Στην πολιτική –αν ως «πολιτική» εννοούμε την τέχνη της δημαγωγικής σαγήνης– υπάρχουν πράγματα που δηλώνονται χωρίς να λέγονται. Υπάρχουν, δηλαδή, μηνύματα που τα στέλνεις συστημένα στα αυτιά που πρέπει, χωρίς να τα διατυπώνεις ρητά.
Ο Αδωνις Γεωργιάδης διαπρέπει σε αυτή την τέχνη του επικοινωνιακού πατινάζ. Ξέρει να διατηρεί αλώβητο τον δεσμό του με το προνομιακό κοινό του, χωρίς να φαίνεται ότι πατάει τις γραμμές του πλειοψηφικού, κεντροδεξιού κόμματος, του οποίου ο ίδιος αντιπροεδρεύει. Ξέρει, ας πούμε, να προβαίνει σε καθωσπρέπει δηλώσεις υπέρ ενός νομοθετημένου δικαιώματος των γυναικών, τη στιγμή ακριβώς που γίνεται αγωγός της κουλτούρας η οποία αντιστρατεύεται αυτό το δικαίωμα.
Η επιλογή του να προωθήσει ένα πρωτοσέλιδο που ξέθαβε αρχαϊκά στερεότυπα για τις αμβλώσεις –στερεότυπα που, προτού καλύψουν την εορταστική αμηχανία των αθλητικών φύλλων, επιβίωναν κυρίως στις καμπάνιες του συντηρητικότερου κλάδου της Εκκλησίας– έχει αμφιλεγόμενο αντίκτυπο για τη Νέα Δημοκρατία.
Οσο αμελητέος είναι ο αντίκτυπος για το κόμμα τόσο βέβαιο είναι το όφελος για τον ίδιο, που προωθεί την προσωπική του ατζέντα. Γι’ αυτό και ο υπουργός –υπουργός, παρεμπιπτόντως, Ανάπτυξης και Επενδύσεων– φρόντισε να υπερθεματίσει, αναπτύσσοντας το τουίτ του με μακροσκελή ηθικολογική προκήρυξη.
Το γεγονός ότι το θέμα είναι πολιτικά ανύπαρκτο –ότι είναι έξω από το προγραμματικό μενού της κυβέρνησης στην οποία μετέχει ο Αδωνις– το καθιστά ακόμη πιο αποτελεσματικό για το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται: Εκμαιεύει εκείνο το «Να, επιτέλους, κάποιος που τα λέει».
Τι λέει; Οτι ο δημογραφικός μαρασμός που απειλεί το έθνος μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο αναπαραγωγικά. Οτι, δηλαδή, το έθνος είναι μια κλειστή δεξαμενή γενετικού υλικού που μπορεί να ελπίζει μόνο στην ενδογαμική της ανακύκλωση. Η εθνική ταυτότητα που κατοικεί στα γονίδια είναι έτσι η πιο επισφαλής. Είναι ανυπεράσπιστη απέναντι σε αυτούς που είναι περισσότεροι και γεννούν γρηγορότερα.
Πρόκειται για μια εθνική ταυτότητα φυλακισμένη στη βιολογία – αποψιλωμένη από την πολιτισμική και θεσμική της σκευή. Πρόκειται για ένα έθνος που παρουσιάζεται ευάλωτο επειδή μετέχει στον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής»· επειδή, σε αντίθεση με τους γείτονές του, μετέχει σε ένα αξιακό σύστημα που επιτρέ-πει τις αμβλώσεις.
Ζηλεύει, άραγε, η συνιστώσα του κυβερνώντος κόμματος στην οποία ο Γεωργιάδης δίνει φωνή τη «δημογραφική ανάπτυξη» τουρκικού τύπου; Ζηλεύει το κοινωνικό μοντέλο που καθιστά τις Τουρκάλες πιο (ανα)παραγωγικές;
Θα ήταν παράδοξο. Αλλά τα παράδοξα ποτέ δεν εμπόδισαν τον λαϊκισμό. Δεν τον εμπόδισαν να ανοίγει ρωγμές στο προφίλ της κυβέρνησης για να συντηρεί τις μικροπελατείες του.