Καταφέραμε εντέλει να κάνουμε τη συνέντευξη μία εβδομάδα μετά την πρεμιέρα. Η Νένα Μεντή, που υποδύεται τη Μαρίκα Κοτοπούλη στην παράσταση «Μαρίκα», η οποία παίζεται εδώ και λίγες εβδομάδες στο θέατρο Χώρα, μιλά χαμηλά και στη φωνή της ακούγεται μια βραχνάδα. Ενα μικρό πρόβλημα στις φωνητικές χορδές απαιτούσε λίγη ξεκούραση μετά τις εντατικές πρόβες.
Τώρα, με την πρεμιέρα πίσω της και ένα θέατρο γεμάτο κάθε βράδυ, μπορεί να νιώθει λίγο πιο ήσυχη. Αλλά όχι λιγότερο κουρασμένη, μια που η ερμηνεία της στον ρόλο της Μαρίκας Κοτοπούλη σε αυτή τη θεατρική, ελεύθερη απόδοση της ζωής της από τον Πέτρο Ζούλια, είναι πολύ απαιτητική. «Είμαι στη σκηνή σχεδόν 2,5 ώρες και δεν βγαίνω παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να αλλάξω ρούχα», λέει. «Είναι αβάσταχτο. Η “Μαρίκα” είναι μία από τις πιο κουραστικές παραστάσεις που έχω κάνει».
Αλλά τη βγάζει πέρα με εντυπωσιακή άνεση, μια ηθοποιός εξαιρετικά αγαπητή, με τόσο έντονη παρουσία επάνω στη σκηνή, που κρατά το βλέμμα σου καρφωμένο επάνω της. Μικροκαμωμένη και νευρική, απότομη και τρυφερή ταυτόχρονα, ζωντανεύει με ενθουσιασμό και ειλικρίνεια μια μυθική φυσιογνωμία του ελληνικού θεάτρου. Επειτα από μια θητεία στην υποκριτική τουλάχιστον πέντε δεκαετιών, και αμέτρητες παραστάσεις στο ενεργητικό της, τι φέρνει τη Νένα Μεντή κοντά στη σπουδαία Μαρίκα Κοτοπούλη;
«Οταν αρχίσαμε να δουλεύουμε το έργο, δεν ήξερα πολλά πράγματα για αυτήν», απαντά. «Στην πορεία της δουλειάς κατάλαβα ότι δεν υπήρξε μόνο μεγάλη ηθοποιός, αλλά μια ιστορική φυσιογνωμία του τόπου, που δεν περιγράφεται από τους ανταγωνισμούς της με την Κυβέλη, ούτε από τη σχέση με τον Ιωνα Δραγούμη ή το διαβόητο απύλωτο στόμα της και τις βωμολοχίες που εκστόμιζε», σχολιάζει. «Η Κοτοπούλη ήταν μια γυναίκα που δεν το έβαζε κάτω. Εμπαινε μέσα σε όλα, τόσο στη ζωή όσο και στο θέατρο. Και μολονότι την ονομάζουμε τραγωδό, εκείνη είχε παίξει στην πραγματικότητα μόνο δύο τραγωδίες, την “Εκάβη” και την “Ηλέκτρα”. Δεν είχε τάξει τον εαυτό της στο αρχαίο δράμα, έκανε έργα για το λαϊκό κοινό. Επαιζε από νουμεράκια επιθεώρησης και βαριετέ μέχρι μπουλβάρ και φάρσα. Αυτό το στοιχείο της προσωπικότητάς της μου ταιριάζει πολύ. Δεν πιστεύω στις λεγόμενες υψηλές επιλογές ούτε στους διαχωρισμούς κοινού, έργων, ποιότητας, εμπορικότητας και τα λοιπά. Είτε πρόκειται για κλασικό ρεπερτόριο είτε για επιθεώρηση, πιστεύω ότι ο κόσμος θα πάει να δει ό,τι τον συγκινεί και με αυτή την αρχή πορεύτηκα σε όλη τη διαδρομή μου στο θέατρο, 54 χρόνια τώρα».
Η Μαρίκα της Νένας Μεντή είναι πολύ ανθρώπινη, σκληρή και μαζί ευάλωτη, βαθιά ερωτευμένη με έναν άνδρα και ταυτόχρονα δοσμένη στην τέχνη της. Με την αυθαιρεσία που συνεπάγεται η θεατρική πράξη –«θεατρική αδεία», όπως λέει η ίδια– μας τη συστήνει από την αρχή, όπως η ίδια τη φαντάστηκε βλέποντας τη ζωή της. «Γεννήθηκε σχεδόν κυριολεκτικά επάνω στο σανίδι», λέει αναφερόμενη στην πραγματική Μαρίκα Κοτοπούλη. «Εβγαινε από μηνών στη σκηνή και από τα έξι της έπαιζε ρόλους. Δεν πήγε στο σχολείο, έμαθε μόνη της να διαβάζει και να γράφει. Αυτό το στοιχείο της με συγκινεί βαθύτατα: η βούλησή της να επιβιώσει. Επίσης, η Μαρίκα ήταν ένας άνθρωπος – ηφαίστειο, έτοιμη κάθε στιγμή να εκραγεί. Με ρωτούν αν είμαι και εγώ άνθρωπος των παθών. Δεν ξέρω για τα άλλα, το θέατρο όμως είναι ένα πάθος μου. Αλλά και πάλι, όχι με τον δικό της απόλυτο τρόπο. Μετά τον θάνατο του Δραγούμη, του μεγάλου της έρωτα, η ζωή της Μαρίκας ξεκινούσε και τελείωνε στη σκηνή».
Η πρεμιέρα της παράστασης κατέληξε σε ένα μακρύ και θερμό χειροκρότημα. Εκείνο το βράδυ, η Νένα Μεντή είχε τα γενέθλιά της και στη σκηνή εμφανίστηκε μια μικρή τούρτα που της προσφέρθηκε. Υποκλίθηκε συγκινημένη και δεν σταμάτησε να ευχαριστεί μιλώντας πάντοτε σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, εκ μέρους όλου του θιάσου. «Δεν κάνω τη σεμνή και την ταπεινή», λέει. «Ξέρω τι δυνάμεις έχω και πόσο με αγαπά το κοινό. Ξέρω, όμως, ταυτόχρονα, ότι είμαι απλώς μια ηθοποιός και τίποτε άλλο. Και αυτό θέλω να είμαι».