«Οχι, ρε φίλε! Οχι!». Ο 30χρονος πήγαινε πάνω-κάτω, έβριζε, χτυπούσε το χέρι του στον τοίχο, αγανακτούσε με την κακή του τύχη. Μετά το αρχικό έντονο ξέσπασμά του, κάθισε στο πεζοδρόμιο κλαίγοντας σχεδόν γοερά…
Το σπασμένο τζάμι του Ι.Χ. του και τα γυαλιά που λαμπύριζαν στο οδόστρωμα μαρτυρούσαν τι είχε συμβεί. Του είχαν «ανοίξει» το αμάξι και του είχαν κλέψει τον υπολογιστή. Και δεν ήταν το μοναδικό αυτοκίνητο που είχε «ανοιχτεί», Σάββατο βράδυ, στην οδό Καλλιδρομίου. Πλέον, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες του εμβληματικού δρόμου των Εξαρχείων δεινοπαθούν από τα καθημερινά «χτυπήματα» σε αυτοκίνητα, που οι ιδιοκτήτες τους παρκάρουν εκεί. Οι δράστες αποχωρούν με την (όποια) λεία τους ανενόχλητοι, και μάλιστα εάν βρεθεί κάποιος περαστικός-αυτόπτης μάρτυρας του γεγονότος, ο οποίος, με άγνοια κινδύνου, τολμήσει να τους κάνει παρατήρηση, εισπράττει ένα κυνικό του τύπου «και τι σε κόφτει εσένα; Δουλειά σου…».
Δεν είναι λίγοι οι κάτοικοι που έχουν απευθυνθεί αρμοδίως στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, καταγγέλλοντας τα περιστατικά και ζητώντας εξηγήσεις για την αδράνεια της αστυνομίας. Η απάντηση είναι συνήθως γραφειοκρατική, ενώ έχει ακουστεί και η παραίνεση «μην κάνετε κάτι διότι γίνεστε στόχος» ή και η υπόδειξη «είναι ενήμερη η πολιτική ηγεσία για την κατάσταση». Σε πρώτο επίπεδο, οι αστυνομικοί ρίχνουν την ευθύνη της αδράνειάς τους στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Μήπως, ωστόσο, υπονοείται ότι ένα ευρύτερο σχέδιο για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας στα Εξάρχεια βρίσκεται σε εξέλιξη; Με υποθέσεις, βεβαίως, δεν λειτουργεί ένα κράτος οργανωμένο. Η αστυνομία εμφανίζεται να μην μπορεί να αντιμετωπίσει τους παραβατικούς, ενώ η στάση της πολιτείας θρέφει τη σεναριολογία περί συμφερόντων και οργανωμένου σχεδίου υποβάθμισης της περιοχής.
Οι λύσεις δεν μπορεί να λειτουργήσουν ως διά μαγείας όσο τα Εξάρχεια παραμένουν σε συνθήκες γκέτο και ο φόβος απομακρύνει τους επισκέπτες και παραλύει τη ζωή των κατοίκων. Μάλιστα, η πολυπλοκότητα του προβλήματος ενισχύεται όσο υπάρχει ένα κλίμα μυστικοπάθειας από την οργανωμένη πολιτεία, η οποία εμφανίζεται να μην μπορεί να δώσει λύσεις στη θρασύτατη, κυνικά απογυμνωμένη από ιδεολογικά άμφια εγκληματικότητα. Και εντέλει, ποιος θα αποζημιώσει τον (κάθε) πολίτη, ο οποίος έπεσε θύμα βία ή κλοπής στα Εξάρχεια χωρίς η αστυνομία να θέλει με ουσιαστικό τρόπο να ασχοληθεί με την περίπτωσή του;