Στα Χριστούγεννα, τη μεγάλη εορτή της ελεύσεως του Υιού και Λόγου του Θεού στην ανθρωπότητα, εορτάζουμε την εκπληκτική πρωτοβουλία του Θεού Πατρός για τη συμφιλίωση με το ανθρώπινο γένος. Από την άπειρη αγάπη Του «τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι’ αὐτοῦ» (Α΄ Ἰω 4:9), για να συνδέσει μαζί Του την ανθρωπότητα, γενόμενος μέλος της – ως Θεάνθρωπος.
Η νέα πραγματικότητα που δημιουργήθηκε με τον ερχομό του Χριστού είναι μια νέα συλλογική οντότητα, η «Εκκλησία». Οι Χριστιανοί δεν είμαστε απομονωμένα θρησκευόμενα άτομα. Ανήκουμε σε μια ευλογημένη κοινότητα, είμαστε ζωντανά κύτταρα ενός πνευματικού σώματος, της Εκκλησίας, που έχει Κεφαλή τον Χριστό. Στις αντιθέσεις, λοιπόν, στις διενέξεις και πολώσεις, που είναι φυσικό να εμφανίζονται σ’ ένα ζώντα οργανισμό, η θεόσδοτη «αυτοΐαση», η εγγενής δύναμη ιάσεως κάθε σώματος είναι η συμφιλίωση. Αυτή είναι γενικά η θεραπευτική αγωγή σε περιόδους κρίσεων, εχθρότητος και διχόνοιας, απαραίτητη για την κοινωνική συνοχή και την ειρηνική συνύπαρξη ανθρώπων, κοινοτήτων και λαών.
Σε μια εποχή, που διαιρέσεις, εντάσεις και συγκρούσεις ταλαιπωρούν τον κόσμο μας, θα εορτάσουμε τα Χριστούγεννα πιο ουσιαστικά, εάν μετέχουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, σε προσπάθειες συμφιλιώσεως στο άμεσο περιβάλλον μας, στον επαγγελματικό, κοινωνικό, εκκλησιαστικό και πολιτικό βίο. Η συμφιλίωση απειλείται διαρκώς από τον εγωκεντρισμό με τις διάφορες εκφάνσεις του, πείσμα, οργή, εκδικητικότητα. Ο τρόπος με τον οποίο ο Υιός και ο Λόγος του Θεού, ο πράος και ταπεινός, εισέρχεται στην ανθρώπινη ιστορία, καθορίζει και τον τρόπο της κατανικήσεως του εγωκεντρισμού. Βασική προϋπόθεση για τη συμφιλίωση παραμένει η συγχωρητικότητα· η πιο δυνατή έκφραση της δυνάμεως της αγάπης. Ο Σαρκωθείς Λόγος, ο Χριστός επέμενε να επαναλαμβάνουμε: «καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν….». Η συγγνώμη στηρίζει και ζωογονεί την αλληλεγγύη, την αρμονική συμβίωση κάθε κοινωνικού συνόλου.
Για να συντελούμε στη συμφιλίωση είναι ανάγκη να έχουμε συμφιλιωθεί με τον εαυτό μας. Με τη συνείδησή μας, με τις δυνατότητές μας, τα όριά μας – με τον προορισμό της ζωής μας. Επιβάλλεται να αγωνιζόμαστε συνεχώς με τη θεία χάρη να ειρηνεύουμε «ἐν ἑαυτοῖς» (Α΄ Θεσσ. 5:13).
Πριν απ’ όλα, όμως, απαιτείται η συμφιλίωσή μας με τον Θεό, με το θέλημά Του και τις εντολές Του, όπως καθορίζονται στην Αγία Γραφή. Τότε με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος θα ανακαλύπτουμε ότι «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18:27). Ο Απ. Παύλος από την εμπειρία του δήλωνε: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλ. 4:13). Και αλλού: «Τὰ δὲ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ τοῦ καταλλάξαντος ἡμᾶς ἑαυτῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς». (Ολα δε προέρχονται από τον Θεό, ο οποίος μας συμφιλίωσε με τον εαυτό του διά του Ιησού Χριστού και μας ανέθεσε το έργο της συμφιλιώσεως) (Β΄ Κορ. 5:18).
Ο Ερχόμενος εις τον κόσμον Υιός και Λόγος του Θεού, ιδιαίτερα κατά την εορταστική αυτή περίοδο, μας ζητεί να συμμετέχουμε στο δικό του έργο, που άρχισε από τη φάτνη και ολοκληρώθηκε στον Σταυρό. Να προχωρήσουμε σε αληθινή συμφιλίωση μαζί Του, με τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας, ώστε να μπορούμε να συνεργούμε στη γενικότερη καταλλαγή, που αποσκοπεί εσχατολογικά στην ανακεφαλαίωση των πάντων «ἐν τῷ Χριστῷ» (Εφεσ. 1:10).
Αναλογιζόμενοι με ευγνωμοσύνη την ευδοκία του Θεού που εορτάζουμε τα Χριστούγεννα και μετέχοντας στη «διακονία της καταλλαγής» που άρχισε με τη Γέννησή Του στον κόσμο μας, θα αξιωθούμε να συμψάλουμε συνειδητά «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
Ευλογημένα Χριστούγεννα, ειρηνοφόρο το Νέο Ετος με ζωογόνο ελπίδα και αδιάκοπη αλληλεγγύη στις αναπάντεχες δοκιμασίες.
Με ολόψυχη αγάπη Χριστού τοῦ «δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς»