Αχ, πόσο νοσταλγώ εκείνα τα γιορτινά τραπεζώματα της κυρίας Κατίνας, της μητέρας μιας καλής φίλης. Αιγυπτιώτισσα γαρ, μας υποδεχόταν με όλα τα καλά: χούμους, ταμπουλέ (η κλασική μαϊντανοσαλάτα) και μουτάμπελ (λέγε με μελιτζανοσαλάτα), κουμπέμπα (τηγανητά κεφτεδάκια με κιμά, πλιγούρι και κουκουνάρι) και γιαουρτλού κεμπάπ. Και φυσικά με μια μεγάλη κατσαρόλα μολοχία –αυτή ήταν η σπεσιαλιτέ της–, με το σκορδάκι να κάνει κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία του.
Όλες οι αναμνήσεις της από την Αλεξάνδρεια των παιδικών και νεανικών χρόνων της μπολιάζονταν σε εδέσματα με τις καλύτερες πρώτες ύλες και τα μπαχαρικά τα οποία αγαπά η αιγυπτιακή κουζίνα: κύμινο, πιπεράκι, γλυκιά πάπρικα, σουμάκ και μπόλικο κόλιανδρο – χουσμπάρα, όπως το λένε. Μόνο που δεν μας ήταν τόσο εύκολο να απολαύσουμε όλες αυτές τις υπέροχες γεύσεις. Γιατί η ηλικωμένη κυρία Κατίνα είχε σκύλο, ένα ατίθασο κοκκινοτρίχικο γκριφόν, τον Γκίσμπο, που πάθαινε παράκρουση όταν μας έβλεπε να καθόμαστε για φαγητό. Θέλοντας την προσοχή στραμμένη αποκλειστικά πάνω του, ο Γκίσμπο χωνόταν κάτω από το τραπέζι και γάβγιζε όσο διαρκούσε το γεύμα.
Οι καλεσμένοι κοιταζόμασταν έκπληκτοι και απορημένοι –ειδικά όσοι δεν είχαμε προτέρα εμπειρία του θορυβώδους γκριφόν–, αλλά η οικοδέσποινα παρέμενε ατάραχη. Ούτε να το μαλώσει ούτε να το απομακρύνει – καμιά αντίδραση. Καμιά φορά μόνο, σπανιότατα, έβγαζε έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό κι έλεγε: «Σκυλί είναι, τι να το κάνουμε;». Φεύγαμε με το στομάχι γεμάτο και με πονοκέφαλο. Μακαρίτισσα πια η Κατίνα, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία –και το θάρρος– να της πω ότι το σκυλί σου και το παιδί σου συμπεριφέρονται όπως τα μάθεις. Τα δικά μου γατιά, για παράδειγμα, ποτέ δεν ζητιάνεψαν, ποτέ δεν έκλεψαν φαγητό, ποτέ δεν έχουν ενοχλήσει εμάς ή τους καλεσμένους μας όσο απολαμβάνουμε το φαγητό μας. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής απέναντί σας, βέβαια, η Ρίνα, τις πρώτες μέρες που τη μαζέψαμε από τους δρόμους, προσπάθησε να σύρει κάτω από τον καναπέ μια κατεψυγμένη τσιπούρα που είχα αφήσει στον πάγκο της κουζίνας για να ξεπαγώσει. Αλλά ήταν η περίοδος προσαρμογής της στο σπίτι, οπότε… δεν μετράει.
*Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Δεκεμβρίου, τεύχος 164.