αποσπούν στην πραγματικότητα την προσοχή, ακόμα και από μερικές ωραίες ιδέες ή την (κυριολεκτικά) μαγνητική σχέση των δύο πρωταγωνιστών. Ας μην παρεξηγηθούμε· ο καινούριος «Πόλεμος των Αστρων» δεν είναι κακή ταινία, αλλά απλώς μέτρια. Αυτό ωστόσο φτάνει για να απογοητεύσει όσους βρίσκουν πραγματική απόλαυση να φεύγουν σε «έναν γαλαξία, πολύ πολύ μακριά».
Home Cinema: Ο έρωτας στα χρόνια της μετανάστευσης
Atlantics ★★★
ΔΡΑΜΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Ματί Ντιοπ
Ερμηνείες: Μάμα Σάνε, Αμαντού Μπόου, Τραορέ
Μια ιστορία με άρωμα μεταναστευτικού αλλά και έναν μεγάλο έρωτα που θα δοκιμάσει τα σύνορα της φαντασίας, βλέπουμε αυτή την εβδομάδα στο Netflix. Η διαδικτυακή πλατφόρμα επενδύει και στο σινεμά του κόσμου, με τη Ματί Ντιοπ να γίνεται η πρώτη αφρικανικής καταγωγής γυναίκα δημιουργός, η οποία διαγωνίζεται στο Φεστιβάλ Καννών. Η ιστορία που αφηγείται διαδραματίζεται στο Ντακάρ της Σενεγάλης, όπου μία ομάδα νεαρών εργατών δουλεύει στην ανέγερση ενός φουτουριστικού ουρανοξύστη. Οταν το αφεντικό της κατασκευαστικής τούς αφήνει απλήρωτους για μήνες, εκείνοι αποφασίζουν να μπουν σε μια βάρκα με προορισμό την ισπανική ακτή και ένα καλύτερο μέλλον. Ενας από αυτούς, ο Σουλεϊμάν, αφήνει πίσω την αγάπη της ζωής του, Αντα, η οποία θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μάθει για την τύχη του.
Σε μια χώρα άγριων ανισοτήτων όπως η Σενεγάλη, η μορφή του κολοσσιαίου πύργου αποκτά σχεδόν παραμυθικές διαστάσεις, οι οποίες μας προετοιμάζουν και για όσα θα ακολουθήσουν. Καθώς η Αντα υποχρεώνεται να παντρευτεί τον πλούσιο Ομάρ, μία σειρά από παράξενα γεγονότα ταράζουν την κοινότητα. Το νυφικό κρεβάτι καίγεται ενώ τον κατασκευαστή του ουρανοξύστη επισκέπτονται κάποιες παράξενες κοπέλες με μάτια κάτασπρα, σαν τυφλά. Η δικαιοσύνη που δεν μπορεί να απονεμηθεί στην πραγματικότητα, βρίσκει άλλο, υπερφυσικό μονοπάτι.
Αν και φαινομενικά παράδοξο, το σεναριακό εύρημα της Ντιοπ λειτουργεί, μετατρέποντας ένα μάλλον κλισέ δράμα σε συγκινητικό φιλμ πάνω στην ανθρώπινη διάσταση ενός μεγάλου σύγχρονου ζητήματος. Υπάρχουν φυσικά εδώ αρκετές ελλείψεις, ίσως και κάποιες υπερβολές, η ατμόσφαιρα όμως είναι σωστή· ο απέραντος, φουσκωμένος ωκεανός αποτελεί απειλή σε δεκάδες πλάνα αλλά και πρόσκληση σε εκείνα που γαληνεύει με φόντο το ηλιοβασίλεμα. Εκείνοι που τον διασχίζουν ωστόσο δεν το κάνουν για τουρισμό, αλλά για την ανάγκη της επιβίωσης.