H βαθιά υπόκλιση αποχαιρετισμού, οι ειλικρινείς δηλώσεις αναγνώρισης του έργου του στο ΝΒΑ από πρώην και ενεργεία παίκτες-σταρ και ιδιοκτήτες ομάδων, χωρίς το παραμικρό ίχνος υπερβολής και η καθολική θλίψη του παγκοσμίου μπάσκετ για την απώλειά του, σε ηλικία 77 ετών, σκιαγραφούν το μέγεθος του αποτυπώματος που άφησε ο εμβληματικός κομισάριος του αμερικανικού μπάσκετ, Ντέιβιντ Στερν.
Ο Νεοϋορκέζος δικηγόρος με το πλατύ χαμόγελο και το μεγάλο «βάθος» σκέψης σε κάθε καίρια απόφασή του για την πρόοδο του αθλήματος και την εξάπλωσή του εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών, απεβίωσε ανήμερα την Πρωτοχρονιά του 2020. Ο Στερν είχε εβραϊκή καταγωγή και ήταν απόφοιτος του πανεπιστημίου Columbia.
Εκτός από μερικά σουτ σε μια αυτοσχέδια μπασκέτα στον κήπο του σπιτιού και σε ηλικία κάτω των δέκα ετών, δεν ανέπτυξε καμία αγωνιστική ενασχόληση με το άθλημα. Είχε, όμως, όραμα για το αμερικανικό μπάσκετ, όταν ανέλαβε τη θέση του επιτρόπου στο ΝΒΑ, το 1984 και το μεγαλύτερο κίνητρό του πήγαζε από το γεγονός ότι το άθλημα «γεννήθηκε» στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στόχευε να καταστήσει το άθλημα το δημοφιλέστερο σπορ στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς όταν ανέλαβε τη διαχείριση του ΝΒΑ, το μπάσκετ βρισκόταν στην τρίτη θέση των προτιμήσεων του αμερικανικού έθνους. Οι Αμερικανοί ήταν και παραμένουν λάτρεις του μπέιζμπολ και του ράγκμπι (αμερικανικό ποδόσφαιρο), ενώ σε μερικές πολιτείες υστερούσε απήχησης ακόμη και από το χόκεϊ επί πάγου.
Ο «δαιμόνιος» παράγοντας «πάτησε» το κουμπί της εμπορικής «εκτόξευσης» του ΝΒΑ και αποτέλεσε την πιο ισχυρή προσωπικότητα του πρωταθλήματος, εκτός των παρκέ, στα οποία «έλαμπαν», πρωταγωνιστούσαν και διαφήμιζαν το ίδιο το σπορ, οι «αστέρες» των δεκαετιών ’80, ’90 και 2000. Με απόλυτη ακρίβεια αναγνώρισης της θετικότατης παρέμβασης που είχε στην ανάπτυξη του ΝΒΑ και στην εξαγωγή τού προϊόντος σε δεκάδες χώρες του πλανήτη, το ESPN έγραψε στην ηλεκτρονική έκδοσή του: «Ηταν η πιο “δυνατή” προσωπικότητα στην ιστορία του ΝΒΑ και δεν λεγόταν Λάρι Μπερντ, Μάτζικ Τζόνσον, Μάικλ Τζόρνταν, Κόμπι Μπράιαντ ή Λεμπρόν Τζέιμς».
Ο Στερν, όμως, δεν ήταν μόνο ο ορισμός του τέλειου τζένεραλ μάνατζερ του ΝΒΑ και αυτός που ανανέωνε με ομόφωνη απόφαση και των 24 εκάστοτε ιδιοκτητών των αμερικανικών ομάδων, το συμβόλαιο για τη θέση του κομισαρίου, ανά τριετία.
Παράλληλα, με τη γιγάντωση της εμπορικότητας του ΝΒΑ, τα παχυλά συμβόλαια παικτών και προπονητών με εκατομμύρια δολάρια, την πώληση των πανάκριβων τηλεοπτικών δικαιωμάτων των αγώνων, εντός και εκτός Αμερικής, τις συμφωνίες με αθλητικές εταιρείες-κολοσσούς και την ιλιγγιώδη εξάπλωση του μάρκετινγκ σε κάθε πολιτεία, ο Στερν «ρίζωσε» το ΝΒΑ στην καρδιά των Αμερικανών φιλάθλων και μη. Ωθησε τους παίκτες του πρωταθλήματος στις κοινότητες, μέσω προγραμμάτων προορισμένων για τους μη έχοντες και τους χρήζοντες γενικότερης βοηθείας.
Μπορεί να επιβαλόταν να γίνει σκληρός διαπραγματευτής με τον Τζόρνταν, τον Τζόνσον τον Μπερντ, τον Μπράιαντ, τον Μαλόουν, τον Τζαμπάρ, τον Πίπεν και δεκάδες άλλους σταρ για την υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων και τις αποδοχές των παικτών, μπορεί να αναγκάστηκε –όπως έλεγε και μετάνιωσε– να κηρύξει τέσσερα lock out («πάγωμα» κάθε δραστηριότητας από τους ιδιοκτήτες) στην 30ετή θητεία του, όμως ταυτόχρονα είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη και την αγαστή συνεργασία αυτών των παικτών για την κοινωνική εξάπλωση του ΝΒΑ. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερη απόδειξη αυτής της προσπάθειάς του από την επανένταξη του Μάτζικ Τζόνσον στο ΝΒΑ, δύο χρόνια μετά την ανακοίνωση από τον ίδιο τον Μάτζικ για την προσβολή του από τον ιό ΗΙV.
«Εγραψε ιστορία, όταν ανακοίνωσα ότι είχα HIV και ορισμένοι πίστευαν ότι θα κολλήσουν τον ιό αν μου έσφιγγαν το χέρι. Οταν μου επέτρεψε να παίξω το 1992 στο All-Star Game του Ορλάντο και μετά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μπορέσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο», έγραψε στο Τwitter, o βετεράνος άσος των Λέικερς για τον «πατέρα» των «Dream Team» των ΗΠΑ.
Διότι, η ιστορικότερη απόφαση του Στερν ήταν η στελέχωση της εθνικής ομάδας μπάσκετ της Αμερικής με τους επαγγελματίες παίκτες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, από το ’92 και εντεύθεν. Και δεν υπήρχε μεγαλύτερη διαφήμιση του σπορ από την παρουσία των «ανίκητων» παικτών εκτός της αμερικανικής ηπείρου.