«Την Παρασκευή το βράδυ κλέψατε τη ζωή μιας ξεχωριστής ύπαρξης, της αγάπης της ζωής μου, της μητέρας του παιδιού μου, αλλά δεν θα έχετε το μίσος μου. Δεν ξέρω ποιοι είστε και δεν θέλω να μάθω. […] Θέλετε να φοβηθώ, να κοιτάξω τους συμπολίτες μου με καχυποψία, να θυσιάσω την ελευθερία μου για χάρη της ασφάλειας. Έχετε αποτύχει. Δεν θα αλλάξω. […] Οι δυο μας, ο γιος μου κι εγώ, θα είμαστε πιο δυνατοί από οποιονδήποτε στρατό στον κόσμο. Δεν θα χάσω άλλο χρόνο μαζί σας, γιατί πρέπει να πάω πίσω σ’ αυτόν που μόλις ξύπνησε. Είναι μόνο 17 μηνών, θα φάει το φαγητό του όπως κάθε άλλη μέρα, μετά θα παίξουμε όπως κάθε άλλη μέρα και σε όλη του τη ζωή αυτό το μικρό αγόρι θα είναι χαρούμενο και ελεύθερο. Γιατί δεν θα έχετε ούτε το δικό του μίσος». Τα παραπάνω υπογράφει ο Αντουάν Λερίς, δημοσιογράφος, σε μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, λίγο αφότου είχε αναγνωρίσει το σώμα της συζύγου του, Ελέν, ανάμεσα στους 90 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο θέατρο Μπατακλάν στο Παρίσι, τον Νοέμβριο του 2015 (φωτογραφία).
Πριν από το Μπατακλάν ήταν η επίθεση στο «Charlie Hebdo», ακολούθησαν η Νίκαια την Ημέρα της Βαστίλλης, οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Μάντσεστερ, η Βαρκελώνη. Από το 2015 μέχρι το 2017 σημειώθηκαν σε εδάφη της Ευρωπαϊκής Ένωσης 63 θανάσιμες επιθέσεις με 347 νεκρούς. Ο αριθμός είναι μικρός σε σύγκριση με τα χιλιάδες θύματα στην Ασία και την Αφρική, αλλά είναι τεράστιος για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Η συχνότητα των επιθέσεων, η βιαιότητα των πρακτικών του Ισλαμικού Κράτους, το «οποτεδήποτε και οπουδήποτε» γέννησαν τον φόβο και μαζί γιγαντώθηκαν η ξενοφοβία και ο ρατσισμός και, τελικά, τη δεκαετία αυτή παγιώθηκε στην Ευρώπη αυτό ακριβώς που δεν χρειαζόταν: μια συνθήκη μίσους.