Πάνε χρόνια τώρα που ο πυρηνικός εξοπλισμός έχει σταματήσει να περνά από το λεπτό κόσκινο του παγκόσμιου ελέγχου.
Δεν είναι μόνο η αποδέσμευση του Ιράν από την ετοιμόρροπη συμφωνία του 2015 (παύση της κατασκευής πυρηνικών όπλων από το Ιράν με αντάλλαγμα οικονομικές διευκολύνσεις και άρση οικονομικών κυρώσεων), από την οποία οι ΗΠΑ είχαν αποχωρήσει –με το πρόσχημα της παραβίασης των όρων της– επιβάλλοντας νέες κυρώσεις.
Εδώ και δύο δεκαετίες έχουν ξεθωριάσει οι πολυμερείς συμφωνίες για τον πυρηνικό αφοπλισμό, καθώς οι εννέα κάτοχοι πυρηνικών οπλοστασίων επενδύουν τεράστια ποσά στην αναβάθμισή τους. Δεν έχουν τέλος οι κομπασμοί Τραμπ, Πούτιν, Κιμ Γιονγκ Ουν περί υπεροπλίας, περί αόρατων βαλλιστικών πυραύλων με απεριόριστο βεληνεκές και ταυτόχρονα οι απειλές προς όσους επιχειρούν να αναπτύξουν τις ίδιες πηγές ολέθρου. Μέσα στο 2019, Τραμπ και Πούτιν, ο πρώτος τον Φεβρουάριο και ο δεύτερος τον Ιούνιο, ακύρωσαν την ιστορική συμφωνία Γκορμπατσόφ – Ρέιγκαν του 1987 για την εξάλειψη των κινητών χερσαίων βαλλιστικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς (καταστράφηκαν 2.692 πύραυλοι εγκατεστημένοι σε ευρωπαϊκές χώρες και σοβιετικά εδάφη), ανοίγοντας πλέον παράθυρο για την επανεμφάνισή τους στη Γηραιά Ηπειρο. Το 2001 είχε ματαιωθεί και η κρίσιμη συμφωνία του 1972 για τον περιορισμό των αντιβαλλιστικών πυραύλων. Πλέον, η μόνη ισχύουσα συμφωνία ελέγχου των εξοπλισμών και της χρήσης των 14.000 ετοιμοπόλεμων πυρηνικών όπλων που κατέχουν τα κράτη (από περίπου 78.000 την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου), είναι η START· αν δεν ανανεωθεί, θα λήξει τον Φεβρουάριο του 2021. Από το 1959, που υπογράφηκε η πρώτη συνθήκη για τον πυρηνικό αφοπλισμό (αφορούσε την απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών στην Ανταρκτική), έχουν τεθεί σε ισχύ 14 συνθήκες για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, την καταστροφή κεφαλών, τη μείωση στρατηγικών όπλων κ.ά. Η πλέον πρόσφατη (2017), εκείνη του ΟΗΕ για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Οπλων, μένει στα χαρτιά, καθώς την μποϊκοτάρουν –λόγω Β. Κορέας και Μ. Ανατολής– όλες οι πυρηνικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ισραήλ, Γαλλία, Βρετανία, Βόρεια Κορέα), όπως και οι χώρες που διατηρούν νατοϊκά πυρηνικά όπλα στο έδαφός τους (Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία, Ιταλία και Τουρκία), στο πλαίσιο του δόγματος της πυρηνικής αποτροπής.
Η διεθνής αρχιτεκτονική του πυρηνικού αφοπλισμού σταδιακά καταρρέει. Η γνώση του κινδύνου (ένας περιορισμένος πυρηνικός πόλεμος θα είχε 2 δισ. θύματα, κλιματική αλλαγή και λιμό στο 1/4 της Γης) δεν θεραπεύει την τύφλωση όσων τροφοδοτούν τις κρίσεις με ποικιλώνυμα οφέλη, όσων επιλέγουν, από την «ουτοπική» κουλτούρα της ειρήνης, την ιδεοληψία της ισορροπίας του τρόμου, τη μέθη που γεννά ο κραδασμός του σκιάχτρου της μαζικής καταστροφής.