Αντιλαμβανόμαστε τις σαρωτικές τάσεις, τα καθοριστικά συμβάντα, τους πολυετείς συρμούς, τους καιρούς μέσω της χρονικής περιχαράκωσής τους σε δεκαετίες. Η δεκαετία του ’60 χαρακτηρίζεται από την περίοδο των πολιτικών και κοινωνικών ταραχών, του 1-1-4, της δολοφονίας Λαμπράκη, των Ιουλιανών, της χούντας, της αστικοποίησης, της αντιπαροχής, της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Η δεκαετία του ’70 σηματοδοτείται από την κατάληψη της Νομικής, το Πολυτεχνείο, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον μεταπολιτευτικό ενθουσιασμό, το αμπέχονο. Η δεκαετία του ’80 εκφράζει το ΠΑΣΟΚ, την εισροή ευρω-χρήματος, τον αυριανισμό, τις αρπαχτές, τα σκάνδαλα, το έιτζ, τα γυναικεία δικαιώματα, τους οικολόγους, το lifestyle, τους γιάπηδες· η δεκαετία του ’90, τον υπερκαταναλωτισμό, το Ιντερνετ, το τέλος των ιδεολογιών· η δεκαετία του ’00, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τη ραγδαία εξάπλωση των κινητών, τον υπερδανεισμό· η δεκαετία του ’10, την κρίση, τους «αγανακτισμένους», τα μνημόνια, τις αθρόες μεταναστευτικές ροές και τα hotspots, την άνοδο της Ακροδεξιάς, τη δολοφονία Φύσσα, τη δίκη της Χρυσής Αυγής…
Θεωρούμε τις δεκαετίες κλειστά συστήματα, όπου οι μεταβολές ολοκληρώνονται και οι ανακατατάξεις λήγουν. Καταγράφουμε τα γεγονότα, τα πρόσωπα, τις ανακαλύψεις, τις απώλειες, τα σύμβολα της δεκαετίας, καταχωρίζοντάς τα οριστικά εντός της. Εχουμε ανάγκη να κλείνουμε λογαριασμούς, να ορίζουμε κεφάλαια, να αρχειοθετούμε υποθέσεις. Σαν να αδυνατούμε να προχωρήσουμε εμπρός αν δεν σφραγίσουμε σε χρονοντούλαπα μνήμες, εικόνες, εμπειρίες. Κατανοούμε την εξέλιξη σαν μια γραμμική ανάπτυξη σε κύκλους· τον χρόνο σαν μια σειρά κυκλικών διαδοχών. Με την περιοδικότητα κάθε φορά δίνουμε σχήμα και υπόσταση στο άχρονο χάος, τεμαχίζουμε και εγκλωβίζουμε το απεριόριστο, τοποθετούμε τη σχέση μας με τον κόσμο σε σταθερή επαναλαμβανόμενη βάση. Τέλος και αρχή. Νέο τέλος και νέα αρχή. Δημιουργία. Λύτρωση.
Ομως, τα πράγματα δεν εξελίσσονται με βάση τον αμετάλλακτο, άκαμπτο, ομογενοποιημένο χρόνο του ρολογιού. Δεν συσκευάζονται σε κυτία. Κάθε δεκαετία ενέχει το ζωντανό σώμα της προηγούμενης, αυτή καθαυτή η έναρξή της δεν εγκαινιάζει αλλαγές. Ο κύκλος του ’10, με τις γεωπολιτικές εντάσεις, την απο-παγκοσμιοποίηση, την παραζάλη και τους πυρετούς της ύφεσης, τους εθνικισμούς, τους λαϊκισμούς, την τρομοκρατία, τους ρατσισμούς, την κυριαρχία των κοινωνικών δικτύων, τη μετατόπιση της ισχύος από τη Δύση στην Ανατολή, είναι ο τροφοδότης και η κρηπίδα του ’20.