Η Κατερίνα Ευαγγελάτου επιστρέφει φέτος στο κλειστό επί οκτώ χρόνια Αμφι-Θέατρο των γονιών της, για να παρουσιάσει τον «Aμλετ». Η πατίνα του χρόνου έχει διατηρηθεί στο ιστορικό θέατρο στην Πλάκα, παραπέμποντας στη φθορά, που τόσο έντονα και εμμονικά αναφέρεται στο σαιξπηρικό αριστούργημα.
«Φτιάξαμε μια δραματουργία σφιχτή, που επικεντρώνεται στην υπαρξιακή καταβύθιση των προσώπων και επιδιώκει να φωτίσει τη σταδιακή “αποσύνθεσή”τους», λέει η Ευαγγελάτου, που έχει οργανώσει μια παράσταση βασισμένη κυρίως στα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει ο Σαίξπηρ και δεν παρουσιάζει τις περιπέτειες του νεαρού Αμλετ ως ένα οικογενειακό δράμα.
Παρατηρώντας όλον αυτόν τον κόσμο που συνωστίζεται περιμένοντας (στο μικρό χολ του Αμφι-Θεάτρου, στα σκαλοπάτια της νέας εισόδου του επί της οδού Χατζημιχάλη, ακόμη και μέσα στον πλακιώτικο δρόμο) μέσα στο κρύο, το πρώτο κουδούνι, βλέποντας την Κατερίνα Ευαγγελάτου να κινείται ευλαβικά στο θέατρο των γονιών της, διαπιστώνοντας ότι οι παλαιοί χώροι του Αμφι-Θεάτρου έχουν φωτιστεί αλλιώς –από τη ματιά του παιδιού τους–, δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς: για όλη αυτή τη φθαρτότητα της τέχνης που χάνεται, για τις ανθρώπινες στιγμές που σε μία στιγμή σβήνουν και την άλλη επανέρχονται ως ελπίδα επανάληψης, για τους ανθρώπους που μένουν στη μνήμη, για τον θάνατο των παλαιών καιρών και την ελπίδα των νέων. «Καθρεφτιζόμαστε στο παρελθόν και προβάλλουμε τις εικόνες μας στο μέλλον. Με τόλμη κοιτάζουμε κατάματα τους εαυτούς μας γυμνούς, μέσα σε όλη τη φθαρτή φύση της τέχνης που υπηρετούμε», παρατηρεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου.
Εφτιαξε μια παράσταση συγκλονιστική (τα σκηνικά της Θάλειας Μέλισσα, η μουσική σύνθεση του Σταύρου Γασπαράτου). Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι λιτός, σαρκαστικός και συμβιβασμένος ότι το μόνο όπλο που έχουμε κατά της φθοράς είναι η μνήμη. Η Αννα Μάσχα, ως Γερτρούδη, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας μέσα στην ενοχική αμφιθυμία της, όπως και η Αμαλία Νίνου, με την αθωότητα ενός παιδιού που συνθλίβεται από τη δύναμη της αδίστακτης εξουσίας.